Στις ιστορικές κρίσεις θέλουμε απατεώνες και ψεκασμένους ή μια «εθνική ομάδα» ικανών να διοικήσουν;

Η κρίση του κοροναϊού είναι ίσως η μεγαλύτερη που περνά η χώρα από τη Μεταπολίτευση. Τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών καθώς υπάρχουν κι εθνικές κρίσεις, εθνικές τραγωδίες (όπως το Μάτι) ή οικονομικές κρίσεις, όπως η δεκαετία των μνημονίων.
Ωστόσο, η πανδημία που βιώνουμε τις τελευταίες εβδομάδες έχει χτυπήσει σε όλους τους τομείς και για πρώτη φορά όλοι οι Ελληνες αισθάνονται ευάλωτοι μπροστά σε έναν «εχθρό», σε μια απειλή.
Χτυπήματα στην κοινωνία, την οικονομία, τις ατομικές ελευθερίες, τις προσωπικές κι επαγγελματικές σχέσεις. Χτυπήματα δέχεται ακόμη και η ίδια η Δημοκρατία, όσο κι αν κάποιοι θέλουν να προσπερνούν το γεγονός ότι λόγω εκτάκτων αναγκών η χώρα κυβερνιέται με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με κλειστή Βουλή, με φιμωμένους βουλευτές και κυρίως με σιωπηλούς πολίτες.
Για όλους αυτούς τους λόγους η κρίση του κοροναϊού είναι συστημική και δυστυχώς θα μας βασανίζει για πολύ καιρό ακόμη.

Η δική μας ευθύνη

Σε τέτοιες, λοιπόν, δραματικές περιόδους, όπου όλα
κρέμονται από μια κλωστή και η χώρα δοκιμάζεται όσο ποτέ, είναι η στιγμή να σκεφτούμε τη δική μας ευθύνη.
Και μιλάω για την ευθύνη της επιλογής όσων θέλουμε να μας κυβερνήσουν. Αυτών που εμείς ψηφίζουμε για να παίρνουν τις μεγάλες αποφάσεις, όποτε αυτό χρειάζεται.
Η «στραβή στη βάρδια» κάθε πολιτικού κρίνει τόσο την ικανότητά του να αντεπεξέρχεται στις δυσκολίες, όσο και τη δική μας επιλογή στην κάλπη.
Όταν, λοιπόν, πηγαίνουμε να ψηφίσουμε στις εκλογές ας έχουμε κατά νου ότι η Ελλάδα δεν θα είναι πάντα παιδική χαρά όπου όλοι θα είναι ευτυχισμένοι.
Κάποτε έρχονται και οι μεγάλες κρίσεις, οι ιστορικές στιγμές, όταν και πρέπει ορισμένοι να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων.
Η επιλογή προσώπων που θα μας κυβερνήσουν με κριτήρια που δεν έχουν σχέση με τις πραγματικές ανάγκες μιας χώρας, απλά αποβαίνει μοιραία.

Ανίκανοι ηγέτες, εκατόμβες νεκρών

Για σκεφτείτε τι γίνεται στις ΗΠΑ. Ψήφισαν έναν μάνατζερ, έναν ψεκασμένο, επιτυχημένο πωλητή σπιτιών ο οποίος τώρα τους προτείνει να πιουν χλωρίνη για να νικήσουν τον κοροναϊό.
Και η «Γη της Επαγγελίας», η προηγμένη αυτή χώρα με τα μοναδικά επιτεύγματα, μετρά πάνω από 50 χιλιάδες νεκρούς. Περισσότερους κι από τους νεκρούς που είχε στον πολυετή πόλεμο στο Βιετνάμ.
Για σκεφτείτε τι έγινε στην επίσης προηγμένη Βρετανία, με τα σπουδαία νοσοκομεία και το πολύ οργανωμένο κράτος. Η «ανοσία της αγέλης» σκότωσε χιλιάδες επειδή η πολιτική ηγεσία νόμιζε ότι έχει να αντιμετωπίσει μια απλή γρίπη.
 
