Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταλάβει τι θέλει ο τόπος ή θα βγάλει πάλι τα νταούλια;

Ένας χρόνος έχει περάσει από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγαγε τις πρώτες του εκλογικές ήττες κι άρχισε να ξηλώνεται το πουλόβερ της διακυβέρνησης της πρώτης φοράς Αριστερά.
Και για να πούμε την αλήθεια, επρόκειτο για μια κυβέρνηση η οποία το 2015 καλλιέργησε προσδοκίες για μια προοδευτική, δημοκρατική, φιλολαϊκή διακυβέρνηση.
Καλλιέργησε τις προσδοκίες για ένα νέο μοντέλο εξουσίας, για ακύρωση των παθογενειών του παρελθόντος, όπως οι σχέσεις διαπλοκής, η καθεστωτική αντίληψη, το κράτος – λάφυρο, οι «παρέες» που κυβερνούσαν, το τέλος των ψεύτικων υποσχέσεων και του λαϊκισμού.
Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο χαρισματικός Αλέξης Τσίπρας κατάφεραν να διαψεύσουν όλες αυτές τις προσδοκίες.
Όχι λόγω απειρίας στην εξουσία. Ούτε επειδή τα βρήκαν δύσκολα κι έπρεπε να προσαρμοστούν (όπως διατείνονται).
Αλλά κυρίως γιατί συμβιβάστηκαν, απέκτησαν και οι ίδιοι
καθεστωτική αντίληψη, πρόδωσαν ιδανικά, είδαν κατάματα την άβυσσο κι έγιναν και οι ίδιοι μέρος της.

Η συνεργασία της ντροπής

Και το έκαναν από την πρώτη ημέρα ανάληψης της εξουσίας το 2015. Από τη στιγμή που επέλεξαν να κυβερνήσουν με ό,τι πιο αναχρονιστικό, εθνικιστικό, ρατσιστικό και ομοφοβικό υπήρχε τότε στη Βουλή (μαζί με τη Χρυσή Αυγή).
Η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ σημάδεψε τα επόμενα χρόνια, έδωσε το στίγμα της διακυβέρνησης, ακύρωσε κάθε ελπίδα ότι η προοδευτική Αριστερά στην Ελλάδα μπορούσε να αλλάξει το παλαιοκομματικό κράτος.
Υπήρξαν ικανότατα στελέχη στον ΣΥΡΙΖΑ, κι ακόμη υπάρχουν. Ανθρωποι που δούλεψαν σκληρά και είχαν όραμα και αγάπη για την πατρίδα.
Όμως, κι αυτοί παρασύρθηκαν από τις παρεούλες του Μαξίμου, από τα κυκλώματα που θέλησαν να βάλουν χέρι στη Δικαιοσύνη, από τους «μπροστινούς» που έκαναν τους νταραβεριτζήδες της εξουσίας, από τους ψεύτες που ξεπούλησαν τα πάντα για μια θέση στο γκουβέρντο.
Ένα χρόνο μετά, ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ, είναι η δεύτερη δύναμη στη χώρα, ο τόπος έχει ανάγκη από μια ισχυρή, δυναμική αντιπολίτευση με προτάσεις που θα έχουν προοδευτικό πρόσημο.
Και με ιδέες που θα αντιπαλέψουν όλες εκείνες τις πολιτικές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν νεοφιλελεύθερες ή αντιλαϊκές.
Ειδικά τώρα που η οικονομική κρίση μας χτυπά την πόρτα ή που στο όνομα της πανδημίας μπορούν να καταπατώνται ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτό της εργασίας που θα πληρώνεται όσο αξίζει.
Ένα χρόνο μετά τις πρώτες του ήττες το ζητούμενο είναι αν ο Αλέξης Τσίπρας και η ομάδα του έχουν καταλάβει τι θέλει ο τόπος.
Γιατί αν π.χ. μετά από καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναβρεθεί στο δίλημμα με ποιους θα πάει για να κυβερνήσει τι θα κάνει;
Θα συμμαχούσε π.χ. με τον Βελόπουλο ή θα αναζητούσε άλλη λύση, ό,τι δεν έκανε δηλαδή το 2015;
Τι θα κάνει ο Τσίπρας τώρα που ωρίμασε(;) πολιτικά σε μια προεκλογική εκστρατεία;
Θα ξαναβαράει τα νταούλια με τα οποία θα χόρευε όλη η Ευρώπη;
Θα ακυρώσει τις αποφάσεις της ΝΔ με ένα νόμο κι ένα άρθρο;
Θα ξαναθελήσει να χτίσει νέα διαπλοκή ή να «εισβάλει» στη Δικαιοσύνη για να… τιμωρήσει τους εχθρούς της;
Θα αφήσει και πάλι άσχετους, εκδικητικούς, θρασείς και άθλιους να διαμορφώνουν την πολιτική ατζέντα;
Θα ξαναστήσει το κυκλωματάκι με τα troll που καθυβρίζουν τους πάντες;
Θα ξαναφέρει τον κόσμο στις πλατείες για να χορεύουν… το χορό του Ζαλόγγου;

