Η δουλειά του βουλευτή

Η Λιάνα (Γαρυφαλλιά) Κανέλλη, η ισόβια βουλευτίνα του ΚΚΕ, κρίνει ότι «πρέπει να σταματήσει το αστειάκι» με τη δωρεά μέρους του μισθού των βουλευτών υπέρ του ΕΣΥ. Οι βουλευτές, πιστεύει, «δεν πρέπει να γίνονται χορηγοί των ψηφοφόρων». Η δουλειά τους, συνεχίζει η ίδια, είναι «να προτείνουν νόμους προς όφελος των πολιτών και της κοινωνίας».
Αυτή είναι η θέση της και μέχρι το σημείο αυτό, ειλικρινά, δεν μπορώ να διαφωνήσω μαζί της. Η δουλειά του βουλευτή δεν είναι να προσφέρει μέρος του μισθού του υπέρ των εκάστοτε φιλανθρωπικών σκοπών που κυριαρχούν στην επικαιρότητα. Αλλωστε, ο χαρακτήρας της συγκεκριμένης χειρονομίας είναι συμβολικός – δεν θα σωθεί η κατάσταση με 2.000 ευρώ από 300 βουλευτές. Αν όμως κάποιος από τους 300 δεν συμφωνεί με τον συμβολισμό, έχει κάθε δικαίωμα να μη συμμετάσχει. Αν μάλιστα έχει και το θάρρος της γνώμης του όπως η κ. Κανέλλη, είναι προς τιμήν του.
Στο κάτω κάτω, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε έχουμε όλοι τις
ίδιες ανάγκες, όσο και αν η ισοπέδωση της κοινωνικής ομοιομορφίας είναι το ιδεώδες του ΚΚΕ. Κάθε ατομική περίπτωση είναι ξεχωριστή και, ενδεχομένως, να απαιτεί ιδιαίτερη μεταχείριση. Η κ. Κανέλλη, λ.χ., έχει περάσει το πρώτο μισό της ζωής της ως δεξιά και μάλιστα καραμανλική. Δεν προέρχεται από τις κοινωνικές ομάδες που παραδοσιακά ψηφίζουν ΚΚΕ, έχει συνηθίσει να ζει σε άλλο επίπεδο. Είναι γνωστό, φέρ’ ειπείν, ότι προτιμά τα αυτοκίνητα της Mercedes και ότι μένει στη Κηφισιά. Πώς να τα βγάλει πέρα με μια δραστική μείωση των αποδοχών της κατά 50%; Επειτα, ας λάβουμε υπ’ όψιν και την πίεση του ψυχολογικού παράγοντα: της έχουν κόψει την εκκλησία και σε ανθρώπους με τέτοιου είδους εξαρτήσεις η στέρηση δεν υποφέρεται εύκολα.
Ως εδώ, μπορείς να πεις καλά. Εκεί που το χάνει, όμως, η κ. Κανέλλη είναι όταν επιτίθεται στο σύστημα: «Θα βάλω εγώ πλάτη», ξεσπάει, «σε αυτόν που ήταν απέναντί μου; Θα βάλω πλάτη μόνο σε όσα μέτρα έχουν έστω και ένα σπέρμα στήριξης λαϊκών συμφερόντων. Θα βάλω πλάτη σε αυτούς που πίστεψαν ότι ο λαός μπορεί να ζήσει με 400 ευρώ; Σε αυτούς που έκοψαν τις συντάξεις;». Στην παρούσα φάση, όμως, «απέναντι», όπως το θέτει η ίδια, δεν βρίσκεται ο καπιταλισμός, αλλά ο κορωνοϊός. Βεβαίως, η εθελοντική συνεισφορά του βουλευτή δεν συμβάλλει πρακτικά στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Ωστόσο, όταν και η ίδια θα έχει ηρεμήσει, θα μπορεί (ελπίζω) να καταλάβει ότι η πανδημία δεν μπορεί να είναι ευκαιρία για ανατροπή του συστήματος. 
Επιπλέον, από το σύστημα αυτό, όμως, τρέφεται και μάλιστα πλουσιοπάροχα η κ. Κανέλλη. Το εχθρεύεται και είναι δικαίωμά της αυτό. Θέλει να το ανατρέψει και να το αντικαταστήσει με έναν τύπο, τον ορθόδοξο, μαρξιστικής δικτατορίας – και αυτό δικαίωμά της είναι. Παρ’ όλα αυτά, όμως, η αντίφαση ότι απολαμβάνει τα προνόμια που της προσφέρει ένα σύστημα το οποίο η ίδια απεχθάνεται υφίσταται και εκθέτει τον κυνισμό της, που στη δική της περίπτωση λέγεται «διαλεκτικός υλισμός».
Το πρόβλημα δεν είναι, πάντως, της κ. Κανέλλη, ούτε και εκείνων που ψηφίζουν το κόμμα της. Είναι του συστήματος, της Δημοκρατίας μας δηλαδή, που αναγνωρίζει στους εχθρούς της το δικαίωμα να την εκμεταλλεύονται. Πρόκειται, δυστυχώς, για το κόμπλεξ που κληροδότησε στη Δεξιά η απαίσια χούντα της 21ης Απριλίου με τη Μεταπολίτευση του 1974. Η αποστροφή που προκάλεσε η δεξιά δικτατορία έγινε κολυμβήθρα του Σιλωάμ και ξέπλυνε από τα αμαρτήματά της την παράταξη που αγωνίζεται διαχρονικά για την επιβολή κομμουνιστικής δικτατορίας.
Αυτό πληρώνουμε και εξαιτίας του υφιστάμεθα την έπαρση της κ. Κανέλλη και των ομοίων της. Καλώς ή κακώς, λύση δεν υπάρχει τώρα. Θα υποστούμε όλους αυτούς τους γραφικούς, μέχρι το είδος τους να εκλείψει μόνο του...
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή