Σκάσε και κολύμπα

Στη Διάσκεψη της Τεχεράνης, την πρώτη συνάντηση μεταξύ των τριών ηγετών των Συμμάχων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που έγινε τις τελευταίες ημέρες του Νοεμβρίου του 1943, συζητήθηκε για πρώτη φορά ευθέως μεταξύ των τριών μεγάλων, Τσώρτσιλ, Ρούζβελτ και Στάλιν, το μέλλον της Γερμανίας, αφού θα είχε κατακτηθεί από τις συμμαχικές δυνάμεις. Τι θα γινόταν, ας πούμε, με τις χιλιάδες στελέχη του γερμανικού στρατού, όλους αυτούς που ενσάρκωναν τον πρωσικό μιλιταρισμό; Και ποια θα έπρεπε να ήταν η μεταχείριση των δεκάδων χιλιάδων στελεχών του ναζιστικού καθεστώτος, που ουσιαστικά αποτελούσαν το κράτος στη Γερμανία;
Το συγκεκριμένο σημείο και οι διαφωνίες που προέκυψαν γύρω από αυτό ήταν η αφορμή για να διαπιστωθεί η απόσταση που είχε αποκτήσει πια ο Ρούζβελτ από τον Τσώρτσιλ και η στενότερη προσέγγισή του με τον Στάλιν. Ο Σοβιετικός ηγέτης, μαθημένος στις δικές του, ιδιαιτέρως δραστικές, μεθόδους για τον
μετασχηματισμό της κοινωνίας (το Κατίν ήταν πρόσφατο...), έθεσε τον αριθμό εκείνων που έπρεπε να εκτελεστούν συνοπτικά στις 50.000, τόσους τους υπολόγιζε.
Ο Τσώρτσιλ, που δεν ήταν καθόλου κυνικός, ενοχλήθηκε εμφανώς. Και ενοχλήθηκε ακόμη περισσότερο όταν ο Ρούζβελτ –που επίσης δεν ήταν κυνικός, αλλά πίστευε στην ακαταμάχητη δύναμη της γοητείας του– άρχισε να αστειεύεται με τον Στάλιν και να διαπραγματεύονται οι δυο τους, μεταξύ σοβαρού και αστείου, τον αριθμό όσων θα έπρεπε να πεθάνουν, ο οποίος τελικά συμφωνήθηκε κάπου στις 15.000, αν θυμάμαι καλά. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των παρισταμένων, που ήσαν αρκετοί, ο Τσώρτσιλ σηκώθηκε αμέσως από το τραπέζι βουρκωμένος και έφυγε από την αίθουσα. Το επεισόδιο έληξε όμως σχεδόν αμέσως, με τον «θείο Τζο», που ήταν ο οικοδεσπότης, αφού η διάσκεψη γινόταν στη σοβιετική πρεσβεία της Τεχεράνης, να χτυπάει φιλικά στην πλάτη τον Βρετανό ηγέτη και να τον βεβαιώνει, με το πιο καλόκαρδο ύφος του κόσμου, ότι όλο αυτό δεν ήταν παρά ένα «αστείο». Ο Τσώρτσιλ, πάντως, δεν το εκτίμησε καθόλου.
Τα θυμήθηκα αυτά, διότι παρεμφερούς τύπου αστείο ήταν, νομίζω, η παρέμβαση του Γεωργίου Πατούλη, με την ιδιότητά του ως προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών. Ζητεί ο Πατούλης να ανοίξουν μέσα στις επόμενες μέρες τουλάχιστον 2.000 κλίνες ΜΕΘ. Ατυχές ή όχι, έξυπνο ή ηλίθιο, είναι στην κρίση του καθενός μας. Πάντως, ήταν αστείο και το προδίδουν οι επιρρηματικοί προσδιορισμοί του αιτήματος. Τις θέλει «μέσα στις επόμενες μέρες», που σημαίνει ότι δεν δίνει διορία μεγαλύτερη της εβδομάδας στην κυβέρνηση. Επίσης, τις θέλει «τουλάχιστον» 2.000! Πολύ σωστά, διότι το ίδιο εύκολα θα μπορούσε έχει να ζητήσει 3, 4, 5, 6 χιλιάδες κλίνες, όσες θέλει, βρε αδελφέ! Σε ποιον θα δώσει λογαριασμό; Είναι ο Πατούλης, πρόεδρος όλων των γιατρών, όλων των δημάρχων και όλων των περιφερειαρχών του Ελληνισμού! Είναι παντρεμένος με την αντικειμενικά ωραιότερη Ελληνίδα, τη γυναίκα η οποία, αν είχαμε τη δική μας Marianne, όπως έχουν οι Γάλλοι, θα κοσμούσε με τη μορφή της τα σύμβολα της Δημοκρατίας μας!