Αμφισημίες

Τα δείγματα γραφής του ΣΥΡΙΖΑ είναι αμφίσημα κι αυτό το καταλαβαίνει κι ο κόσμος γι’ αυτό στις δημοσκοπήσεις βρίσκεται πολύ χαμηλά.
Από τη μια δείχνει ότι έχει προσαρμοστεί στην πραγματικότητα. Εκεί που το 2015 σχεδίαζε την έξοδο από το ευρώ, τώρα αποθεώνει το Ταμείο Ανάπτυξης.
Εκεί που διέλυε την οικονομία το πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησης και μετά υπέγραφε μνημόνια, τώρα χαίρεται με τα 32 δις που θα μας δώσουν οι κακοί Ευρωπαίοι.
Κι εκεί που έλεγε ότι δεν υπάρχουν σύνορα και οι Τούρκοι είναι φίλοι μας, τώρα στηρίζει το φράχτη στον Εβρο κι επιτίθεται στη ΝΔ γιατί δεν έκανε… πόλεμο με τους στρατοχωροφύλακες στην κοίτη του ποταμού.
Δείχνει επίσης μια αλλοπρόσαλλη τακτική και στον τρόπο άσκησης της αντιπολίτευσης.
Από τη μια η στροφή στο ρεαλισμό, το mea culpa για την εξόντωση της μεσαίας τάξης.
Κι από την άλλη νέα «προγράμματα Θεσσαλονίκης» και υποσχέσεις σαν πέτσινες επιταγές.
Από τη μια ένας Αλέξης Τσίπρας και ορισμένα στελέχη που δείχνουν ωριμότητα, κι από την άλλη ο οχετός, η λασπολογία, ο «πολακισμός», ο εναγκαλισμός με απίθανους τύπους, η αγκαλιά με όλα εκείνα τα «συστηματάκια» που χρησιμοποίησε από το 2015 και μετά.
Ολα εκείνα τα στελέχη που με εμπάθεια, ταξικό μίσος, ιδεολογικό πόλεμο προκάλεσαν διχασμό στην κοινωνία, σπίλωσαν ανθρώπους, εξευτέλισαν πολιτικούς αντιπάλους.
Κι αυτοί να βρίσκονται ακόμη στην πρώτη γραμμή, αλλά η ηγεσία του κόμματος να μην τους αποστρατεύει.

Τι θέλει να είναι;

Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να ξεκαθαρίσει τι κόμμα είναι και τι θέλει στο μέλλον.
Θέλει να ξαναπροδώσει τις προσδοκίες όσων τον πίστεψαν ή θέλει πράγματι ένα νέο συμβόλαιο με το λαό;
Θέλει να πάρει εκδίκηση γιατί ηττήθηκε από τον Μητσοτάκη ή θέλει να πάει τη χώρα μπροστά;
Θέλει να ξαναέρθει στην εξουσία για να… ξανα-αναμετρηθεί με τη ΝΔ, με τον Αδωνη, με τον Στουρνάρα, με τους δικαστές, με τους επιχειρηματίες, με τους εκδότες; Ή θέλει πράγματι ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης;
Όχι συμβιβασμένο. Με κανέναν. Αλλά συνδεδεμένο πραγματικά με τις ανάγκες της κοινωνίας και κυρίως στηριγμένο στην αλήθεια κι όχι στο ψέμα και την πολιτική απάτη.
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, όπως έλεγε κάποτε ο Αλέξης Τσίπρας.
Το θέμα είναι αν έχει τη δύναμη και το μυαλό να καταλάβει ότι ένας άλλος κόσμος γεννιέται, μια άλλη χώρα είναι η Ελλάδα.
Κι ότι η πατρίδα δεν έχει άλλο χρόνο για ξόδεμα με χορούς και νταούλια. 
Βασ. Κανέλλης-in.gr