Αναπνέουν ελεύθερα ξανά

Θα περίμενες ότι έπειτα από πέντε χρόνια στην κυβέρνηση, μετά το επίσημο τέλος των μνημονίων, ύστερα από μια αξιοπρεπή εκλογική ήττα, που τους επέτρεψε να διατηρήσουν ένα σημαντικό ποσοστό ψήφων, ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθούσε να σοβαρέψει κάπως. Συμβαίνει το αντίθετο όμως· και συμβαίνει τόσο συστηματικά ώστε να εκπλήσσει. Κάθε μέρα θα ακούσεις και μια νέα μπούρδα από κάποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία κατά κανόνα στρέφεται εναντίον των αισθημάτων και των τάσεων της κοινής γνώμης, εντέλει εναντίον της κοινής λογικής. Το δείχνει η θεματολογία τους: μολότοφ, αντικαπνιστικός νόμος, μέτρα για το μεταναστευτικό, έξωση των αναρχικών από τα πανεπιστήμια. Ολα τους θέματα για τα οποία έχει διαμορφωθεί ένα μέτωπο κοινής λογικής, όπως  τουλάχιστον δείχνουν οι μετρήσεις. Είναι σύμπτωση αυτό;
Το στοιχείο που κάνει αυτά τα περιστατικά να διαφέρουν ποιοτικά, εν σχέσει με όσα μας είχε συνηθίσει ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι τώρα η μπούρδα εκφέρεται ειρωνικά, προκλητικά ή και ευθέως επιθετικά. Αυτή τη φορά, δεν είναι οι μπούρδες που
ανήκουν στην κατηγορία των συγγνωστών λαθών λόγω βλακείας, αλλά η ίδια η βλακεία που επιτίθεται. Ανοίγουν το στόμα τους και πετάνε μολότοφ.
Τελευταίο κρούσμα, ο Θόδωρος Δρίτσας, της Τασίας. Για τον τέως υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική αποτροπής της μετανάστευσης είναι «κανιβαλισμός»· και για να μείνουμε βέβαιοι ότι δεν επρόκειτο για ατυχή μεταφορά που του ξέφυγε πάνω στα νεύρα του, συνέχισε υπερασπιζόμενος ενθέρμως τη Μόρια – τη Μόρια, που έχει γίνει μέγα θέμα στα διεθνή ΜΜΕ και αιτία διασυρμού της χώρας. Φρικαλέα συμβάντα, όπως βιασμοί παιδιών, υποστήριξε ότι σημειώνονταν μόνο ένα στους έξι μήνες – δηλαδή, δεν ήταν κάτι ανησυχητικό, θα μπορούσε να συμβαίνει παντού. Ολα τα υπόλοιπα «τα λέγαν τα κανάλια», όπως είπε σε έναν παροξυσμό του θυμού του.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, βέβαια, ότι ο Θ. Δρίτσας συμβαίνει να είναι ο επί δεκαετίες σύζυγος της Μαντάμ Σουσούς του ΣΥΡΙΖΑ, της Τασίας Χριστοδουλοπούλου. Αυτό για κάποιους λειτουργεί ως δικαιολογία, για άλλους ως εξήγηση του δράματος. Σε κάθε περίπτωση, η Ν.Δ. κάνει λάθος όταν καταγγέλλει ότι το περιστατικό αποκαλύπτει «το δήθεν ευαίσθητο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ». Αν κάτι αποκαλύπτει είναι το μυαλό που κουβαλάνε στο κεφάλι τους αυτοί οι άνθρωποι.
