Τα Οσκαρ και τα Βατόμουρα για τους έλληνες πολιτικούς

Στην πολιτική, όπως και στον κινηματογράφο, η βραδιά της βράβευσης έχει το δικό της ξεχωριστό ενδιαφέρον. Οι υποψήφιοι έχουν αναγγελθεί τουλάχιστον έναν μήνα πριν, άλλοι με περισσότερες, άλλοι με λιγότερες πιθανότητες να κερδίσουν.
Οσοι αποφασίζουν τους νικητές αποτελούν κομμάτι ενός συγκεκριμένου ακροατηρίου, που ανανεώνεται μόνο σε μικρό ποσοστό ανά έτος. Η ψήφος τους είναι μυστική και η επιλογή γίνεται, τελικά, μόνο με προσωπικά κριτήρια. Τα τελευταία χρόνια σπάνια υπάρχουν εκπλήξεις – ακόμα και οι ευχαριστήριοι λόγοι είναι πολύ καλά προετοιμασμένοι. Υπάρχει μόνο μία διαφορά: στο σινεμά, η βράβευση ξεχνιέται λίγο καιρό αργότερα. Στην πολιτική ζεις με το βάρος της απόφασης περίπου τέσσερα χρόνια.
Και βέβαια υπάρχουν πάντα τα άλλα, εκείνα τα βραβεία που κανείς ποτέ δεν θέλει να πάρει. Θυμίζουν κόκκινα φρούτα του δάσους και είναι ξινά, σαν τη γεύση που αφήνει μια κακή ταινία. Και από αυτά μπόλικα δίνονται στους πολιτικούς. Μόνο που, σε αντίθεση με ό,τι
συμβαίνει στο Χόλιγουντ, όσα περισσότερα μαζεύουν τόσο πιο εύκολα επιστρέφουν σπίτι τους.

Οσκαρ

Καλύτερο σενάριο: «κανονικότητα»
Κάθε επιτυχημένη εκλογική αναμέτρηση απαιτεί ένα καλό, ισχυρό αφήγημα. Και αυτό που επιστράτευσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος υποσχόταν «κανονικότητα» σε μια μεσαία τάξη που ταλαιπωρήθηκε πολύ από τη λιτότητα, αλλά και σε όσους ήθελαν να «ξεμπερδεύουν» με τον ΣΥΡΙΖΑ, έφερε μια ξεκάθαρη νίκη για τη ΝΔ. Και αυτό παρότι, ακόμα και λίγο πριν από τις ευρωεκλογές, στο επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα ήταν πρόθυμοι να στοιχηματίσουν πως θα κέρδιζαν ξανά την εξουσία.
Μεταρρυθμιστική δεινότητα: μπλε ντοσιέ
Οι μεταρρυθμίσεις της νέας κυβέρνησης έχουν ακόμα δρόμο – έχουν, άλλωστε, περάσει μόλις εφτά μήνες από τις εκλογές. Ομως το μπλε ντοσιέ-μπλοκάκι της κυβέρνησης είναι πάντα εκεί. Περιέχει αλλαγές που θα μείνουν για πάντα στο χαρτί, άλλες που μπορεί να μην εφαρμοστούν όπως σχεδιάστηκαν και κάποιες που θα γίνουν, έστω εξ ανάγκης. Το μπλε ντοσιέ κερδίζει άνετα τον τίτλο του πιο αξιόπιστου μεταρρυθμιστή στο Μέγαρο Μαξίμου. Μόνο που δεν παίρνει αυτό τις αποφάσεις.
Πρωτοεμφανιζόμενος: Κατερίνα Σακελλαροπούλου
Εντάξει, δεν είναι ακριβώς πρωτοεμφανιζόμενη. Ας πούμε πως είναι μια τραγουδίστρια που δοκιμάζεται στην υποκριτική – ή αλλιώς, μια δικαστίνα που βουτάει για πρώτη φορά στην πολιτική. Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου κέρδισε την έξωθεν καλή μαρτυρία, την ευρεία συναίνεση και έσπασε μια γυάλινη οροφή: έγινε η πρώτη γυναίκα που εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Εχει, λένε όσοι την έχουν παρακολουθήσει, όλα τα φόντα για μια εξαιρετική πενταετία. Και μαζί τη φρεσκάδα του άγνωστου προσώπου.
Επικοινωνιακή καμπάνια: πασοκικά τενεκεδάκια
Οταν το σποτ βγήκε στον αέρα, εκνεύρισε τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, που θυμήθηκαν τους «ξεγάνωτους τενεκέδες» του Ευάγγελου Γιαννόπουλου. Τα τενεκεδάκια που άλλαξαν την πράσινη ετικέτα τους σε κόκκινη και, γυρίζοντας την πλάτη τους στον ΣΥΡΙΖΑ, φόρεσαν το λουλούδι του Κινήματος Αλλαγής μπορούν να θεωρηθούν αμφιλεγόμενο έργο τέχνης. Και, μάλιστα, με στοιχεία διαχρονικότητας. Ακόμα και σήμερα, το μήνυμά του ισχύει στο ακέραιο για τη Χαριλάου Τρικούπη.
Περισσότερες αναφορές: Κώστας Σημίτης
Στην κυβέρνηση ακολουθούν το παράδειγμά του σιωπηλά, ειδικά στους χειρισμούς τους στα εθνικά θέματα. Στην αξιωματική αντιπολίτευση τον εξομοιώνουν με το «διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ», παρότι διάφοροι υποστηρικτές του κοσμούν το μωσαϊκό της «Προοδευτικής Συμμαχίας». Στην Κεντροαριστερά προσπαθούν να τον διαφυλάξουν ως κόρη οφθαλμού, είναι κομματικό κεφάλαιο και σύμβολο μαζί. Και όσο το ΠΑΣΟΚ υπάρχει σε κάθε γωνιά του δημοκρατικού τόξου, όλο και κάτι θα ακούς για τον Κώστα Σημίτη.

Βατόμουρα

Χειρότερο σενάριο: Προσφυγικό
Χρειάζεται ξεχωριστό υπουργείο; Θα μείνουν οι μετανάστες στην ενδοχώρα ή στα νησιά; Θα είναι κλειστές οι δομές ή ελεγχόμενες; Και, τέλος πάντων, συνειδητοποιεί κανείς τις επιπτώσεις των επιτάξεων; Αν το Προσφυγικό ήταν, όντως, σενάριο ταινίας, θα μιλούσαμε για ένα μπερδεμένο, γραφειοκρατικό δράμα, με κακούς χειρισμούς των πρώην και των νυν και ένα ανοιχτό τέλος. Το κρίμα, όμως, είναι ότι δεν πρόκειται για ταινία. Η τραγωδία που ζουν οι φιλοξενούμενοι είναι πολύ πραγματική, όπως και η ταλαιπωρία που βιώνουν οι οικοδεσπότες.
«Καυτή πατάτα»: Νότης Μηταράκης
Ας πούμε πως ήταν μια ανεξήγητη επιλογή, όπως συμβαίνει συχνά με ηθοποιούς που δεν πολυκαταλαβαίνει κανείς για ποιον λόγο ο σκηνοθέτης τούς επέλεξε για έναν συγκεκριμένο ρόλο. Ο Νότης Μηταράκης ως υφυπουργός Εργασίας ήταν σχετικά αθόρυβος. Βέβαια, εκλέγεται στη Χίο άρα, παρότι δεν έχει συγγενείς δράσεις στο βιογραφικό του, γνωρίζει την κατάσταση που επικρατεί με τις εισροές στα νησιά. Σήμερα, παρότι υπουργός και θεωρητικά αναβαθμισμένος, έχει γίνει ήδη ο αποδιοπομπαίος τράγος για το Μεταναστευτικό.
Συνωμοσία με το ζόρι: Αλέκος Φλαμπουράρης
Το τηλέφωνο δεν σταμάτησε να χτυπάει. Κάποια στιγμή, ο Κώστας Γείτονας το σήκωσε. Οι δυο παλιοί γνωστοί συναντήθηκαν για καφέ και πολιτική κουβέντα σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα σημεία της Αθήνας. Δεν ήθελε και πολύ – τα δημοσιεύματα άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια για πιθανή συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ και Κινήματος Αλλαγής. Μα, γίνονται πολιτικές συνωμοσίες σε δημόσιο χώρο; Δεν γίνονται. Ειδικά όταν η μία πλευρά δεν ανταποκρίνεται στο φλερτ της άλλης.
Χειρότερο ριμέικ: ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία
Στις εκλογές του περασμένου καλοκαιριού φάνηκε πως η κεντροαριστερή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ επιβάλλει τον εκσυγχρονισμό του κομματικού μηχανισμού – αρκετά για να μοιάζει, αλλά να μη λέγεται ΠΑΣΟΚ. Κάθε ριμέικ που σέβεται τον εαυτό του, ωστόσο, επενδύει στις διαφορές του από το πρωτότυπο. Στην Κουμουνδούρου μέχρι τώρα έχουν καταφέρει να ακολουθούν κατά γράμμα τη συνταγή του ορίτζιναλ ΣΥΡΙΖΑ: εσωκομματική ίντριγκα, λαϊκίστικες κορόνες, επικοινωνιακοί χειρισμοί. Η πρώτη ταινία, αν μη τι άλλο, είχε τον πειρασμό του πειραματισμού.
Αταίριαστος συνδυασμός: Ευκλείδης Τσακαλώτος, Αλέξης Τσίπρας
Υπάρχουν μερικές κόντρες που δεν εκδηλώνονται ποτέ φωναχτά, λειτουργούν όμως καθοριστικά για τη μορφή και το στίγμα ενός κόμματος. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, οι πρωταγωνιστές προτιμούν να ρίξουν άλλους στην αρένα πριν πάρουν μέρος οι ίδιοι. Οπως περίπου συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα σε δύο πλευρές που, στην πραγματικότητα, ποτέ δεν ονομάζονται ούτε διασταυρώνουν τα ξίφη τους στις εσωκομματικές διαδικασίες. Δύο πράγματα μόνο τους προδίδουν: η διαφορετική πολιτική τοποθέτηση και η κακή χημεία. 
 Μυρτώ Λιαλιούτη-ΤΑ ΝΕΑ