Ευτυχώς που υπάρχει και ο σ. Δραγασάκης και δεν τους ξεχνάμε

Τελικά είχαμε άγιο.
Όσοι άντεξαν και είδαν μέχρι τέλους τον Γ. Δραγασάκη στην εκπομπή του Π.Τσίμα στον ΣΚΑΙ, σίγουρα αισθάνθηκαν δικαιωμένοι που ψήφισαν την Νέα Δημοκρατία.
Ούτε ίχνος αυτοκριτικής, ούτε ενσυναίσθηση του τι έγινε.
Ένας πολιτικός με χιλιάδες ώρες πτήσης, πίστευε και απαιτούσε πως, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θα έσκιζε τα μνημόνια οι εταίροι μας θα εξακολουθούσαν να χρηματοδοτούν την Ελληνική οικονομία.
Από αυτά που είπε ο Γ. Δραγασάκης στον Π. Τσίμα καταλάβαμε πως το σύνθημα ότι θα καταργήσουν τα μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο δεν ήταν ένα προεκλογικό σύνθημα εντυπωσιασμού.
Αυτοί οι άνθρωποι το πίστευαν, αυξάνοντας έτσι τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις του κόσμου.
Μάλιστα, δήλωσε πως το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ απαιτούσε αλλαγή των συσχετισμών δυνάμεων στην Ευρώπη, κάτι που τελικά δεν έγινε και γι΄αυτό απέτυχε.
Επ΄ αυτού μέχρι και τον Λένιν θυμήθηκε.
Αφέλεια, αυταπάτη ή μας δουλεύει «ψιλό γαζί» ο Δραγασάκης;
Είναι δυνατόν να πίστευαν στα σοβαρά πως αυτό
το κομματίδιο του 4% θα άλλαζε την Ευρώπη; Είναι δυνατόν να εκπόνησαν μια στρατηγική πάνω σε αυτό το δεδομένο; Θα περίμενε κάποιος πως, με την απόσταση από τα γεγονότα, με πιο καθαρή ματιά, ο Γ. Δραγασάκης θα ήταν πιο αυτοκριτικός στα πεπραγμένα της κυβέρνησης του.
Απεναντίας, από τα λεγόμενα του προέκυψε πως «ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός». Για όλα αυτός έφταιξε. Ακόμα και σήμερα υπερασπίστηκε την θέση του ΣΥΡΙΖΑ «ανατροπή στην Ελλάδα, αλλαγή στην Ευρώπη».
Προσπέρασε τα capital controls σαν να μην έγιναν ποτέ. Προφανώς τα θεώρησε μια παράπλευρη απώλεια της «περήφανης διαπραγμάτευσης». Με την ίδια ευκολία προσπέρασε και τα 25 δισεκατομμύρια που χάθηκαν από το τραπεζικό σύστημα το 2015. Τι να πει;
Αλλά δεν σταμάτησε εδώ ο Γ. Δραγασάκης. Όταν ρωτήθηκε για το αν θα έπρεπε να σταθεί αυτοκριτικά στον τρόπο που άσκησε αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2010-2014, είπε πως το κόμμα του απλώς εξέφρασε το κύμα αγανάκτησης του κόσμου, αποσιωπώντας το γεγονός πως στελέχη του πρωτοστατούσαν σε προπηλακισμούς βουλευτών των κομμάτων που κυβερνούσαν. Και μετά—προς το τέλος της συνέντευξης του—άφησε να εννοηθεί πως επέλεξαν τον Καμμένο για συνεταίρο γιατί το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι δεν ήθελαν να συνεργασθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ προφανώς και δεν ήθελε να συνεργασθεί. Όταν τα στελέχη του προπηλακίζονταν από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, πώς μετά να συμπράξουν;
Για δε το Ποτάμι, η κατάσταση είναι αρκετά διαφορετική. Ο Σ.Θεοδωράκης θα συνεργαζόταν υπό όρους, όχι εν λευκώ, κάτι που δεν το ήθελε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Τελικά φαίνεται πως αυτοί οι άνθρωποι δεν κατάλαβαν πως έπαιξαν την Ελλάδα στα ζάρια προκειμένου να λύσουν «την δομική αντίφαση» εσωτερικού-εξωτερικού. Δηλαδή να γεφυρώσουν το χάσμα που υπήρχε μεταξύ των απαιτήσεων της εσωτερικής πολιτικής και της κατάστασης που επικρατούσε στο εξωτερικό, όπου ο διαμορφωμένος συσχετισμός δυνάμεων ήταν εμπόδιο στις απαιτήσεις της εσωτερικής πολιτικής.
Αυτός ήταν ο κεντρικός συλλογισμός του Γ. Δραγασάκη.
Αυτοί οι άνθρωποι προσπάθησαν να εφαρμόσουν όλα αυτά που κουβέντιαζαν στα μπαράκια μέχρι το πρωί. Με μια διαφορά. Το σώμα της εφαρμογής του χαβαλέ τους ήταν η ίδια η Ελλάδα.
Συνεπώς, με ανακούφιση μπορούμε να πούμε πως τελικά, άγιο είχαμε.
Σ. Μουμτζής-liberal.gr