Είναι δύσκολο να υποστηρίξει κάποιος ότι πέφτει από τα σύννεφα με όσα βορβορώδη αποκαλύπτονται αυτές τις μέρες στην Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής που διερευνά το παραδικαστικό κύκλωμα το οποίο, με αφορμή την υπόθεση Novartis, έστησε μια σκευωρία για να εξουδετερώσει τους βασικούς πολιτικούς αντιπάλους της προηγούμενης κυβέρνησης.
Όποιος έχει έστω και κατ΄ ελάχιστον ασχοληθεί με αυτή την ιστορία,
δεν δυσκολεύεται να αντιληφθεί ότι εξυφάνθηκε μια μάλλον ερασιτεχνική
συνωμοσία με επιστράτευση κουκουλοφόρων ψευδομαρτύρων που στόχο είχε να
ελεγχθούν οι πολιτικές εξελίξεις και να παραταθεί η παραμονή στην
εξουσία του συνονθυλεύματος που αποκαλούνταν «πρώτη φορά Αριστερά» ενώ
στην πραγματικότητα απαρτιζόταν από κάθε είδους πολιτικό απολειφάδι που
είχε απομακρυνθεί από το παλαιό πολιτικό σύστημα και είχε αναβαπτιστεί
στην κολυμβήθρα του «αντιμνημονιακού» Σιλωάμ.
Δεν παύει, ωστόσο, να προκαλεί έκπληξη και σοβαρές απορίες το απροσμέτρητο θράσος με το οποίο ομολογείται ότι το Μέγαρο Μαξίμου είχε επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης μετατραπεί σε χώρο διεκπεραίωσης ιδιωτικών υποθέσεων και διευθέτησης συμφερόντων ανθρώπων που σε κανονικές χώρες δεν θα έπρεπε να περνούν ούτε από το απέναντι πεζοδρόμιο του πρωθυπουργικού γραφείου.
«Πριν από 4 χρόνια με παρακάλεσε ο κ. Παππάς να συναντηθούμε στο γραφείο του με τον κ. Μιωνή επικαλούμενος πιέσεις από την Ισραηλινή Κυβέρνηση», παραδέχεται ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δημήτρης Παπαγγελόπουλος λίγη ώρα μετά τις ανατριχιαστικές αποκαλύψεις του επιχειρηματία Σάμπυ Μιωνή ότι δέχθηκε μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου εκβιασμό για να καταβάλει χρήματα σε εκδότη προκειμένου να σταματήσει τον πόλεμο που του είχε κηρύξει.
Ο ίδιος ο εκδότης, ο οποίος υποτίθεται ότι κινείται στον χώρο της Δεξιάς, αλλά –τι ειρωνεία;- δεν έχανε και εξακολουθεί να μην χάνει ευκαιρία να ασκεί πολεμική στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, επιβεβαιώνει την ετερόκλητη… μάζωξη στο πρωθυπουργικό γραφείο: «Στις αρχές 2016, κλήθηκα εκ νέου στο Μέγαρο Μαξίμου», αναφέρει σε δήλωσή του. «Αυτή τη φορά από τον τότε υπουργό Επικρατείας κ. Ν. Παππά, πάλι με αίτημα τον εξωδικαστικό συμβιβασμό με τον κ. Μιωνή και πάλι με τη δικαιολογία παρεμβάσεων από το Ισραήλ», προσθέτει.
Και αμέσως μετά, ο άνθρωπος που έχει υπό τον έλεγχό του μέσα ενημέρωσης τα οποία υποτίθεται ότι αντιπολιτεύονταν σφόδρα την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, συμπληρώνει: «Το 2018 έγινε ακόμα μια προσπάθεια εξωδικαστικού συμβιβασμού, πάλι στο γραφείο του κ. Παππά –αυτή τη φορά στο υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής. Η συνάντηση οδήγησε στην υπογραφή συμφωνητικού συμβιβασμού με αμοιβαία αποχή από δικαστικές ενέργειες που τηρήθηκε μέχρι πρόσφατα».
