Ας πούμε επιτέλους πικρές αλήθειες για την Άμυνα!

Μας πήρε  χρόνια για να αντιληφθούμε, πολιτική ελίτ και λαός,  ότι η Τουρκία λόγω της αναθεωρητικής και ηγεμονικής της πολιτικής, συνιστά  σοβαρότατη Απειλή  για την Ασφάλεια της Πατρίδας μας. Δυστυχώς έτσι όπως διαμορφώνονται  οι συνθήκες  στα «ελληνοτουρκικά» θα λέγαμε χωρίς κανένα  ίχνος κινδυνολογίας ότι είμαστε μπροστά σε μία κατάσταση πολύ πιο δύσκολη απ’ όσο φαίνεται και με όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά. Αυτή είναι η αδυσώπητη πραγματικότητα και αυτήν πρέπει να δούμε χωρίς «στρογγυλέματα»!
Υπάρχουν αναντίρρητα σοβαρές διαχρονικές ευθύνες για το γιατί και το πώς φθάσαμε σε αυτήν την κατάσταση. Χωρίς να υπάρχει μία συνεκτική Εθνική Στρατηγική αντιμετώπισης της Τουρκικής Απειλής και με παντελή απουσία  Στρατηγικής Κουλτούρας η οποία να έχει εμποτίσει κοινωνία και πολιτικό κόσμο, γυρίσαμε την πλάτη στον κίνδυνο και έτσι τον μεγιστοποιήσαμε. Με την λέξη «Ανάσχεση» να είναι άγνωστη,  η πολιτική κατευνασμού και ή απουσία αξιόπιστης αποτροπής είναι αυτά που δυστυχώς άνοιξαν την «όρεξη» στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια. Η διαρκής και σχεδόν παρακλητική επίκληση των υφισταμένων συνθηκών και του Διεθνούς Δικαίου και η αναφορά ότι η Ελλάδα είναι ισχυρή διότι είναι  μέλος της  ΕΕ και διότι έχει …
«Συμμάχους» απλά δείχνει, έλλειψη εθνικής αυτοπεποίθησης πλέον της υψίστης αφέλειας. Ξεχάσαμε  ότι το νόμισμα που «περνάει στο άναρχο Διεθνές Σύστημα είναι η Ισχύς και φυσικά την λέξη «αυτοβοήθεια»!
Η Χώρα λόγω της αυτοκτονικής και άφρονας οικονομικής πολιτικής πολλών ετών εισήλθε το 2010 στην «Εποχή των Μνημονίων» με τις σκληρές υποχρεώσεις μίας δημοσιονομικής προσαρμογής. Στον χώρο της Εθνικής Άμυνας οι περικοπές στους λειτουργικούς και αναπτυξιακούς Προϋπολογισμούς ξεπέρασαν το 50%, δηλαδή διπλάσιο της μείωσης του ποσοστού του ΑΕΠ. Παρενθετικά να πούμε ότι στις δαπάνες για την Άμυνα συμπεριέλαβαν και τις …συντάξεις των Αποστράτων. Επειδή δεν συνοδεύτηκαν από τις ανάλογες διορθωτικές και εξισορροπητικές ενέργειες, οι τεράστιες αυτές περικοπές οδήγησαν στον περιορισμό της λειτουργικότητας, υποστήριξης, εκπαίδευσης και ανανέωσης βασικών οπλικών συστημάτων. Παράλληλα συντελέστηκε σημαντική συρρίκνωση της Αμυντικής Βιομηχανίας. Και επειδή τελικά είχαμε σοβαρή αρνητική επίδραση στην επιχειρησιακή ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων, όσοι δήλωναν ότι η «κρίση δεν επηρέασε τις Ένοπλες Δυνάμεις»  έχουν βαριές ευθύνες.
Παρά του μειωμένους πόρους και την απαράδεκτα χαμηλή στελέχωση, το αμυντικό μας σύστημα δεν κατέρρευσε λόγω της υπερπροσπάθειας που κατέβαλαν όλα αυτά τα χρόνια οι Διοικήσεις και το Προσωπικό των Μονάδων και των 3 Κλάδων των ΕΔ. Ας  δούμε όμως έστω και στο «παρά πέντε» την πραγματικότητα, χωρίς παραμορφωτικούς φακούς και ας ομολογήσουμε την πικρή αλήθεια! Το αμυντικό μας σύστημα δυστυχώς… χωλαίνει και η αποτρεπτική ικανότητα της χώρας, αφού έχασε τη αξιοπιστία της, της δεν είναι πια και τόσο… αποτρεπτική, την στιγμή που η αναθεωρητική  και ηγεμονική Τουρκία κορυφώνει την εξαναγκαστική της πολιτική απέναντι μας προκειμένου να ενδώσουμε  και να συμβιβαστούμε με τις απαιτήσεις της.  Αυτό που κάποιοι φοβόντουσαν, δηλαδή «να μη γίνει η οικονομική κρίση, κρίση κυριαρχίας και εθνικής ασφάλειας έχει αρχίσει δυστυχώς να γίνεται πραγματικότητα.