Μιλώντας για μυαλά, είναι ο κατάλληλος τρόπος για να περάσουμε στην περίπτωση της κ. Πέτης Πέρκα. Φίλοι μου, οι οποίοι έχουν πάρει πολύ σοβαρά το ψάρεμα σε λίμνες και ποταμούς και για τον λόγο αυτόν ταξιδεύουν σε κάτι απίθανα μέρη στον κόσμο, μου λένε ότι η πέρκα είναι ένα πολύ έξυπνο ψάρι. Δεν αμφιβάλλω καθόλου, οπωσδήποτε είναι, όμως μέσα στα όρια της φύσης του. Η κ. Πέρκα, λ.χ., η δυναμική πολιτικός του ΣΥΡΙΖΑ, μας λέει ότι τα σακιά με τις πέτρες και τα μπάζα, που βρήκε προσφάτως η αστυνομία σε μια από τις ταράτσες στα Εξάρχεια, ήταν εκεί επειδή κάποιος έκανε ανακαίνιση. Πραγματικά, ποιος άνθρωπος κάνει ανακαίνιση και, αντί να κατεβάσει τα μπάζα προς τα κάτω, τα ανεβάζει προς τα πάνω; Να σας πω αμέσως ποιος: εκείνος που κυκλοφορεί με κουκούλα και με μια μολότοφ στο χέρι και όλο αυτό το θεωρεί φυσικό του δικαίωμα.
Τι θέλω όμως και τα ψειρίζω όλα αυτά, όταν έχουμε το παράδειγμα του ίδιου του Τσίπρα, που είπε το αδιανόητο, ότι αν κάποιος (προφανώς, αναρχικός) κρατάει τη μολότοφ και δει μπροστά του τον αστυνομικό να θέλει να του την πάρει, είναι φυσικό να την πετάξει. Δεν εννοούσε στα σκουπίδια – γιατί αυτό θα ήταν το φυσικό, αν για κάποιο παλαβό λόγο απλώς την κρατούσε. Εννοούσε στον αστυνομικό. Συνεπώς, με τη λογική του Τσίπρα, η καλύτερη αντιμετώπιση των αναρχικών με τις μολότοφ είναι να κάνεις ότι δεν υπάρχουν. Ο,τι ακριβώς έκανε η δική του κυβέρνηση δηλαδή.
Είναι περίεργη η ευκολία με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ –που όλοι ξέρουμε πόσο λατρεύει την εξουσία– αφήνεται σε αυτόν τον κατήφορο, ο οποίος τον απομακρύνει από κάθε όνειρο επανόδου στην εξουσία. Επειδή όλο αυτό το «κουκουρούκου» τούς βγαίνει τελείως φυσικό, τείνω να πιστέψω ότι τελικά η εξουσία δεν τους πήγαινε, όσο και αν απολάμβαναν τους καρπούς της. Διότι η εξουσία είναι ευθύνη και αυτοί δεν ήξεραν καν τι είναι. Το ΚΚΕ Εσ. είχε εξελιχθεί με τα χρόνια σε έναν παρασιτικό μηχανισμό, που συντηρούσε άνετα τον εαυτό του σε αυτή τη θέση, μέχρι που ξαφνικά ένας απίθανος συνδυασμός συγκυριών και περιστάσεων τους έφερε στην εξουσία. Τώρα επιστρέφουν σε έναν κόσμο λιγότερο πλούσιο, αλλά τουλάχιστον, βρε παιδί μου, ελεύθερο. Μπορούν να αμολήσουν την μπούρδα τους και να το ευχαριστηθούν! Χωρίς τύψεις, χωρίς κόστος. Ξαναγίνονται κίνημα ανατροπής και μπάχαλου. Αναπνέουν ελεύθερα!
Ευτυχώς, υπάρχουν και οι 53 του Τσαλακώτου – οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε, σε βερσιόν ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί, υπό την εμπνευσμένη ηγεσία του τέως υπουργού Οικονομικών, ανησυχούν μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελιχθεί σε Κεντροαριστερά και δημοσιεύουν σχετικό κείμενο, ενώ κάθε μέρα που περνάει ο ΣΥΡΙΖΑ γλιστράει σε όλο και πιο ακροαριστερές θέσεις. Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί, διότι για να αντέξεις μια τόσο δυνατή τραγωδία, χρειάζεται και ένα κωμικό subplot, που θα έλεγε ο Γιούκλιντ.
 Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή