Ήρεμα νερά

Ο πολιτικός μας πολιτισμός απαιτεί η εκάστοτε αντιπολίτευση να λέει πάντοτε ένα «γενναίο» ΟΧΙ, ακόμη και όταν συμφωνεί πίσω από κλειστές πόρτες με κυβερνητικές επιλογές σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Το ΝΑΙ θεωρείται αδιανόητο, αν όχι αυτοκτονικό. Το έχουμε ζήσει πολλές φορές στο παρελθόν και η μακρά αυτή παράδοση δεν νομίζω να τερματιστεί στο άμεσο μέλλον.
Υπό αυτό το πρίσμα, ο μέχρι τώρα δημόσιος διάλογος για την κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και τη συμφωνία με την Αίγυπτο δεν έχει πάει και τόσο άσχημα. Και για να είμαι σαφής, όταν μιλάω για δημόσιο διάλογο δεν αναφέρομαι στη σχετική συζήτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά στον θεσμικό, πολιτικό διάλογο. Μέχρι τώρα η αντιπαράθεση σε αυτό το επίπεδο δεν έχει ξεφύγει και ελπίζω να μην ξεφύγει σήμερα στη Βουλή.
Η κυβέρνηση πρόσεξε να μην οξύνει τα πράγματα, φωτίζοντας π.χ. τι πραγματικά συνέβη το 2018, όταν η Τουρκία έκανε πάλι το
σόου της στην Ανατολική Μεσόγειο. Και η αντιπολίτευση άσκησε έντονη και ενίοτε υπερβολική κριτική, αλλά μέχρι τώρα δεν ξεπέρασε κάποια όρια. Το ΠΑΡΩΝ στην ψηφοφορία για τη συμφωνία με την Αίγυπτο ήταν μια διέξοδος ενδεχομένως στα εσωκομματικά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν όμως και ένας τρόπος να μη φτάσουμε στα άκρα.
Η χώρα θα κληθεί να λάβει αποφάσεις το επόμενο διάστημα. Η απόφαση για να αρχίσει ο διάλογος με την Τουρκία δεν είναι εύκολη και θα απαιτηθεί αρκετό πολιτικό κεφάλαιο για να προχωρήσει. Η απόφαση για μη διάλογο επίσης δεν είναι εύκολη και θα δοκιμάσει τις αντοχές μας.
Οι αποφάσεις εξωτερικής πολιτικής πρέπει να λαμβάνονται με βάση το ψυχρό εθνικό συμφέρον και μόνο. Οι πολιτικοί, επειδή ακριβώς είναι πολιτικοί, προφανώς κοιτούν αν τα εσωκομματικά τους μετόπισθεν είναι ασφαλή ή αν το πολιτικό κόστος των αποφάσεών τους καθίσταται επικίνδυνο για την επιβίωσή τους. Ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι κρίσιμος σε αυτές τις συνθήκες, ειδικά σε μια χώρα όπου αν αρχίζει να φυσάει ο αγέρας του ακραίου εθνολαϊκισμού δεν μένει όρθιο κανένα οχυρό σύνεσης και κοινού νου. Τα αντισώματά μας στον ακραίο, παρορμητικό λαϊκισμό δεν κρατούν πολύ.
Αυτά όσον αφορά, είπαμε, τον θεσμικό δημόσιο διάλογο. Γιατί στον κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης η κριτική είναι συχνά μονολεκτική. Φασίστας ή προδότης είναι οι επιλογές, δεν έχει άλλες το μενού...
Αλέξης Παπαχελάς-Καθημερινή