Είμαστε Ευρώπη; απόδειξη!

Μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Και οι Συριζαίοι στο καναβάτσο. Και από τις Βρυξέλλες 72 δισ. για την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας. Αρκετά από αυτό το ιλιγγιώδες ποσό προέρχονται από επιδοτήσεις με τη μορφή βοήθειας. Οπως θα έλεγε και κάποιος στο καφενείο, «τζάμπα λεφτά».

Η μεγάλη στιγμή της χώρας. Η μεγάλη στιγμή για ουσιαστικές, παραγωγικές επενδύσεις και άλλες τόσες απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Η μεγάλη στιγμή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο COVID-19 αποδείχτηκε και βλαβερός, θανατηφόρα βλαβερός. Αλλά και ευεργετικός. Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Καλύτερα δεν γίνεται. Εχουμε και λέμε.
Ενα, λοιπόν. Η αντιπολίτευση βάλλεται πανταχόθεν. Και από τον σύντροφο Νίκο Παππά. Και από τους εικονικούς επιχειρηματίες, τους «λαγούς» όπως ο Χρήστος Καλογρίτσας. Και από το παραδικαστικό κύκλωμα. Και κυρίως από τις ανατριχιαστικές αποκαλύψεις για την πρωτοφανή τραγωδία στο Μάτι με τα 102 απανθρακωμένα σώματα. Οι 72 από αυτούς λαμπάδιασαν και έγιναν στάχτη τρέχοντας να διασωθούν από τον καλπάζοντα εφιάλτη. Τέτοιο πράγμα ούτε το Χόλιγουντ έχει επινοήσει και έχει σκηνοθετήσει. Αν τα ίδια είχαν συμβεί σε αυταρχικό καθεστώς, όλοι οι ιθύνοντες θα είχαν βρεθεί απέναντι από εκτελεστικό απόσπασμα. Η ύβρις θεόρατη. Η τιμωρία κάτι περισσότερο από απαραίτητη. Μπροστά σε αυτή τη «γενοκτονία» η διαπλοκή με το παραδικαστικό κύκλωμα μοιάζει με Μίκυ Μάους.

Δύο, λοιπόν. Με την αντιπολίτευση στο καναβάτσο. Και με τα 72 δισ. που θα εισρεύσουν μέχρι το 2027 μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να έρθουν όλα τούμπα. Και έτσι η χτεσινή COVID-κατάρα να γίνει ευλογία. Από τα τάρταρα στο ρετιρέ. Και από την ύφεση στην ανάπτυξη. Οποιος πιστεύει ακόμα πως η Ευρωπαϊική Ενωση είναι εργαλείο καταπίεσης και εξόντωσης θα πρέπει να απομονωθεί. Δηλαδή τι; Να περιμένουμε βοήθεια από τα συντρόφια του Κρεμλίνου; Ποια άλλη πρόταση υπάρχει; Να πορευτούμε μόνοι μας; Να κλειστούμε στο καβούκι μας; Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας!

Τρία, λοιπόν. Επειδή ως κλασικός Νεοέλλην είμαι καχύποπτος. Επειδή υπάρχει άφθονη προϊστορία. Επειδή πολλά πακέτα ροκανίστηκαν από διαφόρων ειδών λαμόγια. Επειδή έχω διαβάσει την έκθεση του Πολ Πόρτερ που κατέφτασε στην Ελλάδα του 1947, ως εκπρόσωπος του προέδρου Χάρι Τρούμαν. Επειδή σε αυτή τη μνημειώδη έκθεση το ύφος είναι καταγγελτικό. Και είναι καταγγελτικό επειδή «τρωκτικά» ροκάνιζαν ακόμα και τις πενταροδεκάρες από την οικονομική βοήθεια του Σχεδίου Μάρσαλ. Με αποτέλεσμα ο Πολ Πόρτερ να συνιστά στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ να μη δίνει δεκάρα τσακιστή χωρίς έλεγχο και χωρίς εποπτεία. Για όλους αυτούς τους λόγους θα ήταν ευχής έργο αν οι Ευρωπαίοι με δικές τους επιτροπές και δικούς τους μηχανισμούς αναλάμβαναν να παρατηρούν την πορεία κάθε euro.

Τέσσερα, λοιπόν. Αν μάλιστα διεξαχθεί σχετική έρευνα να είστε βέβαιοι ότι εννιά στους δέκα συμπολίτες μας πιστεύουν πως όλα αυτά τα δισεκατομμύρια θα καταλήξουν σε τσέπες επιτηδείων μέσω της γνωστής μεθόδου. Υπερτιμολογήσεις έργων και μεταφορά μεγάλου όγκου κεφαλαίων σε offshore εταιρείες και σε ελβετικές τράπεζες! Μην τους αφήνετε ανεξέλεγκτους. Θα γλείψουν ακόμα και τα κόκαλα.

Πέντε, λοιπόν. Η μεγάλη ώρα του Κυριάκου είναι τριών κατευθύνσεων. Και αυστηρός έλεγχος κάθε δαπάνης. Και της πιο μικρής. Και ριζική αλλαγή οικονομικού μοντέλου. Και επενδύσεις σε τομείς όπως η έρευνα, η τεχνολογία, η πράσινη ανάπτυξη και η βιομηχανία. Τουτέστιν, να ξεμπερδεύουμε με τη γενική παραδοχή περί «βαριάς τουριστικής βιομηχανίας». Και ακόμα να τελειώνουμε με το «φιλανθρωπικό» έργο των επιδοτήσεων. Δουλειά ναι, οπωσδήποτε. Επιδοτήσεις όχι. Ο, τι χειρότερο για κάθε συμπολίτη μας. Η επιδότηση είναι εισιτήριο χωρίς επιστροφή προς τη δική του απόλυτη απαξίωση!

Και κάτι τελευταίο. Το ουσιώδες. Με την ευκαιρία του εορτασμού δύο αιώνων από την Επανάσταση του 1821 και με το πακέτο των 72 δισ. το δίλημμα είναι απλό: ποιο το όραμα για την αυριανή Ελλάδα; Λουτράκι των Βρυξελλών ή μια σύγχρονη, αυτοδύναμη ευρωπαϊκή χώρα; Απόδειξη! 
Δημ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