Με όση καλή προαίρεση και αν προσεγγίσει κάποιος την υπόθεση, αποδεχόμενος, έστω και ως υπόθεση εργασίας, ότι τόσο ο αναπληρωτής υπουργός όσο και ο εκδότης περιγράφουν τα γεγονότα όπως έγιναν, δεν μπορεί να μην διερωτάται μερικά αυτονόητα πράγματα:
*Από πού και ως που η κυβέρνηση, δια του υπ΄ αριθμόν ένα συνεργάτη του πρωθυπουργού, παρενέβαινε σε ανοικτές δικαστικές υποθέσεις και επεδίωκε συμβιβασμό ανάμεσα σε έναν… αντιπολιτευόμενο εκδότη και έναν ιδιώτη επιχειρηματία, ο οποίος, μάλιστα, επικρινόταν για εμπλοκή στη λίστα Λαγκάρντ που υποτίθεται ότι ήταν το «Ελ Ντοράντο» που θα γέμιζε τα δημόσια ταμεία επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ;
*Αν πιστέψουμε, όπως ισχυρίζονται οι δύο πρωταγωνιστές, ότι οι επίμαχες συναντήσεις έγιναν κατόπιν επιθυμίας της ισραηλινής κυβέρνησης, γιατί ενεπλάκη σε αυτές ο… μέγας διώκτης της διαπλοκής ανάμεσα στα μέσα ενημέρωσης και σε επιχειρηματικά συμφέροντα πρωθυπουργικός συνεργάτης και όχι, για παράδειγμα, το υπουργείο Εξωτερικών, εφόσον όντως απειλούνταν οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις;
*Ποιος ακριβώς ήταν ο ρόλος του αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης και γιατί τον κάλεσε στη συνάντηση ο υπουργός Επικρατείας; Δεν είχε ακούσει τίποτε ο κ. Νίκος Παπάς για την διάκριση των εξουσιών και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης που είναι κατοχυρωμένες στο ελληνικό Σύνταγμα;
Θα μπορούσε να συνεχίσει κανείς παραθέτοντας και άλλα ερωτήματα, καθώς η σκληρή αυτή διαμάχη ανάμεσα στον εκδότη και στον επιχειρηματία δεν είναι η μόνη υπόθεση στην οποία, κατά την περίοδο ανάμεσα στον Ιανουάριο του 2015 και τον Ιούλιο του 2019, το Σύνταγμα έγινε κουρελόχαρτο και οι θεσμοί του δημοκρατικού πολιτεύματος καταρρακώθηκαν με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο.
Ας μην αυταπατώμεθα, ωστόσο. Η ομολογημένη συνάντηση στο Μέγαρο Μαξίμου ανάμεσα στους κυρίους Παπά, Παπαγγελόπουλο, Φιλιππάκη και Μιωνή δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η μόνη απόδειξη ότι επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης συνέβησαν τέρατα και σημεία που δεν συνάδουν με τους κανόνες που διέπουν μια δημοκρατική Πολιτεία.
Η εχθροπάθεια και η μισαλλοδοξία με την οποία αντιμετωπίστηκαν όσοι δεν έδωσαν γη και ύδωρ στην ΣΥΡΙΖΑϊκή εξουσία δεν έχει προηγούμενο. Άνθρωποι δεινοπάθησαν, υπολήψεις υπονομεύθηκαν, πολιτικές δυνάμεις συκοφαντήθηκαν, μόνον και μόνον γιατί δεν δικαιολογούσαν τις λαϊκίστικες αυταπάτες, τις φαντασιώσεις και τις ψευδαισθήσεις με τις οποίες αρχικά διεκδικήθηκε η διακυβέρνηση και στη συνέχεια κυβερνήθηκε η χώρα.
Στον αντίποδα, όσοι εμφανίζονταν ως συνεργάσιμοι, απολάμβαναν ένα πρωτόγνωρο άλλοθι και μια άνευ προηγούμενου ασυλία, ανεξάρτητα αν προέρχονταν από την Άκρα Δεξιά ή την Άκρα Αριστερά, αν είχε εμπλακεί σε σκάνδαλα ή αν ήταν απλώς ένας ανίκανος ή ένας κοινός απατεώνας που το προηγούμενο σύστημα τον είχε ξεβράσει και αναζητούσε καινούργια στέγη.
Και μόνον, άλλωστε, ότι ο (αποτυχημένος) αρχηγός της ΕΥΠ μιας προηγούμενης κυβέρνησης ανέλαβε υπεύθυνος για τη Δικαιοσύνη και τη Διαφάνεια την οποία δήθεν σκόπευε να επαναφέρει η… αριστερή κυβέρνηση, αρκεί για να αντιληφθεί και ο πιο καλοπροαίρετος πολίτης για το πόσο προσχηματικές ήταν οι διακηρύξεις ότι τάχατες «τελειώνουμε με το παλαιό»…
Δεν παύει, ωστόσο, να προκαλεί έκπληξη και σοβαρές απορίες το απροσμέτρητο θράσος με το οποίο ομολογείται ότι το Μέγαρο Μαξίμου είχε επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης μετατραπεί σε χώρο διεκπεραίωσης ιδιωτικών υποθέσεων και διευθέτησης συμφερόντων ανθρώπων που σε κανονικές χώρες δεν θα έπρεπε να περνούν ούτε από το απέναντι πεζοδρόμιο του πρωθυπουργικού γραφείου.
«Πριν από 4 χρόνια με παρακάλεσε ο κ. Παππάς να συναντηθούμε στο γραφείο του με τον κ. Μιωνή επικαλούμενος πιέσεις από την Ισραηλινή Κυβέρνηση», παραδέχεται ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δημήτρης Παπαγγελόπουλος λίγη ώρα μετά τις ανατριχιαστικές αποκαλύψεις του επιχειρηματία Σάμπυ Μιωνή ότι δέχθηκε μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου εκβιασμό για να καταβάλει χρήματα σε εκδότη προκειμένου να σταματήσει τον πόλεμο που του είχε κηρύξει.
Ο ίδιος ο εκδότης, ο οποίος υποτίθεται ότι κινείται στον χώρο της Δεξιάς, αλλά –τι ειρωνεία;- δεν έχανε και εξακολουθεί να μην χάνει ευκαιρία να ασκεί πολεμική στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, επιβεβαιώνει την ετερόκλητη… μάζωξη στο πρωθυπουργικό γραφείο: «Στις αρχές 2016, κλήθηκα εκ νέου στο Μέγαρο Μαξίμου», αναφέρει σε δήλωσή του. «Αυτή τη φορά από τον τότε υπουργό Επικρατείας κ. Ν. Παππά, πάλι με αίτημα τον εξωδικαστικό συμβιβασμό με τον κ. Μιωνή και πάλι με τη δικαιολογία παρεμβάσεων από το Ισραήλ», προσθέτει.
Και αμέσως μετά, ο άνθρωπος που έχει υπό τον έλεγχό του μέσα ενημέρωσης τα οποία υποτίθεται ότι αντιπολιτεύονταν σφόδρα την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, συμπληρώνει: «Το 2018 έγινε ακόμα μια προσπάθεια εξωδικαστικού συμβιβασμού, πάλι στο γραφείο του κ. Παππά –αυτή τη φορά στο υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής. Η συνάντηση οδήγησε στην υπογραφή συμφωνητικού συμβιβασμού με αμοιβαία αποχή από δικαστικές ενέργειες που τηρήθηκε μέχρι πρόσφατα».
