Δύο καλοκαίρια

2015, Ιούνιος. Ουρές πολιτών μπροστά στα ΑΤΜ περιμένουν να κάνουν την πολυπόθητη ανάληψη των 60 ευρώ. Είναι καθημερινή, αλλά οι τράπεζες είναι κλειστές – μέχρι νεωτέρας. Κάποιοι βρίζονται μεταξύ τους. «Αυτούς ψηφίσατε». «Ναι, ενώ οι άλλοι ήταν καλύτεροι». «Ναι, ήταν καλύτεροι». «Οι Ευρωπαίοι μάς έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο». «Ναι, ήταν που θα βάραγε νταούλια ο δικός σας και οι αγορές θα χόρευαν».
2020, Ιούλιος. Στα λεωφορεία, ο ένας κοιτάζει τον άλλο με μισό μάτι. Οσοι φορούν χειρουργική μάσκα κοιτούν με μίσος όσους δεν φορούν. Και όσοι δεν φορούν κοιτούν με απαξίωση, ακόμα και οίκτο, όσους φορούν. Δεν λείπουν οι λογομαχίες. «Δεν θα μας περιορίσουν τα δικαιώματα». «Δεν θα πεθάνω εξαιτίας σου». «Σιγά μην πεθάνεις, υπάλληλε του Σόρος».
2015, Ιούλιος. Είναι Κυριακή και οι Ελληνες προσέρχονται στα σχολεία για να ψηφίσουν στο δημοψήφισμα. Οι μισοί κοιτούν τους άλλους μισούς με μισό μάτι. Προσπαθούν να καταλάβουν από
τον ενδυματολογικό κώδικα, το κούρεμα, τη γλώσσα του σώματος εάν είναι του «Ναι» ή του «Οχι». Στρίβει τσιγάρο, φοράει χαϊμαλιά; Σίγουρα «Οχι». Φοράει πόλο μπλούζα και βερμούδα; Σίγουρα «Ναι». Στην πραγματικότητα, είναι πιο μπερδεμένα τα πράγματα. Στα κοινωνικά δίκτυα οι μεν διαγράφουν τους δε. Παρέες χρόνων διαλύονται, παλιοί φίλοι και πρώην συνεργάτες δεν μιλούν ο ένας στον άλλον.
2020, Αύγουστος. Οι αστυνομικοί πραγματοποιούν ελέγχους στα λεωφορεία. Οποιος δεν φοράει μάσκα αποβιβάζεται. Στα κοινωνικά δίκτυα, ο κόσμος βοά για διεθνή συνωμοσία, ιό κατασκευασμένο στα εργαστήρια, ιό-φάντασμα. Οι μεν διαγράφουν τους δε στα κοινωνικά δίκτυα.
2015, Ιούλιος. Το 61% που ψήφισε «Οχι» χορεύει στο Σύνταγμα. Οι «Μένουμε Ευρώπη» λουφάζουν. Λίγες ώρες μετά, λουφάζει και το 61%: ο πρωθυπουργός αναιρεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος με μια ιστορική κυβίστηση (κοινώς κωλοτούμπα).
2020, Αύγουστος. Ο τρόμος του παραθεριστή μπροστά στην ανοιχτή μπουκαπόρτα του πλοίου στον Πειραιά. Να την ανεβεί ή όχι; Θα βγει σώος από αυτή την εκστρατεία; Θα επιστρέψει όπως έφυγε; Αδηλο.
2015, Ιούλιος. Παρέες συγκεντρωμένες σε βεράντες και μπαλκόνια, έχοντας παραγγείλει πίτσες, παρακολουθούν μπροστά στην τηλεόραση τη δεκαεπτάωρη διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης με τους θεσμούς. Μοιάζει με εκλογές ή με Γιουροβίζιον ή με τελικό Τσάμπιονς Λιγκ – αλλά δεν είναι. Γελάνε όλοι νευρικά, στο τέλος όμως το διασκεδάζουν. Είναι όλοι μαζί. Αγκαλιάζονται, φιλιούνται. Διακοπές θα πάνε όλοι μαζί. Αφοβα.
Συμπέρασμα: Ζητείται επειγόντως ένα τρίτο καλοκαίρι!
 ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ-Καθημερινή