Γιατί τρομοκρατούν τους καλλιτέχνες;

Η κυρία Άλκηστις Πρωτοψάλτη δεν ήταν η μόνη που δέχθηκε φραστική επίθεση από την Αριστερά. Τόσο στο πρόσφατο, όσο και στο πιο μακρινό παρελθόν είχαν υπάρξει και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις. Ενδεικτικά αναφέρω την επίθεση που είχε δεχθεί ο Γ.Νταλάρας μέσα στην αντιμνημονιακή υστερία, γιατί η σύζυγος του ήταν υπουργός στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, κατά την μνημονιακή περίοδο.
Αλήθεια, τι είναι αυτό που εξωθεί την Αριστερά να επιτίθεται σε καλλιτέχνες που δεν έχουν τις ίδιες απόψεις με αυτήν και το δηλώνουν;
 Ας προσέξει ο αναγνώστης. Αυτοί οι καλλιτέχνες δεν είπαν ή δεν έγραψαν κάτι εναντίον της Αριστεράς. Απλώς, δεν είναι συνοδοιπόροι της και το δείχνουν με την στάση τους.
Αυτό ακριβώς είναι που πονά.
Η Αριστερά ανέκαθεν κυριαρχούσε σε δύο χώρους. Στους δρόμους και στις πλατείες και στους καλλιτέχνες.
Καλώς ή κακώς οι περισσότεροι από
αυτούς ήταν καταγεγραμμένοι στην συνείδηση των πολιτών πως είναι φίλα προσκείμενοι στην Αριστερά. Να τους θυμηθούμε προδικτατορικά, αλλά και μετά την Μεταπολίτευση, στα «κινήματα ειρήνης»-- που όπως αποδείχθηκε αργότερα χρηματοδοτούνταν από την ΕΣΣΔ-- να τους θυμηθούμε στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μόνον όμως για τις χώρες του Ελεύθερου κόσμου— στην βαρβαρότητα των σοσιαλιστικών κρατών έκλειναν τα μάτια τους—να τους θυμηθούμε στον αγώνα τους για την «συνεργασία των λαών», όπως την εννοούσε η μεγάλη Σοβιετία.
Αυτή η συμπαράσταση εκδηλωνόταν και εξακολουθεί να εκδηλώνεται είτε με δηλώσεις προβεβλημένων καλλιτεχνών είτε με την προσφιλή μέθοδο της συλλογής υπογραφών. Δεν χρειάζεται να διαβάσεις όλες τις υπογραφές. Αν διαβάσεις τις τρείς πρώτες, μαντεύεις με ποσοστά επιτυχίας, κοντά στο 100%, και τις υπόλοιπες.
Έτσι εμφανίζεται μια συμπαγής ιδεολογικά δύναμη—με όλες τις ενδοαριστερές διαφοροποιήσεις—να κυριαρχεί στην κοινωνική κατηγορία των καλλιτεχνών. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι και περισσότεροι αριθμητικά. Η οργανωμένη όμως παρουσία τους δημιουργεί αυτήν την εικόνα και συγχρόνως επιβεβαιώνει και αναπαράγει το στερεότυπο πως οι αριστεροί είναι πιο μορφωμένοι, πιο καλλιεργημένοι, πιο ευαίσθητοι.
Ως γνωστόν οι καλλιτέχνες έχουν μια δυναμική μέσα στην κοινωνία. Ο λόγος τους και η συμπεριφορά τους αποτελούν ισχυρά όπλα στον πόλεμο της προπαγάνδας. Είναι είδωλα, πρότυπα, ινδάλματα. Έχουν θαυμαστές και πιστούς, που ταυτίζονται μαζί τους. Οι στρατευμένοι καλλιτέχνες έχουν μεγαλύτερη ισχύ από τους πολιτικούς τού χώρου τους. Να θυμίσω στον αναγνώστη πως στις εκλογές της δεκαετίας του 70, δύο ηθοποιοί «έσπασαν» την σιδερένια γραμμή σταυροδοσίας του ΚΚΕ.
Συνεπώς, όποιος καλλιτέχνης σήμερα αμφισβητεί αυτήν την ηγεμονία της Αριστεράς στον καλλιτεχνικό χώρο υφίσταται bullying. Με αυτόν τον τρόπο θα πρέπει να αντιληφθεί ότι διακυβεύεται η δημόσια εικόνα του στο ακροατήριο της Αριστεράς. Το μήνυμα που λαμβάνει είναι σαφές.
Βέβαια οι εποχές άλλαξαν. Οι ιδέες που κυριαρχούσαν για 45 χρόνια ξέφτισαν. Το να δηλώνει κάποιος πως είναι αριστερός δεν του ανοίγει τις γνωστές πόρτες των «προοδευτικών» κριτικών, των «προοδευτικών» δημοσιογράφων, των « προοδευτικών» διαμορφωτών της κοινής γνώμης, γιατί απλούστατα οι 54 μήνες διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ευτέλισαν την σημασία της λέξης «προοδευτικός». Έγινε συνώνυμη της μετριότητας, της ασχήμιας και της κακογουστιάς. Της μιζέριας και της κακομοιριάς.
Όμως οι ολοκληρωτικές συμπεριφορές του παρελθόντος επιβιώνουν. Ενας ολόκληρος μηχανισμός κινητοποιείται στο διαδίκτυο για να προσβάλει αυτές τις φωνές. Να περιορίσει την απήχηση τους.
Βέβαια, όταν το θηρίο ξεψυχά ουδείς το φοβάται.
Και η ηγεμονία της Αριστεράς, σε όλους του κοινωνικούς χώρους, βρίσκεται στο προθανάτιο στάδιο.  
Σ. Μουμτζής-liberal.gr