Ο Φόνος του Ιρανού Στρατηγού στο Ιράκ θα απελευθερώσει Δυνάμεις που η Ουάσιγκτον Αδυνατεί να Ελέγξει.

Tom Winter, Fort Rus, 3-1-2020
Μετάφραση Μιχαήλ Στυλιανού
Με την δολοφονία του Στρατηγού Σουλεϊμανί οι ΗΠΑ ενισχύουν τις δυνάμεις που ήθελαν να εξασθενίσουν. 
Στις Ηνωμένες Πολιτείες πανηγυρίζουν τον  σκοτωμό του Διοικητή των ιρανικών επιλέκτων ταγμάτων Al-Quds  Γκασέμ Σουλεμαϊνί κατά την άφιξή του στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης. Αλλά ο θάνατός του και του υπαρχηγού Ιρακινής Πολιτοφυλακής  θα εξαπολύσει  δυνάμεις που η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να ή να ελέγξει ή να συγκρατήσει.
Όπως εξήγησε και ο Ζλάτκο Περσίνιτς στην γερμανική εκπομπή του καναλιού Ρ.Τ , με τον φόνο του Στρατηγού και Διοικητή της Φρουράς της Ιρανικής Επανάστασης Γκασέμ Σουλεμαϊνί οι ΗΠΑ καταπάτησαν ένα άγραφο νόμο: Δεν σκοτώνεις  κανέναν υψηλόβαθμο αξιωματικό ξένου στρατού. Με αυτή την πράξη ο Λευκός Οίκος κήρυξε τον πόλεμο εναντίον του Ιράν και άναψε την θρυαλλίδα που θα μπορούσε να βάλει φωτιά στην πυριτιδαποθήκη της Μέσης Ανατολής.

Υποκρίνονται πως θέλουν να σταθεροποιήσουν την περιοχή. Αλλά το γεγονός ότι
έχουν χαρακτηρίσει μονομερώς την Ιρανική Επαναστατική Φρουρά σαν «τρομοκρατική οργάνωση» δεν τους βοηθάει πολύ για δικαιολογία του φόνου.
Το μήνυμα του Λευκού Οίκου στο Τουίτερ για την δολοφονία έγραφε:
«Με εντολή του Προέδρου ο αμερικανικός στρατός ανέλαβε αμυντική δράση για να προστατεύσει το αμερικανικό προσωπικό στο εξωτερικό, σκοτώνοντας τον Κασέμ Σουλεμαϊνί, Διοικητή της Ιρανικής Επαναστατικής Φρουράς, χαρακτηρισμένης από της ΗΠΑ ως τρομοκρατικής οργάνωσης»
Ο θάνατος του Σουλεμαϊνί και του Αμπού Μαχντί αλ-Μουχαντίς, υπαρχηγού των Ιρακινών Δυνάμεων Λαϊκής Κινητοποίησης(PMF), δεν πρόκειται ούτε την ιρανική πολιτική να αλλάξει ούτε να εξασθενίσει τις στοχευμένες οργανωτικές δομές. Αντίθετα το χτύπημα θα εξαπολύσει δυνάμεις απρόβλεπτες σήμερα και διαμετρικά αντίθετες στις επιδιώξεις και στα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Ο Γκασέμ Σουλεμαϊνί, Διοικητής των ιρανικών ταγμάτων Al-Quds σκοτώθηκε με αμερικανικό πύραυλο. Η ιρανική κυβέρνηση κατέστησε σαφές, χωρίς διπλωματικές περιφράσεις, ότι ο φόνος του θα επισύρει «σκληρή ανταπόδοση». Από την ιρανική σκοπιά η ανταπόδοση είναι επιβεβλημένη ανάγκη. Μόνο που κανείς δεν ξέρει που, πως και πότε αυτό θα συμβεί. Μια ανεπιθύμητη από τις ΗΠΑ συνέπεια θα είναι ότι και οι ίσως διστακτικές δυνάμεις στο Ιράκ θα συνταχθούν με τους αντιπάλους των ΗΠΑ στο αίτημα να τεθεί τέρμα στην συμφωνία ασφάλειας με την Ουάσιγκτον και να αποχωρήσουν οι Αμερικανοί από το Ιράκ.
Από την αντίδραση του Μουκντάντα ας-Σάντρ, γνωστού στην Δύση για τον ανένδοτο αντιαμερικανισμό του ως «ριζοσπάστη κληρικό», βλέπει κανείς ότι και αυτός αναγνωρίζει την αλλαγή των συνθηκών και ενισχύει δραστικά την πίεση στον πρωθυπουργό Αντίλ Αμπντ αλ-Μαχντί στην εσωτερική πολιτική.