Ομοίως και στην Ιταλία, μια από τις πιο ισχυρές χώρες του πλανήτη. Εκατόμβη νεκρών διότι η πολιτική ηγεσία που επέλεξαν οι πολίτες δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και δεν πήρε γρήγορες αποφάσεις.
Η ευθύνη των λαών στην επιλογή των ηγεσιών, λοιπόν, φαίνεται στις μεγάλες… στραβές στη βάρδια κάθε πολιτικού.

Για σκεφτείτε τι ψηφίζετε

Και στην Ελλάδα ψηφίζουμε τον κάθε λογής τηλεπωλητή κηραλοιφών και ψεκασμένων θεωριών.
Ψηφίζουμε φαντεζί πρόσωπα που βγαίνουν στην τηλεόραση και γίνονται «διάσημοι» στα τηλεπαράθυρα της ανοησίας.
Ψηφίζουμε επαγγελματίες απατεώνες που κάνουν καριέρα στην πολιτική γιατί «τα λένε καλά» και είναι «γκλαμουράτοι».
Ψηφίζουμε ποδοσφαιριστές, μοντέλα, ηθοποιούς, τραγουδιστές, δημοσιογράφους, σελέμπριτι της κακιάς ώρα, όταν οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν καμιά σχέση με την πολιτική και δεν μπορούν να διοικήσουν ούτε περίπτερο.
Επιλέγουμε ακόμη και επαγγελματίες πολιτικούς που η μόνη τους έγνοια είναι η αρπαχτή, η εξουσία, ο προσπορισμός του κέρδους με διάφορες λοβιτούρες.
Επιλέγουμε τέλος και πολλούς «μπαλκονάτους», που βρίζουν, τσακώνονται δημόσια, κάνουν τσαμπουκάδες για το θεαθήναι, γλείφουν το χριστεπώνυμο πλήθος, αναλύουν με περισπούδαστο ύφος τρελές θεωρίες ή παίζουν με την αγωνία των πολιτών γύρω από εθνικά, θρησκευτικά, κοινωνικά ή υγειονομικά θέματα.
Όταν λοιπόν εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε ανίκανους, λαμόγια ή επαγγελματίες απατεώνες, δεν θα πρέπει να έχουμε την απαίτηση να μας κυβερνήσουν σωστά. Πόσο μάλλον σε μείζονες εθνικές κρίσεις.
Δεν ξέρω αν αυτή η κυβέρνηση τα κατάφερε καλά ή μέτρια με τη διαχείριση της πανδημίας. Θα κριθεί εκ του αποτελέσματος.
Και σίγουρα όχι έχοντας όλοι μας μόνο την εικόνα, την επικοινωνιακή διαχείριση κι όχι την ουσιαστική.

Δεν έκανε το λάθος

Αυτό που οι περισσότεροι, πάντως, ομολογούν είναι ότι η κυβέρνηση δεν την πάτησε. Και ότι ο Μητσοτάκης δεν έκανε το λάθος στη βάρδια του να εμπιστευτεί μόνο τους πολιτικούς.
Ένα μείγμα επιστημόνων, τεχνοκρατών κι ανθρώπων της πιάτσας διαχειρίστηκαν την κρίση κάνοντας στην άκρη τους πολιτικούς που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να διαχειριστούν το προσωπικό τους κόστος.
Η αποκάλυψη του πρωθυπουργού ότι του έλεγαν υπουργοί «είσαι τρελός, θα καταστραφούμε αν αποφασίσεις το lockdown», τα λέει όλα.
Ευτυχώς που δεν τους άκουσε, ευτυχώς που επέλεξε να ακούσει τον Τσιόδρα, τους άλλους ειδικούς, τον Χαρδαλιά και πέντε – έξι ακόμη που γνώριζαν το αντικείμενο.
Ευτυχώς που πήρε τις αποφάσεις που πήρε και θα κριθεί γι’ αυτές. Το γεγονός ότι δεν έχουμε χιλιάδες νεκρούς, το γεγονός ότι δεν κατέρρευσε το σύστημα υγείας, το γεγονός ότι δεν κυριάρχησαν οι ψεκασμένοι ή οι φοβικοί πολιτικοί, το ότι τώρα σχεδιάζουμε την επόμενη ημέρα δείχνει ότι κάποια πράγματα πήγαν καλά.
Αν τα voucher της αρπαχτής ήταν τεράστιο λάθος δεν χρειάζεται πλέον να το συζητάμε. Ακόμη κι αυτοί που επέμεναν κι επιμένουν ότι δεν έγινε κάτι σπουδαίο, έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα και θα πληρώσουν.
Όμως η απύθμενη βλακεία ορισμένων εμπίπτει ακριβώς στο πώς εμείς επιλέγουμε αυτούς που θέλουμε να μας διοικήσουν.
Κι αυτό θα πρέπει να το έχουμε κατά νου τώρα που θα αρχίσουμε να συζητάμε για μια ιστορική (ίσως) οικονομική – συστημική κρίση.

