Αλά -καρτ

Τα ΜΑΤ δεν συγκροτούνται από διμοιρίες αγίων με κράνη και ασπίδες. Ούτε η ΕΛΑΣ είναι μια σύναξη ουράνιων αγγέλων με στολή. Ωστόσο ο Έλληνας φορολογούμενος δεν “πληρώνει” όλους αυτούς τους εκπαιδευμένους επαγγελματίες που είναι επιφορτισμένοι με τήρηση της έννομης τάξης για να παίζουν διακοσμητικό ρόλο σαν σε περίτεχνη αγιογραφία εκκλησίας.

O ανυπεράσπιστος πολίτης που βιώνει ένα ευπαθές περιβάλλον σε μια μωλωπισμένη καθημερινότητα έχει κουραστεί από ατιμώρητους τραμπουκισμούς και βαναυσότητες. Απαιτεί πλέον μια διαφανώς αναβαθμισμένη θεσμικά, δικαιακά και αξιακά αστυνομία. Αποτελεσματικό ανάχωμα στις έξαλλες ορδές μπαχαλάκηδων με τις καταδρομικές επιθέσεις σε βιτρίνες καταστημάτων, φράγμα στους κουκουλοφόρους με τις μολότοφ και τα καδρόνια, εμπόδιο στους καταπατητές ξένης περιουσίας που αποτελούν ορμητήρια τέλεσης παραβατικών πράξεων.
Ζητάει τη αυτονόητη επάνοδο ειρηνικών κανόνων συλλογικής συμβίωσης μετά από μια παρατεταμένη περίοδο παλινωδιών, συγκαλύψεων και ολιγωριών . Με δυο λόγια λαχταρά την συντεταγμένη επιστροφή σε μια μορφή κανονικότητας, δίχως ανοχή στη παραβατικότητα και ανεκτικότητα στα “άβατα”. Και προσδοκά μια ψύχραιμη, υποδειγματική και λελογισμένη συμπεριφορά της αστυνομίας για την εξασφάλιση της προστασίας του από πάσης φύσεως αδικήματα.

Δεν είναι κορόιδο ο καθημερινός Έλληνας πολίτης. Γνωρίζει πως ανάμεσα στους νεαρούς «ματατζήδες» των 800ευρω υπάρχουν και μερικοί που διακρίνονται για απαράδεκτες έως σοκαριστικές ενέργειες απέναντι στους πολίτες οι οποίες δεν φέρνουν οπτικά στις φαντεζί χορογραφίες κατασταλτικής κλοτσοπατινάδας στο σινεμά. Ξέρει ακόμη ότι στις γραμμές της αστυνομίας κυκλοφορούν κάποιοι επίορκοι και διεφθαρμένοι “μπάτσοι” που βρίσκονται υπό πειθαρχικό έλεγχο και δεν θα τους διάλεγαν ούτε για σερίφηδες στο πιο ελεεινά αμαρτωλό χωριό της άγριας Δύσης.
Αναγκαστικά, όμως, έχει εμπεδώσει ότι δεν υπάρχει κανένα άλλο σώμα εγχώριων κρατικών λειτουργών που να έχει αναλάβει τη πρόληψη και τη καταστολή του εγκλήματος, τη προστασία, στα πλαίσια της συνταγματικής τάξης, του δημοκρατικού πολιτεύματος και την διατήρηση της δημόσιας ασφάλειας. Προφανώς ο ρόλος, η αποστολή και τα καθήκοντα τους δεν καθαγιάζουν- αυτό έλειπε;- την εκάστοτε άσκηση υπέρμετρης βίας, άγριας καταστολής και ακραίας αυθαιρεσίας.

Και δικαίως καταγγέλλονται όταν εκτρέπονται από το πλαίσιο της νομιμότητας και παραβιάζουν ατομικά δικαιώματα. Ωστόσο η παρακώλυση του έργου της αστυνομίας, η περίθαλψη εγκληματία και η αντίσταση κατά της αρχής είναι αδικήματα που περιγράφονται στον Ποινικό Κώδικα, Δεν είναι ανδραγαθήματα όπως φαίνεται να διαπιστώνει με ξεθυμασμένη εναλλακτική ιδεοληψία το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Πόσο μάλλον μοιάζει υπερβολικό να δαιμονοποιεί την τωρινή αστυνομία για ασυδοσία, ωμότητα και αυταρχισμό, παρομοιάζοντας τη προσχηματικά με εκείνη που δρούσε κυνικά στις θλιβερές μέρες του μισαλλόδοξου μετεμφυλιακού κράτους και της στυγνής δικτατορίας των συνταγματαρχών. Αν δεν πρόκειται για γραφικό αναχρονισμό που για λόγους κομματικής προπαγάνδας ξεφυλλίζει παλιά κιτάπια, τότε αποτελεί απόπειρα αναζωπύρωσης των διχαστικών εμμονών της πάνω στη στάχτη του αντιπολιτευτικού της λόγου.
Κυρίως, όμως, συνιστά προσπάθεια αυτοεξαίρεσης από τις ευθύνες της με ξέπλυμα ανομημάτων . Δεδομένου ότι στα χρόνια της κυβερνητικής της θητείας δεν έλειψαν σύννεφα δακρυγόνων και ανελέητοι ξυλοδαρμοί , προληπτικές συλλήψεις και αναίτιες προσαγωγές από την αστυνομία. Αναπόφευκτα, φαντάζει τουλάχιστον υποκριτική σήμερα η μονότονη καταγγελτική ισοπέδωση κάθε αστυνομικής επιχείρησης ως υπέρμετρα βίαιης που δοκιμάζει δήθεν τη δημοκρατία.
Ατυχώς για την υποτιθέμενη ριζοσπαστική αριστερά, την δημοκρατία θίγει και την κοινωνία προσβάλει η αλά καρτ επίδειξη ευαισθησίας. Αυτή που ουρλιάζει διαμαρτυρόμενη για ακραία καταστολή και αποσιωπά ότι ουδέποτε κατηγόρησε όσους εκτόξευαν μολότοφ για να κάψουν ζωντανούς αστυνομικούς. Πόσο μάλλον όταν επιμελημένα αποκρύπτει ότι δεν ψέλλισε ούτε μια λέξη συμπάθειας για τα θύματα της Μαρφίν και τον παρά τρίχα δολοφονημένο Παπαδήμο. 

 Δημήτρης Παγαδάκης-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