Οι δύο Αμερικές σε μία ακόμα μάχη

Πάντοτε υπήρχαν δύο Αμερικές. Σήμερα, όμως, είναι πιο καθαρό από ποτέ. Κάθε βράδυ συγκρούονται, και η έκβαση της σύγκρουσης αφορά όλους μας, τη Δύση στο σύνολό της. Τις τελευταίες ημέρες βλέπουμε, για παράδειγμα, τη σκοτεινή Αμερική στους δρόμους μεγάλων πόλεων. Χιλιάδες πολίτες, άλλοι πάνοπλοι και άλλοι με ιστορικές σημαίες του Νότου, διαδηλώνουν εναντίον των μέτρων αντιμετώπισης του κορωνοϊού και ορισμένων κυβερνητών. Ο Τραμπ τους ενθαρρύνει κάνοντας κάτι εντελώς παράλογο. Από τη μια τούς ωθεί σε ακραίες διαμαρτυρίες και από την άλλη έχει ο ίδιος υποστηρίξει το σταδιακό άνοιγμα με βάση τις προτάσεις του κέντρου επιδημιών.
Η Αμερική έχει περάσει έντονες περιόδους διχασμού. Ποτέ, όμως, δεν είχε έναν πρόεδρο ο οποίος χρησιμοποιεί τον διχασμό ξεδιάντροπα σαν εργαλείο. Δεν τον ενδιαφέρει να ενώσει μια κοινωνία που δοκιμάζεται, μόνο να απευθυνθεί στη σκληρή βάση του ενόψει των εκλογών του Νοεμβρίου.
Παρηγορείται κανείς όταν βλέπει ότι
έχει ενεργοποιηθεί η άλλη Αμερική. Για εμένα κανένας δεν τη συμβολίζει περισσότερο από τον δρα Φάουτσι, τον κορυφαίο επιστήμονα για ζητήματα επιδημιών, ο οποίος έχει βρεθεί στο στόχαστρο απειλών και επιθέσεων, ακόμη και από τον ίδιο τον Τραμπ. Εχει υπηρετήσει στην ίδια θέση πέντε προέδρους και ποτέ δεν φοβήθηκε να πει την άποψή του. Βρίσκεται εκεί επειδή είναι πράγματι άριστος και εξαιρετικός μάνατζερ. Εχει αίσθηση κοινωνικής ευθύνης. Οταν ξέσπασε η κρίση του AIDS, ήταν ο άνθρωπος που έπεισε τον Τζορτζ Μπους (πατέρα) να χρηματοδοτήσει την έρευνα για την αντιμετώπισή του, παρά τις αντιδράσεις συντηρητικών κύκλων που έλεγαν ότι το θέμα αφορά μόνο την κοινότητα των ομοφυλοφίλων. Σέβεται τον θεσμό που υπηρετεί και έχει γύρω του ό,τι καλύτερο ως επιτελείο. Αυτή είναι μια φωτεινή πλευρά της Αμερικής, που ευτυχώς βγαίνει μπροστά ακόμη στις μεγάλες κρίσεις.
Εβλεπα μια παλιά συνέντευξή του. Είχε κάποτε φέρει μια ασθενή με Εμπολα από την Αφρική. Ολοι φοβούνταν να την εξετάσουν. Εβαλε ο ίδιος την ειδική στολή και το έκανε. Τον ρώτησαν γιατί το έκανε και απάντησε: «Μα, αυτό πρέπει να κάνει ο ηγέτης μιας ομάδας. Αν δεν το κάνει ο ίδιος, πώς θα τραβήξει μπροστά η δική του ομάδα;» Οταν η συγκεκριμένη ασθενής θεραπεύθηκε, την πήρε αγκαλιά και τη συνόδευσε έως την έξοδο του νοσοκομείου. Τον ρώτησαν ξανά γιατί το έκανε. Απάντησε: «Γιατί ήθελα να δείξω, πρώτον, ότι η μάχη εναντίον του Εμπολα μπορεί να κερδηθεί και, δεύτερον, ότι ο άνθρωπος αυτός έχει θεραπευθεί εντελώς, δεν πρέπει να φέρει κανένα στίγμα και ούτε κανείς μας να φοβάται να την αγκαλιάσει».
Η Αμερική του μίσους, του διχασμού, των θεωριών συνωμοσίας, της οπλοφορίας από τη μια. Η φωτισμένη Αμερική από την άλλη. Αυτή που έκανε, όμως, το λάθος να αγνοήσει την οργή του μέσου Αμερικανού, που ένιωσε να τον παραμελούν, να τον περιφρονούν και να του στερούν το δικαίωμα να θεωρεί ότι ανήκει στη μεσαία τάξη. Τον Νοέμβριο θα αναμετρηθούν. Η έκβαση αβέβαιη ακόμη, αλλά ιστορικής σημασίας για τις επόμενες γενιές.
Αλ. Παπαχελάς-Καθημερινή