Με όση καλή προαίρεση και αν προσεγγίσει κάποιος την υπόθεση, αποδεχόμενος, έστω και ως υπόθεση εργασίας, ότι τόσο ο αναπληρωτής υπουργός όσο και ο εκδότης περιγράφουν τα γεγονότα όπως έγιναν, δεν μπορεί να μην διερωτάται μερικά αυτονόητα πράγματα:
*Από πού και ως που η κυβέρνηση, δια του υπ΄ αριθμόν ένα συνεργάτη του πρωθυπουργού, παρενέβαινε σε ανοικτές δικαστικές υποθέσεις και επεδίωκε συμβιβασμό ανάμεσα σε έναν… αντιπολιτευόμενο εκδότη και έναν ιδιώτη επιχειρηματία, ο οποίος, μάλιστα, επικρινόταν για εμπλοκή στη λίστα Λαγκάρντ που υποτίθεται ότι ήταν το «Ελ Ντοράντο» που θα γέμιζε τα δημόσια ταμεία επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ;
*Αν πιστέψουμε, όπως ισχυρίζονται οι δύο πρωταγωνιστές, ότι οι επίμαχες συναντήσεις έγιναν κατόπιν επιθυμίας της ισραηλινής κυβέρνησης, γιατί ενεπλάκη σε αυτές ο… μέγας διώκτης της διαπλοκής ανάμεσα στα μέσα ενημέρωσης και σε επιχειρηματικά συμφέροντα πρωθυπουργικός συνεργάτης και όχι, για παράδειγμα, το υπουργείο Εξωτερικών, εφόσον όντως απειλούνταν οι ελληνοϊσραηλινές σχέσεις;
*Ποιος ακριβώς ήταν ο ρόλος του αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης και γιατί τον κάλεσε στη συνάντηση ο υπουργός Επικρατείας; Δεν είχε ακούσει τίποτε ο κ. Νίκος Παπάς για την διάκριση των εξουσιών και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης που είναι κατοχυρωμένες στο ελληνικό Σύνταγμα;
Θα μπορούσε να συνεχίσει κανείς παραθέτοντας και άλλα ερωτήματα, καθώς η σκληρή αυτή διαμάχη ανάμεσα στον εκδότη και στον επιχειρηματία δεν είναι η μόνη υπόθεση στην οποία, κατά την περίοδο ανάμεσα στον Ιανουάριο του 2015 και τον Ιούλιο του 2019, το Σύνταγμα έγινε κουρελόχαρτο και οι θεσμοί του δημοκρατικού πολιτεύματος καταρρακώθηκαν με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο.
Ας μην αυταπατώμεθα, ωστόσο. Η ομολογημένη συνάντηση στο Μέγαρο Μαξίμου ανάμεσα στους κυρίους Παπά, Παπαγγελόπουλο, Φιλιππάκη και Μιωνή δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η μόνη απόδειξη ότι επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης συνέβησαν τέρατα και σημεία που δεν συνάδουν με τους κανόνες που διέπουν μια δημοκρατική Πολιτεία.
Η εχθροπάθεια και η μισαλλοδοξία με την οποία αντιμετωπίστηκαν όσοι δεν έδωσαν γη και ύδωρ στην ΣΥΡΙΖΑϊκή εξουσία δεν έχει προηγούμενο. Άνθρωποι δεινοπάθησαν, υπολήψεις υπονομεύθηκαν, πολιτικές δυνάμεις συκοφαντήθηκαν, μόνον και μόνον γιατί δεν δικαιολογούσαν τις λαϊκίστικες αυταπάτες, τις φαντασιώσεις και τις ψευδαισθήσεις με τις οποίες αρχικά διεκδικήθηκε η διακυβέρνηση και στη συνέχεια κυβερνήθηκε η χώρα.
