Σπάνε κεφάλια με τσιμεντόλιθους;

Ένας μέσος τσιμεντόλιθος με διαστάσεις 17Χ17Χ34 έχει βάρος 12,5 κιλά. Επειδή τους έσπαγαν στη μέση, άντε το βάρος τους να έφτανε στα 6 κιλά. Με έξι κιλά, από τρία μέτρα ύψος  μπορεί να σπάσει το κεφάλι κάποιου;
 Είναι απλό το ερώτημα και απλούστερη η απάντηση, όταν βλέπεις το πάθος και το πείσμα, με το οποίο οι καταληψίες σημάδευαν και έριχναν τους τσιμεντόλιθους στα κεφάλια αστυνομικών. Κι όμως, ως κοινωνία, ως πολιτικό σύστημα, ακόμα και ως υπηρεσίες του κράτους «σκοτωνόμαστε» μεταξύ μας στα τηλεοπτικά παράθυρα, αν ρίψη ενός τσιμεντόλιθου έξι κιλών από ύψους τριών μέτρων, μπορεί να οδηγήσει έναν στο νοσοκομείο ή στο νεκροτομείο. Στο ερώτημα η αστυνομία απαντά «ναι», η δικαιοσύνη λέει «όχι», η κυβέρνηση «ναι», ο ΣΥΡΙΖΑ «όχι» και πάει λέγοντας, για να φτάνουμε στο σημείο να προβληματιζόμαστε αν θα πρέπει να αλλάξει για τρίτη φορά σε μια χρονιά ο ποινικός κώδικας, ώστε να γίνει πιο σαφής στους εισαγγελείς και από
πλημμέλημα η ρίψη τσιμεντόλιθου με πρόθεση στα κεφάλια πολιτών ή αστυνομικών να μετατραπεί σε κακούργημα. Όμως δεν φταίνε οι εισαγγελείς που βγάζουν συνεχώς έξω τους δράστες, με πλημμελήματα, δεν φταίνε οι αστυνομικοί που αρνούνται να δώσουν καταθέσεις, φταίει η νοοτροπία που επί χρόνια καλλιεργήθηκε ότι υπάρχει στη Δημοκρατία πολιτικό έγκλημα, το οποίο αν δεν αθωώνει αυτούς που το διαπράττουν τουλάχιστον δικαιολογεί τις πράξεις τους. Αυτή η ανοχή δεν είναι τωρινή, είναι δεκαετιών, καθώς κυβερνήσεις της μιας ή της άλλης πλευράς, ακόμα και μερίδα της κοινής γνώμης δημιούργησαν το μύθο του «πολιτικού εγκλήματος» και άφησαν, ηθελημένα ή άθελα, πόρτες και παράθυρα ανοικτά, να αποκτήσουν εξουσία αντιεξουσιαστικές ομάδες στο όνομα δικαιωμάτων του λαού και μιας ισχυρής εχθρότητας εναντίον του κράτους. Έτσι δημιουργήθηκε μια πολύμορφη οργάνωση, που απέκτησε εκείνο που πολεμούσε, την εξουσία, την οποία τώρα δεν θέλει να χάσει. Το πρόβλημα διογκώθηκε με την κρίση και εξαιτίας της πολιτικής κάλυψης που παρείχε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μια κάλυψη που εξακολουθεί να υφίσταται και είναι εμφανής από την αφωνία του κόμματος να καταδικάσει τα προχθεσινά επεισόδια στο Κουκάκι κατά αστυνομικών, παρ ότι τα πλάνα δεν άφηναν καμία παρερμηνεία, του τι συνέβη εκεί. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ενοχλήθηκαν κιόλας που η αστυνομία, βιντεοσκόπησε το γεγονός, με το φιλικό τους Τύπο να γραφεί για «χολιγουντιανή ταινία που γύρισε η ΕΛΑΣ». Το ερώτημα, όμως, δεν είναι τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, η αστυνομία, οι καταληψίες, η κυβέρνηση. Το ερώτημα είναι τι θέλει η κοινωνία σήμερα ύστερα από δεκαετίες ανατροφοδοτούμενης εγκληματικότητας από συγκεκριμένες ομάδες που κρύβονται πίσω από ιδεολογικές καταβολές και κουκούλες .Και η κοινωνία τόσο στις εκλογές όσο και στις δημοσκοπήσεις επιθυμεί να αντιμετωπιστεί το έγκλημα, που πλήττει συνταγματικά δημοκρατικά δικαιώματα του, την περιουσία του, την ελεύθερη διακίνησή του, ακόμα και τη ζωή του. Η μόνη προστασία που έχει ο πολίτης, όπως είπε και ο Δημήτρης Ινδαρές, είναι οι θεσμοί, το Σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους. Εφαρμοστέ τους, όμως, προς όλες τις κατευθύνσεις. 
 Ανδρέας Κωνσταντάτος
 TheCaller.gr