Και τώρα φθάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα! Μπορούμε τελικά να αντιμετωπίσουμε το αμυντικό πρόβλημα της χώρα με τις συνθήκες που έχουν πλέον διαμορφωθεί και σε ποιόν χρόνο καθόσον δεν γνωρίζουμε τι «ξημερώνει» με τους Τούρκους, μιας και αυτοί έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Την απάντηση στο κρίσιμο αυτό ερώτημα πρέπει να τη δώσει η ίδια η κυβέρνηση, η οποία θεσμικά φέρει την ευθύνη, σύμφωνα με το ισχύον νομικό πλαίσιο αλλά και συνάμα  ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος με βασική προϋπόθεση την  κατανόηση και αποδοχή εκ μέρους της κοινωνίας της σκοπιμότητας και της αναγκαιότητας αποκαταστάσεως της αποτρεπτικής μας ικανότητας. Στην πράξη όμως και όχι στα λόγια!
Οι περισσότεροι από τους πολέμους που έγιναν στο παρελθόν θα μπορούσαν να αποτραπούν. Ξέσπασαν διότι η μη πολεμική προπαρασκευή τους ενός, έδωσε το δικαίωμα στον άλλο να πιστέψει πως μπορεί να επιβάλει με την Ισχύ τις απαιτήσεις του. Η υποχωρητικότητα και ο κατευνασμός αποθρασύνει και έχει νόημα μόνον όταν επιζητείται κέρδος χρόνου για μία τέτοια προετοιμασία. Αλλιώς φέρνει την σύγκρουση εγγύτερα.
Μεσο-μακροπρόθεσμα μπορούν να γίνουν πάρα πολλά με βάση έναν πραγματικό και συνεχή  μετασχηματισμό  των ΕΔ και όχι μια απλή αναδιοργάνωση. Η όποια λύση είναι βαθιά πολιτική, συνιστά τεράστια εθνική πρόκληση και ξεπερνά τις δυνατότητες των εκάστοτε κυβερνήσεων, αλλά  με αυτή την λύση θα ασχοληθούμε αργότερα. Το πρόβλημα μας είναι τι πρέπει να κάνουμε …χθες! Δυστυχώς η Κυβέρνηση μας  έχει χάσει  σημαντικό χρόνο. Το μήνυμα αποφασιστικότητας και αποτροπής που πρέπει να στείλουμε δεν γίνεται με «ατάκες»  και μεγαλοστομίες κενού περιεχομένου αλλά με επίδειξη  συγκεκριμένων ενεργειών που θα εκφράζουν την  πολιτική βούληση της Χώρας.
Άμεση επαύξηση της  απαράδεκτα χαμηλής επιχειρησιακής διαθεσιμότητας των κυρίων οπλικών συστημάτων και λοιπών μέσων των ΕΔ για να είναι σε θέση να εφαρμόσουν τα προβλεπόμενα επιχειρησιακά σχέδια. Δεν μιλάμε  για  απόκτηση νέων ή εκσυγχρονισμό υπαρχόντων που με βάση τον Εθνικό Αμυντικό Σχεδιασμό τα αφήνουμε σε δεύτερο χρόνο, αλλά για ανταλλακτικά και τεχνική υποστήριξη των όσων έχουμε και … «ακινητούν». Τα χρήματα για αυτά είναι βέβαιο ότι υπάρχουν και δεν είναι πολλά.
Αύξηση της θητείας σήμερα τουλάχιστον κατά 3 μήνες προκειμένου να αυξηθεί η χαμηλή στελέχωση των Μονάδων ιδιαίτερα αυτών της λεγόμενης πρώτης γραμμής (Έβρου και Νήσων) με ταυτόχρονη  απαλλαγή των ΕΔ από όλα τα πάρεργα που με μεγάλη ευκολία ο Κρατικός Μηχανισμός τους αναθέτει  για να καλύψει τα δικά του κενά όπως  με το «Μεταναστευτικό» και τώρα με την πανδημία. Προκήρυξη για προσλήψεις μέσα στο επόμενο 4μηνο τουλάχιστον 1500 ΕΠΟΠ και ταυτόχρονα προσκλήσεις Εφέδρων για Εκπαίδευση – Ασκήσεις στις Μονάδες που εντάσσονται. Αντέχουμε σε όλα αυτά τα μέτρα άραγε;
Τα όσα προανέφερα είναι οι ισχυρές ενδείξεις αποφασιστικότητας Κυβέρνησης και Έθνους που θα εκτιμηθούν από την Άγκυρα προκειμένου να αποτραπεί οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια σε βάρος των συμφερόντων μας. Η αποτροπή όπως λέει και η λέξη αποσκοπεί στο να αποτρέψει τον  αντίπαλο να ενεργήσει εναντίον μας εκτιμώντας ότι το κέρδος που μπορεί να αποκομίσει θα εξουδετερωθεί από τουλάχιστον ισόποση ζημία. Είναι στην ουσία πρόληψη οποιαδήποτε ενέργειας! Αν φθάσουμε στο σημείο να ενεργήσει τελικά, αυτό σημαίνει ότι η Αποτροπή απλά απέτυχε ή/και δεν ήταν… αξιόπιστη.
Η «αποφυγή του πολέμου» με οποιοδήποτε τίμημα  είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την «αποτροπή του πολέμου» και τελικά τον  φέρνει στην πόρτα μας, κάτι που θα μπορούσε να βεβαιώσει ο Νέβιλ Τσάμπερλαιν και ο  Εντουάρ Νταλαντιέ αν θα μπορούσαν σήμερα να μιλήσουν από εκεί που είναι. Εκτός και αν έχουμε  αποδεχτεί να καταστούμε δορυφόρος της Τουρκίας.
 Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Λουκόπουλος - Γεωστρατηγικός Αναλυτής επικεφαλής στο «Παρατηρητήριο Liberal»
Πηγή: Liberal