Ποιους θέλουμε για την επόμενη ημέρα;

Τι θέλουμε, λοιπόν, από εδώ και πέρα; Ποιους θέλουμε να πάρουν τις αποφάσεις και να κρατήσουν τις καυτές πατάτες;
Θέλουμε ημιπαράφρονες οικονομολόγους της οκάς που πουλάνε απίστευτες θεωρίες που γίνονται πιστευτές σε πολλούς;
Θέλουμε πολιτικούς που θα τρέμουν να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις γιατί στο μυαλό τους έχουν μόνο πώς θα ξαναεκλεγούν;
Θέλουμε τεχνοκράτες που μόλις αναλαμβάνουν εξουσία μεταμορφώνονται στους χειρότερους μάνατζερ ή στους… καλύτερους ντελίβερι μπόις συμφερόντων;
Θέλουμε ημιμαθείς πολιτικούς, με θολοκουλτουριάρικες θεωρίες περί του κόσμου, της πολιτικής, του καπιταλισμού ή του σοσιαλισμού;
Θέλουμε τέλος αριβίστες που δεν θα διστάζουν να συμμαχήσουν ακόμη και με το διάβολο για να αρπάξουν την εξουσία επειδή πιστεύουν ότι είναι λαοπρόβλητοι, αλλά τελικά αποδεικνύονται λαοπλάνοι;
Ή θέλουμε μια γερή «εθνική ομάδα», ένα μείγμα ικανών και τίμιων πολιτικών μαζί με τεχνοκράτες κι επιστήμονες που θα βάζουν πάνω απ’ όλα το συμφέρον της πατρίδας;
Είναι δύσκολο να φτιάξεις μια τέτοια ομάδα, ασφαλώς και χρειάζεται κόπος, σύνθεση, τόλμη για να διαλέξεις από το σωρό τους ικανούς.
Όμως, αυτό είναι που χρειάζεται η Ελλάδα για να πάει μπροστά.
Για να μη ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας μια ιστορική τραγωδία.
Για να μη γίνει η χώρα έρμαιο των κάθε λογής εξωτερικών δυνάμεων.
Για να μην απεμπολήσουμε εθνικά, κυριαρχικά δικαιώματα επειδή θα είμαστε αδύναμοι να τα υπερασπιστούμε.
Για να μην ντρεπόμαστε να φωνάζουμε ότι είμαστε Ελληνες.
Όχι γιατί κάποιοι υποστηρίζουν ότι είμαστε περιούσιος λαός. Αυτά είναι ανοησίες που λένε κάποιοι πολιτικοί απατεώνες.
Αλλά γιατί οι Ελληνες όταν θέλουν, μπορούν να βγάλουν και φιλότιμο και αντοχές και ευρηματικότητα και αγάπη για την πατρίδα, τον συνάνθρωπο, είτε είναι ξένος είτε όχι.
Αυτά, όμως, προϋποθέτουν ένα και μόνο πράγμα. Να πάρουμε μαθήματα από την κρίση. Να δούμε τη ζωή αλλιώς, να μην πιστεύουμε τους ψεύτες.
Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας… 
Βασ. Κανέλλης-in.gr