Είναι απλό το ερώτημα και απλούστερη η απάντηση, όταν βλέπεις το πάθος και το πείσμα, με το οποίο οι καταληψίες σημάδευαν και έριχναν τους τσιμεντόλιθους στα κεφάλια αστυνομικών. Κι όμως, ως κοινωνία, ως πολιτικό σύστημα, ακόμα και ως υπηρεσίες του κράτους «σκοτωνόμαστε» μεταξύ μας στα τηλεοπτικά παράθυρα, αν ρίψη ενός τσιμεντόλιθου έξι κιλών από ύψους τριών μέτρων, μπορεί να οδηγήσει έναν στο νοσοκομείο ή στο νεκροτομείο. Στο ερώτημα η αστυνομία απαντά «ναι», η δικαιοσύνη λέει «όχι», η κυβέρνηση «ναι», ο ΣΥΡΙΖΑ «όχι» και πάει λέγοντας, για να φτάνουμε στο σημείο να προβληματιζόμαστε αν θα πρέπει να αλλάξει για τρίτη φορά σε μια χρονιά ο ποινικός κώδικας, ώστε να γίνει πιο σαφής στους εισαγγελείς και από πλημμέλημα η ρίψη τσιμεντόλιθου με πρόθεση στα κεφάλια πολιτών ή αστυνομικών να μετατραπεί σε κακούργημα. Όμως δεν φταίνε οι εισαγγελείς που βγάζουν συνεχώς έξω τους δράστες, με πλημμελήματα, δεν φταίνε οι αστυνομικοί που αρνούνται να δώσουν καταθέσεις, φταίει η νοοτροπία που επί χρόνια καλλιεργήθηκε ότι υπάρχει στη Δημοκρατία πολιτικό έγκλημα, το οποίο αν δεν αθωώνει αυτούς που το διαπράττουν τουλάχιστον δικαιολογεί τις πράξεις τους. Αυτή η ανοχή δεν είναι τωρινή, είναι δεκαετιών, καθώς κυβερνήσεις της μιας ή της άλλης πλευράς, ακόμα και μερίδα της κοινής γνώμης δημιούργησαν το μύθο του «πολιτικού εγκλήματος» και άφησαν, ηθελημένα ή άθελα, πόρτες και παράθυρα ανοικτά, να αποκτήσουν εξουσία αντιεξουσιαστικές ομάδες στο όνομα δικαιωμάτων του λαού και μιας ισχυρής εχθρότητας εναντίον του κράτους. ΣΧΕΤΙΚΑ Εισαγγελία Αθηνών: Γιατί η δίωξη για το Κουκάκι είναι πλημμέλημα και όχι κακούργημα Εισαγγελία Αθηνών: Γιατί η δίωξη για το Κουκάκι είναι πλημμέλημα και όχι κακούργημα Έτσι δημιουργήθηκε μια πολύμορφη οργάνωση, που απέκτησε εκείνο που πολεμούσε, την εξουσία, την οποία τώρα δεν θέλει να χάσει. Το πρόβλημα διογκώθηκε με την κρίση και εξαιτίας της πολιτικής κάλυψης που παρείχε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μια κάλυψη που εξακολουθεί να υφίσταται και είναι εμφανής από την αφωνία του κόμματος να καταδικάσει τα προχθεσινά επεισόδια στο Κουκάκι κατά αστυνομικών, παρ ότι τα πλάνα δεν άφηναν καμία παρερμηνεία, του τι συνέβη εκεί. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ενοχλήθηκαν κιόλας που η αστυνομία, βιντεοσκόπησε το γεγονός, με το φιλικό τους Τύπο να γραφεί για «χολιγουντιανή ταινία που γύρισε η ΕΛΑΣ». Το ερώτημα, όμως, δεν είναι τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, η αστυνομία, οι καταληψίες, η κυβέρνηση. Το ερώτημα είναι τι θέλει η κοινωνία σήμερα ύστερα από δεκαετίες ανατροφοδοτούμενης εγκληματικότητας από συγκεκριμένες ομάδες που κρύβονται πίσω από ιδεολογικές καταβολές και κουκούλες .Και η κοινωνία τόσο στις εκλογές όσο και στις δημοσκοπήσεις επιθυμεί να αντιμετωπιστεί το έγκλημα, που πλήττει συνταγματικά δημοκρατικά δικαιώματα του, την περιουσία του, την ελεύθερη διακίνησή του, ακόμα και τη ζωή του. Η μόνη προστασία που έχει ο πολίτης, όπως είπε και ο Δημήτρης Ινδαρές, είναι οι θεσμοί, το Σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους. Εφαρμοστέ τους, όμως, προς όλες τις κατευθύνσεις.

Διαβάστε περισσότερα στο TheCaller.gr

Είναι απλό το ερώτημα και απλούστερη η απάντηση, όταν βλέπεις το πάθος και το πείσμα, με το οποίο οι καταληψίες σημάδευαν και έριχναν τους τσιμεντόλιθους στα κεφάλια αστυνομικών. Κι όμως, ως κοινωνία, ως πολιτικό σύστημα, ακόμα και ως υπηρεσίες του κράτους «σκοτωνόμαστε» μεταξύ μας στα τηλεοπτικά παράθυρα, αν ρίψη ενός τσιμεντόλιθου έξι κιλών από ύψους τριών μέτρων, μπορεί να οδηγήσει έναν στο νοσοκομείο ή στο νεκροτομείο. Στο ερώτημα η αστυνομία απαντά «ναι», η δικαιοσύνη λέει «όχι», η κυβέρνηση «ναι», ο ΣΥΡΙΖΑ «όχι» και πάει λέγοντας, για να φτάνουμε στο σημείο να προβληματιζόμαστε αν θα πρέπει να αλλάξει για τρίτη φορά σε μια χρονιά ο ποινικός κώδικας, ώστε να γίνει πιο σαφής στους εισαγγελείς και από πλημμέλημα η ρίψη τσιμεντόλιθου με πρόθεση στα κεφάλια πολιτών ή αστυνομικών να μετατραπεί σε κακούργημα. Όμως δεν φταίνε οι εισαγγελείς που βγάζουν συνεχώς έξω τους δράστες, με πλημμελήματα, δεν φταίνε οι αστυνομικοί που αρνούνται να δώσουν καταθέσεις, φταίει η νοοτροπία που επί χρόνια καλλιεργήθηκε ότι υπάρχει στη Δημοκρατία πολιτικό έγκλημα, το οποίο αν δεν αθωώνει αυτούς που το διαπράττουν τουλάχιστον δικαιολογεί τις πράξεις τους. Αυτή η ανοχή δεν είναι τωρινή, είναι δεκαετιών, καθώς κυβερνήσεις της μιας ή της άλλης πλευράς, ακόμα και μερίδα της κοινής γνώμης δημιούργησαν το μύθο του «πολιτικού εγκλήματος» και άφησαν, ηθελημένα ή άθελα, πόρτες και παράθυρα ανοικτά, να αποκτήσουν εξουσία αντιεξουσιαστικές ομάδες στο όνομα δικαιωμάτων του λαού και μιας ισχυρής εχθρότητας εναντίον του κράτους. ΣΧΕΤΙΚΑ Εισαγγελία Αθηνών: Γιατί η δίωξη για το Κουκάκι είναι πλημμέλημα και όχι κακούργημα Εισαγγελία Αθηνών: Γιατί η δίωξη για το Κουκάκι είναι πλημμέλημα και όχι κακούργημα Έτσι δημιουργήθηκε μια πολύμορφη οργάνωση, που απέκτησε εκείνο που πολεμούσε, την εξουσία, την οποία τώρα δεν θέλει να χάσει. Το πρόβλημα διογκώθηκε με την κρίση και εξαιτίας της πολιτικής κάλυψης που παρείχε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μια κάλυψη που εξακολουθεί να υφίσταται και είναι εμφανής από την αφωνία του κόμματος να καταδικάσει τα προχθεσινά επεισόδια στο Κουκάκι κατά αστυνομικών, παρ ότι τα πλάνα δεν άφηναν καμία παρερμηνεία, του τι συνέβη εκεί. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ενοχλήθηκαν κιόλας που η αστυνομία, βιντεοσκόπησε το γεγονός, με το φιλικό τους Τύπο να γραφεί για «χολιγουντιανή ταινία που γύρισε η ΕΛΑΣ». Το ερώτημα, όμως, δεν είναι τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, η αστυνομία, οι καταληψίες, η κυβέρνηση. Το ερώτημα είναι τι θέλει η κοινωνία σήμερα ύστερα από δεκαετίες ανατροφοδοτούμενης εγκληματικότητας από συγκεκριμένες ομάδες που κρύβονται πίσω από ιδεολογικές καταβολές και κουκούλες .Και η κοινωνία τόσο στις εκλογές όσο και στις δημοσκοπήσεις επιθυμεί να αντιμετωπιστεί το έγκλημα, που πλήττει συνταγματικά δημοκρατικά δικαιώματα του, την περιουσία του, την ελεύθερη διακίνησή του, ακόμα και τη ζωή του. Η μόνη προστασία που έχει ο πολίτης, όπως είπε και ο Δημήτρης Ινδαρές, είναι οι θεσμοί, το Σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους. Εφαρμοστέ τους, όμως, προς όλες τις κατευθύνσεις.

Διαβάστε περισσότερα στο TheCaller.gr