Με τον Βορίδη λοιπόν

Εξοργιστικό! Αυτοκαταστροφικό. Περίπου σαν να ενεργούν για λογαριασμό των πιο ακραίων αντεργατικών δυνάμεων. Τέτοιο πράγμα πρωτοφανές στα ευρωπαϊκά χρονικά. Αδύνατον να το κατανοήσω και με αυτό να πορευτώ.

Σχετικά με τις πορείες. Σχετικά με τις διαδηλώσεις. Σχετικά με το τάχα μου φιλεργατικό ψωμοτύρι των διαμαρτυριών. Οπου καμιά εκατοστή νοματαίοι, άντε 200, άντε 500, ακροβολισμένοι και ακινητοποιημένοι σε κρίσιμα σημεία των κεντρικών οδικών αρτηριών προκαλούν έμφραγμα κυκλοφοριακό. Και παράλληλα με αυτό εκτοξεύουν την καθημερινότητα των φτωχών σε δυσθεώρητα ύψη βασάνων και ασήκωτων ταλαιπωριών!
Υποτίθεται πως όλες αυτές οι αλλεπάλληλες διαμαρτυρίες και πορείες στοχοποιούν κυβέρνηση και πλουτοκρατία. Υποτίθεται πως με αυτόν τον τρόπο εκφράζουν την ασυγκράτητη αγανάκτηση των καταπιεσμένων μαζών. Υποτίθεται πως με αυτές τις δημόσιες μαζώξεις θα ιδρώσει το αυτί των ιθυνόντων. Και υποτίθεται πως στο τέλος venceremos. Οπως λέει και η γνωστή ρήση, «λαός ενωμένος ποτέ νικημένος». Ακόμα πιο επαναστατικά, «προλετάριοι όλου του κόσμου, ενωθείτε».
Τίποτα, μα τίποτα απ’ όλα αυτά. Για τους εξής αυτονόητους λόγους. Εκ του αποτελέσματος. Του καθημερινού. Εχουμε και λέμε:
Ενα λοιπόν. Η μαζικότητα αυτών των διαδηλώσεων και των καθημερινών πορειών εκτείνεται και συγκεντρώνει μερικές χούφτες διαδηλωτών. Τηρουμένων των αναλογιών, ως αριθμός και ως εικόνα, μερικοί νοματαίοι με την ντουντούκα «αρχηγό».
Δύο λοιπόν. Επομένως, εκ του αποτελέσματος και των αριθμητικών δεδομένων, ελάχιστοι συγκινούνται, ελάχιστοι προσέρχονται και ελάχιστοι διαμαρτύρονται. Αρα άνθρακες ο μαζικός όγκος των διαμαρτυρόμενων πολιτών.
Τρία λοιπόν. Αυτές οι αλλεπάλληλες πορείες και διαδηλώσεις στο κέντρο των Αθηνών, λόγω της συχνής τους παρουσίας και του περιορισμένου όγκου των διαδηλωτών, καταλήγουν στο αντίθετο αποτέλεσμα από το αρχικό και συνδικαλιστικό.
Τέσσερα λοιπόν. Η πορεία μοιάζει με γραφικότητα. Με τουριστικό φολκλόρ. Ο θεσμός ευτελίζεται. Οι οργανωτές, χωρίς να το καταλαβαίνουν, κατασυκοφαντούν το ύψιστο οχυρό των εργαζομένων, τον συνδικαλισμό.
Πέντε λοιπόν. Τελικά, εκ των πραγμάτων, ο στόχος καταλήγει να μην είναι η κυβέρνηση και τα αφεντικά της πλουτοκρατίας. Αντιθέτως, στόχος είναι οι φτωχοί μεροκαματιάρηδες πολίτες. Οι καθημερινοί άνθρωποι και επιβάτες των μέσων μαζικής μεταφοράς. Είναι οι προλετάριοι, οι άνεργοι, οι ανυπεράσπιστοι, οι αδύναμοι, οι έσχατοι. Αυτοί κυκλοφορούν στους δρόμους. Αυτοί πηγαινοέρχονται από υπηρεσία σε υπηρεσία. Από νοσοκομείο σε νοσοκομείο. Από κατάστημα σε κατάστημα. Προς εξεύρεση εργασίας φυσικά. Αυτοί μέσα στην τρέλα της Αθήνας, της γραφειοκρατίας, της αβεβαιότητας, του τρόμου και της αφραγκίας!
Εξι λοιπόν. Ολα αυτά αφήνουν εντελώς παγερά αδιάφορους την πλουτοκρατία και τα λαμόγια. Ολα αυτά στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Και όλα αυτά δεν εμποδίζουν, διόλου μάλιστα, την καθημερινότητα των αφεντικών.
Εφτά λοιπόν. Αρα, με το φτωχό μου το μυαλό, δύο τινά συμβαίνουν. Είτε οι οργανωτές, οι λεγόμενοι «εργατοπατέρες» δρουν ανεξέλεγκτα και δικτατορικά. Χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τις διαθέσεις των εργαζόμενων μαζών. Τουτέστιν στήνουν παράσταση θεατρική, για προσωπικά οφέλη, ιδιοτελώς ώστε να καταγράψουν στον φάκελό τους δράση συνδικαλιστική και έτσι στο μέλλον να αναρριχηθούν βουλευτικά και πολιτικά. Είτε δρουν κατ’ εντολή δυνάμεων αντιδραστικών. Προς εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων και εντελώς αντεργατικών.
Με απλά λόγια. Οπως τουλάχιστον έχει συμβεί στην Ιστορία και όπως συμβαίνει σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις πρέπει να είναι λίγες και μαζικές. Μόνο έτσι, με τη μαζικότητα και με την αυστηρά περιορισμένη συχνότητα, θα λειτουργήσουν θετικά, αξιόπιστα και αποτελεσματικά. Στοιχειώδες.
Αλλιώτικα, όπως εν Αθήναις, το αποτέλεσμα ολότελα αρνητικό. Αρκεί να ρωτήσεις κάποιον περαστικό. Απ’ όλους αυτούς τους φυσικούς συμμάχους των διαδηλωτών. Εξαντλημένοι από το αλλεπάλληλο καθημερινό κομφούζιο. Κουρασμένοι και μπαϊλντισμένοι με την εικόνα μερικών διαδηλωτών να τους μαστιγώνουν ανηλεώς. Και, στο τέλος, εξοργισμένοι καταλήγουν παρέα με το θυμικό τους να ζητάνε την οριστική απαγόρευση διαδηλώσεων και πορειών. Και περίπου σου λένε: «Αϊ σιχτίρ, με τον Βορίδη λοιπόν»! 

Δημ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