Ευκλείδης Τσακαλώτος: «Παρών»

Για όποιον δεν βαριέται να παρακολουθήσει τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ, ο αντιτσακαλωτικός αγών εξελίσσεται διμέτωπος. Ο τέως υπουργός Οικονομικών έχει αναγνωριστεί ως πυλώνας ενδοσυριζαϊκής αντιπολίτευσης. Και έχει στοχοποιηθεί από δύο άσχετες πλευρές. Από τη μία τον λιθοβολεί ο Πολάκης, που έχει φθάσει να εκπροσωπεί την προεδρική πλειοψηφία, αυτόκλητα αλλά και τόσο ηχηρά ώστε να καθορίζει εκείνος το ύφος και το περιεχόμενο της αντιπαράθεσης. Από την άλλη σκιαμαχεί κατά του Τσακαλώτου ο Κοτζιάς, που, επίσης από σπόντα, ρυμουλκεί τη γραμμή του κόμματος στο οποίο τυπικά δεν ανήκει.
Οι τσιπρικότεροι του Τσίπρα Πολάκηδες χρεώνουν στον τέως υπουργό Οικονομικών ότι δεν άνοιξε το ταμείο για να ευφράνει προεκλογικά τη δημοσιοϋπαλληλική πελατεία του κόμματος.
Ο Κοτζιάς, πάλι, χρεώνει στον Τσακαλώτο, χωρίς να τον κατονομάζει, ότι ήταν χαλαρός στο μακεδονικό, αψηφώντας το θέμα του ονόματος. Και ότι, συνεχίζοντας την ίδια χαλαρότητα, αποδέχεται τώρα την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, που
για τον Κοτζιά είναι υποχώρηση σε όλα.
Στις αντιπαραθέσεις αυτές πάντα δίνεται θεολογική περιωπή. Ολοι επικαλούνται την «ψυχή της Αριστεράς». Την επικαλούνται, κυρίως, οι «53» ως αντίβαρο στον πολακισμό και στον εθνικολαϊκισμό, τον οποίο δεν χάνουν την ευκαιρία να θυμίσουν ότι υπέστησαν όταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συνομολογούσε τη συμφωνία των Πρεσπών. Θα κάνουμε, ρωτάνε, αυτά που λουστήκαμε;
Ο καβγάς θα αφορούσε μόνο τους ψυχοκόμους του ΣΥΡΙΖΑ –και τα τζάνκια της παραπολιτικής– αν δεν επακουμβούσε μέχρι διεμβολίσεως τη στάση του κόμματος στην εξωτερική πολιτική. Το κυοφορούμενο «παρών» της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη συμφωνία με την Αίγυπτο δεν είναι απλώς μια άσκηση αντιπολιτευτικής γυμναστικής και εσωκομματικού κατευνασμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο Τσίπρας θα πρέπει να δικαιολογήσει τη στάση του. Θα πρέπει δηλαδή να αποδομήσει τη συμφωνία, ψέλνοντας αναγκαστικά από την παρτιτούρα του Κοτζιά.
Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον εσωτερικό και εξωτερικό αντίκτυπο αυτής της επιλογής. Εξωτερικά –για να το πούμε κομψά–, οι Τούρκοι θα έχουν κάθε λόγο να κρατήσουν τα πρακτικά της συζήτησης στη Βουλή. Εσωτερικά, τροφοδοτείται για μία ακόμη φορά το είδος της καχυποψίας για τα «εθνικά θέματα» που οδηγεί σε θυμικά και, εντέλει, διπλωματικά βραχυκυκλώματα.
Με ή χωρίς την ψυχή της, η Αριστερά εμφανίζεται να διεκδικεί «δυναμικότερες αντιδράσεις» στη θάλασσα. Δηλαδή, τι;
Το διατύπωσε με ανελέητη ενάργεια ο Σωτήρης Βαλντέν – που δύσκολα μπορεί κανείς να τον εγγράψει στη μία ή στην άλλη εσωκομματική ατζέντα: Ο ΣΥΡΙΖΑ, έγραψε το παλαιό στέλεχος, που ήταν και υποψήφιος με το κόμμα στις ευρωεκλογές, «καταγγέλλει μεν την οπερέτα (των κυβερνητικών χειρισμών στην Ανατολική Μεσόγειο), αλλά για να επαναλάβει την ανεύθυνη προτροπή σε στρατιωτική δράση». «Η γραμμή», λέει, «που έχει υιοθετήσει τελευταία η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι εθνικά επιζήμια» (ΕφΣυν 24/8), γιατί προτείνει ως εναλλακτική στην «οπερέτα» τον «πολεμικό τυχοδιωκτισμό». 
Τα υπόλοιπα είναι αριστερή μεταφυσική.

Ο Γράμμος στο Facebook
Είκοσι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ σε τουριστική εξόρμηση στον Γράμμο δεν συνιστούν αναζωπύρωση του Εμφυλίου. Συνιστούν μάλλον καρτουνοποίησή του – πράγμα που συνειδητοποιεί αβίαστα όποιος έρθει αντιμέτωπος με τα φωτογραφικά πειστήρια, όπου το δήθεν μνημόσυνο αποκαλύπτεται ως χάπενινγκ ενός περιθωριακού αντι-λάϊφσταϊλ. Το ίδιο άσφαιρος είναι και ο ομόλογος πολιτικός πρωτογονισμός από την πλευρά της Δεξιάς. Καμία σύναξη αποστράτων, ακόμη και αν επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, δεν έχει διαστάσεις αναβίωσης των εμφύλιων παθών. Δεν θα μπορούσε καν να σπάσει το πλαίσιο της γραφικότητας, αν δεν της προσέφερε ασύμμετρο βάρος η συνδικαλιστική συνδρομή του συναπόστρατου υφυπουργού Εθνικής Αμυνας. Ολες αυτές οι απόπειρες ανασκαφής των οστών του Γράμμου μπορεί να είναι αποκρουστικές, αλλά δεν έχουν την ακτινοβολία που τους προσδίδουν οι εκατέρωθεν ιερεμιάδες. Είναι τελετές λειψάνων, με τη διπλή έννοια: για λείψανα, από πολιτικά λείψανα. Αν ήθελε κάποιος να βρει ενεργό εμφυλιακό δηλητήριο, θα έπρεπε να ψάξει τον τρέχοντα πολιτικό λόγο, που δεν έχει καν παρελθοντική αναφορά. Ποια καθήλωση προδίδει ο διαβόητης αψύτητας βουλευτής της αντιπολίτευσης όταν, στις διαδικτυακές του προκηρύξεις, γράφει με κεφαλαία ότι «Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ»; Τι σημαίνει για τους συντρόφους το γεγονός ότι κανείς δεν ενοχλείται; Κανείς δεν υποψιάζεται καν ότι δεν είναι και τόσο κανονικό, σε μια δημοκρατία 46 ετών, να λογαριάζεις ως «ΕΧΘΡΟ» τον πολιτικό σου αντίπαλο. Η απάντηση είναι, βέβαια, γνωστή. Η γλώσσα αυτή, που ανακυκλώνει την εμφυλιακού τύπου μισαλλοδοξία, αθωώνεται ως εκδήλωση «προσωπικού ύφους». Ετσι, συντελείται το παράδοξο: οι γραφικότητες των νοσταλγών αντιμετωπίζονται ως επικίνδυνες. Και το ενεργό πολιτικό μίσος θωπεύεται σαν θεμιτή εκκεντρικότητα.
  ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗΣ-Καθημερινή