Στον αντίποδα, όσοι εμφανίζονταν ως συνεργάσιμοι, απολάμβαναν ένα πρωτόγνωρο άλλοθι και μια άνευ προηγούμενου ασυλία, ανεξάρτητα αν προέρχονταν από την Άκρα Δεξιά ή την Άκρα Αριστερά, αν είχε εμπλακεί σε σκάνδαλα ή αν ήταν απλώς ένας ανίκανος ή ένας κοινός απατεώνας που το προηγούμενο σύστημα τον είχε ξεβράσει και αναζητούσε καινούργια στέγη.
Και μόνον, άλλωστε, ότι ο (αποτυχημένος) αρχηγός της ΕΥΠ μιας προηγούμενης κυβέρνησης ανέλαβε υπεύθυνος για τη Δικαιοσύνη και τη Διαφάνεια την οποία δήθεν σκόπευε να επαναφέρει η… αριστερή κυβέρνηση, αρκεί για να αντιληφθεί και ο πιο καλοπροαίρετος πολίτης για το πόσο προσχηματικές ήταν οι διακηρύξεις ότι τάχατες «τελειώνουμε με το παλαιό»…
Γρ. Τζιοβάρας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
Ρε τον Μίμη, τον Παππά και τους λοιπούς σκευωρούς. Περιμένουμε άμεσα ειδικά δικαστήρια για τη συριζοσυμμορία, που πίστευαν ότι θα κυβερνούσαν για πάντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοιμάσαι τον υπνο του καλοπερασακια, αφου τσεπωσες τα καθυστερούμενα, που ο Κουλη γεναιοδωρα και με λεβεντικη Μητσοτακικη/κρητικια απλωχερια σκορπισε να σε γλυκανει ουστ και μονο για το λογο αυτό τζαμπουνας κουβεντούλες αερατες!
ΔιαγραφήΠρεπει ναχεις ενθουσιασμο, φλογα, αγαπη για την λευτεριά, την προοδο και την πατρίδα σου για να με καταλάβεις εσυ φιλε ουστ!!
ΝΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΥΣΤ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΟΥΣΤ ΟΠΩς ΜΑΣ ΕΙΠΕ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ.....ΟΥΣΤ
ΔιαγραφήΑυτοί ακολουθούσαν το σύστημα Μουσολίνι το οποίο διαφέρει σαφώς από το φασιστικό του Χίτλερ και σταλινικό των Σοβιέτ. Εδώ δημιουργείς ένα σύστημα απαξίωσης των πολιτικών σου αντιπάλων με συκοφαντίες και ανυπόστατες κατηγορίες και στη συνέχεια τους ρίχνεις βορά στις λαϊκές μάζες για να τους κατασπαράξουν, ίδε πλατείες λαϊκά δικαστήρια, πετροβολισμοι κλπ. και εσύ κουνάς καταφατικά το κεφάλι σου επιβραβεύοντας τις αθλιότητες απολαμβάνοντας τα αγαθά τις εξουσίας. Λίγη μελέτη της ιστορίας δεν βλάπτει για να δει κανείς την άνοδο του Μουσουλινη στην εξουσία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τα αυτοι και τα εδώ δεν πολυσεκαταλαβα φιλε μου, ωστοσο διαφερουμε με τις συντομες αναλυσεις μας από το ξεκίνημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δικη μου αρχη είναι απλουστερη! Εγω βασιζομαι, στο ότι οι δικοι σου σημερινοι Κουλικοι κινουνται από τη δημιουργια του Ελληνικου κρατους, τον τελευταιο εμφυλιο κι ως και τα σημερα πανω στις ιδιες ραγες. Είναι μικροι και μεγαλοι καλοπερασακηδες αρχοντες, ανωτεροι δημόσιοι υπαλληλοι, απόγονοι μεγαλοοικογενειων σαν και του Κουλη, ητοι κρατηκοδιαιτα παραδοσιακα ατομα & συναφια τα οποια στη πλειαδα δημιουργηθηκαν στηριγμενοι σε κρατικες ενισχυσεις κι επιδοτήσεις! Από κει και περα είναι πολλα αυτονοητα στην ελληνικη κοινωνια!!
λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα
Διαγραφήδεν πρόκειται να καταλάβεις αλλά κάνε μια προσπάθεια
Εχεις εν μερει δικαιο φιλε μου οσον αφορα τη λεξη κρατικοδίαιτοι, στην οποια συγκαταλεγονται , το δικαστικο και στρατιωτικο σωμα , ισως και καποια αλλα, που μομενταν διαφευγουν την αντιληψη μου,τα οποια όμως, πρεπει διαχρονικα να διατηρουν εξεχουσα θεση ,κορυφη της πυραμίδας και εξατομικευμενη αξιολογηση στις κρατικες αποδοχες .
Διαγραφή
ΔιαγραφήΑνώνυμοςΠέμπτη, 27 Φεβρουαρίου 2020 - 8:50:00 μ.μ. EET
Παρενθετω copy toυ ΣΤΑΓΚΟΣ , Καθημερινη >Το 65% σε μισθούς, ελάχιστα στον σκοπό
ΠΟΛΙΤΙΚΗ: 21:01 που ενισχθει, νομιζω και το σψολιο μου 27.02.2020 και γραφει
Οτι δηλαδή πρέπει να ενισχύονται με 72 εκατομμύρια τουλάχιστον τον χρόνο από τον κρατικό προϋπολογισμό προκειμένου να υπάρχουν και ότι περίπου το 65% των δαπανών τους πηγαίνει σε μισθούς. Γιατί δεν φρόντισαν να προσαρμοστούν στις εξελίξεις των καιρών.
Αυτό ακριβώς είναι και το μεγάλο διαχρονικό πρόβλημα για τους περισσότερους οργανισμούς, εταιρείες και υπηρεσίες του ελληνικού Δημοσίου, περιλαμβανομένων των Περιφερειών και των ΟΤΑ. Δημιουργήθηκαν κάποια στιγμή για να παράγουν ή να επιτελούν κάποιο έργο και στη διαδρομή ο σκοπός ξεχάστηκε ή υποβαθμίστηκε πλήρως. Μεταλλάχθηκαν σε μηχανές προσλήψεων και σε χώρους εξασφάλισης θέσεων απασχόλησης και περιφρούρησης... κεκτημένων. Οι ισολογισμοί τους αποκαλύπτουν την πραγματικότητα, καθώς το 60%-70% των δαπανών τους πάει σε μισθούς, ακόμη ένα ποσοστό είναι τα υπόλοιπα λειτουργικά έξοδα και απομένει ελάχιστο ποσοστό για την εκπλήρωση του σκοπού ύπαρξής τους. Με τη βεβαιότητα πάντα ότι το κράτος, δηλαδή οι φορολογούμενοι, θα σπεύσουν να καλύψουν το κενό για υπηρεσίες που είτε δεν έχουν είτε είναι κακές.
Εκείνο επίσης που... επετεύχθη μέσα από άσκηση δεκαετιών είναι ότι πολλοί οργανισμοί, εταιρείες, υπηρεσίες –και παλιότερα τράπεζες– του Δημοσίου είναι ότι η στελέχωσή τους θυμίζει οικογενειακές επιχειρήσεις. Οικογένειες, ολόκληρα σόγια, συμπατριώτες και κοντοχωριανοί βρίσκουν θαλπωρή με αμοιβή. Για παράδειγμα, ένας οργανισμός είναι γεμάτος Κοντογιώργηδες, τα ξαδέλφια και τους κουμπάρους τους, μια δημόσια εταιρεία ξεχειλίζει από Μικροβουνιώτες και της γύρω περιοχής, εντελώς τυχαία οι Ζουγαλόπουλοι μαζί με τους Περβανίδηδες καλύπτουν το 80% των θέσεων σε μια υπηρεσία.