Ο Ας-Σαντρ είναι αδιάλλακτος Ιρακινός εθνικιστής, που δεν θέλει ούτε τις ΗΠΑ ούτε το Ιράν στο Ιράκ, παρά το γεγονός ότι είναι Σιίτης. Αλλά όταν τα πράγματα φτάνουν στα άκρα, το μίσος κατά των ΗΠΑ είναι μεγαλύτερο, το Ιράν είναι το μικρότερο κακό. Διέταξε λοιπόν τις παραστρατιωτικές δυνάμεις που ελέγχει να ετοιμάζονται για τον επερχόμενο πόλεμο. Επίσης οι Δυνάμεις Λαϊκής Κινητοποίησης, μια οργάνωση συσπείρωσης των Σιιτών κυρίως πολιτοφυλακών του Ιράκ, εξωθημένη από τον φόνο του υπαρχηγού της, καλεί επίσης τους μαχητές της σε κινητοποίηση για «να πετάξουμε τους Αμερικανούς έξω από το Ιράκ».
Ο πρωθυπουργός α-Μαχντί δεν είναι πια σε θέση να ασκεί πολιτική αυτοσυγκράτησης απέναντι στις αμερικανικές παραβιάσεις της εθνικής κυριαρχίας του Ιράκ. Χαρακτήρισε την δολοφονία του Σουλεμαϊνί και του Αλ-Μουχαντίς σαν «επιθετική ενέργεια» που θα οδηγήσει σε «ένα πόλεμο στο Ιράκ, στην περιοχή και στον κόσμο».
Αν η επιδίωξη της αμερικανικής ηγεσίας ήταν να εξασθενίσει την ιρανική Επαναστατική Φρουρά με την δολοφονία του ηγέτη της θα το μετανοήσουν πικρά. Θα έπρεπε να είχαν διδαχτεί από τα μαθήματα του Ισραήλ, του επιστήθιου φίλου τους στην περιοχή, που επίσης ήθελε να εξασθενίσει οργανώσεις με την εκτέλεση εκπροσώπων τους υψηλού επιπέδου. Αλλά συνέβαινε πάντοτε το αντίθετο, όπως δείχνει το παράδειγμα του Λιβάνου.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν αυξήθηκαν και έγιναν πιο πολύνεκρες οι επιθέσεις των Ισραηλινών κατακτητών στον Λίβανο, το Ισραήλ αποφάσισε να σκοτώσει τον ηγέτη του Εσμπολά: Ο Αμπάς αλ-Μουσαβί, η γυναίκα του και ο πεντάχρονος γιός του σκοτώθηκαν στις 16 Φεβρουαρίου 1992, όταν ένα πύραυλος χτύπησε την αυτοκινητοπομπή τους. Η ισραηλινή ηγεσία περίμενε πως θα εξασθενίσει την οργάνωση με την εξόντωση του δημοφιλούς κληρικού. Δεν το περίμεναν ότι ο διάδοχός του, Σαγιέντ Χασάν Νασράλα θα μεταμόρφωνε τον Εσμπολά στον ισχυρότερο μη κρατικό στρατό στον Λίβανο.

Ένα μήνα αργότερα ήρθε η τρομερή εκδίκηση, όταν η παλαιστινιακή οργάνωση  Ισλάμικ Τζιχάντ σκότωσε 29 αθώους και τραυμάτισε άλλους 242 με μια βόμβα αυτοκτονίας έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ στην πρωτεύουσα της Αργεντινής, Μπουένος ΄Αυρες.
΄Οποια και αν είναι η «ανταπόδοση» του Ιράν, ένα τουλάχιστον είναι βέβαιο: Οι ΗΠΑ δημιούργησαν Μάρτυρες, που ο θάνατός τους θα τους κάνει τόσο ισχυρούς όσο δεν θα μπορούσαν να γίνουν ποτέ όσο ήσαν στην διάρκεια της ζωής τους. Δεν θα προκαλέσει έκπληξη εάν η σωρός του Στρατηγού Σουλεϊμανί καταλάβει μια τιμητική θέση στο «Μουσείο της Ιερής Άμυνας και Προαγωγής του Πολιτισμού της Αντίστασης» στην Τεχεράνη.
 https://infognomonpolitics.gr/