Στην απίθανη περίπτωση, ωστόσο, που δεν το εννοεί ως αστείο, δεν πρέπει να το λάβουμε υπ’ όψιν καθόλου. Αυτή είναι η ώρα των ειδικών, εκείνοι εισηγούνται στην κυβέρνηση για να αποφασίσει και, όπως όλοι γνωρίζουμε, υπάρχουν συγκεκριμένες διοικητικές και οργανωτικές δομές μέσω των οποίων η γνώμη των ειδικών περνάει στην κυβέρνηση· και ο Πατούλης ειδικός δεν είναι.
Είναι γιατρός, πράγματι. Εχει όλα τα σχετικά διπλώματα, είμαι βέβαιος. Εξίσου βέβαιος είμαι ότι, με τις ικανότητες, την προσωπικότητα και την αρρενωπή ομορφιά του, θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί σε μεγάλο γιατρό. Θυσιάστηκε, όμως, όλα αυτά τα χρόνια, για να εκπροσωπεί τα δίκια του επιστημονικού κλάδου του στην πολιτική. Πρωτίστως, λοιπόν, είναι συνδικαλιστής ο άνθρωπος (πρόεδρος...) και ως τέτοιος μιλάει. Γιατρός σπούδασε κάποτε, ίσως κιόλας να υπήρξε για ένα διάστημα. Οταν όμως προτείνει «τουλάχιστον 2.000 κλίνες ΜΕΘ μέσα στις επόμενες μέρες», αυτά που μιλάνε είναι η αρχοντιά και το κιμπαριλίκι τού συνδικάλα, που θέτει τα ειδικά συμφέροντα που εκπροσωπεί πάνω από το γενικό συμφέρον.  
Κίνητρό του μπορεί να ήταν οι ενδοσυνδικαλιστικές ισορροπίες. Να το έκανε, δηλαδή, ως άνοιγμα προς τις αριστερές παρατάξεις, που πλειοδοτούν σε απαιτήσεις και βλέπουν κάθε κρίση σαν αφορμή για να χτίσουν τον σοσιαλισμό. Μπορεί και για γενικότερους λόγους δημοσίων σχέσεων. Για να κάνει τον καλό προς όλους, ίσως ακόμη και για να είναι ο ίδιος εξασφαλισμένος (εγώ το είχα πει κ.λπ.) σε περίπτωση δυσμενούς εξέλιξης. Μπορεί και από κοινό βεντετιλίκι. Μπορεί, θέλω να πω, να νιώθει παραγκωνισμένος. Τι διάολο, δηλαδή, είχε τόσα χρόνια το προεδριλίκι στους γιατρούς, αν σήμερα δεν έχει ρόλο;
Η μόνη άλλη χρησιμότητα της παρέμβασής του, πέραν της χιουμοριστικής, είναι η υπόμνηση ότι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ακολουθούμε τις οδηγίες των ειδικών και να τιθασεύσουμε «το ΠΑΣΟΚ μέσα μας», όπως λέει ένας φίλος μου. Ειδικά για την περίπτωση του Γ. Πατούλη, αρμόζει η λακωνική απάντηση που έδωσε ο πατέρας στον γιο του, όταν εκείνος τον ρώτησε αν η Αμερική είναι ακόμη πολύ μακριά. Είναι ο τίτλος, οπότε δεν υπάρχει λόγος να την επαναλάβω...
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή