Yπάρχει οδός διαφυγής για τον Ερντογάν;

Είναι κανόνας που ισχύει σχεδόν σε όλες τις πτυχές της δραστηριότητας του ανθρώπου, πως όταν δεν υπάρχει οδός διαφυγής, όταν κάποιος αισθάνεται πως είναι εγκλωβισμένος, αντιδρά δυναμικά. Μόνον έτσι μπορεί να βγει από το αδιέξοδο του.
Πολύ δε περισσότερο, όταν αυτός ο εγκλωβισμός είναι η κατάληξη ενός παιγνίου στο οποίο συμμετέχουν και άλλοι παίκτες και οποιαδήποτε υποχώρηση θεωρείται εκ των πραγμάτων ήττα.
Σε μια παρόμοια κατάσταση έχει περιέλθει ο Ερντογάν για δύο λόγους.
1.Λόγω των δικών του υπερφίαλων επιλογών και
2. Λόγω της, απρόβλεπτα, σθεναρής πολιτικής της ελληνικής κυβέρνησης.
Σε όλα τα μέτωπα στα οποία ο Τούρκος πρόεδρος έχει εμπλακεί η κατάσταση δεν εξελίσσεται ευνοϊκά για τις στρατηγικές επιδιώξεις του. Στα δύο κύρια μέτωπα, σε αυτό της Λιβύης και σε αυτό της ΝΑ Μεσογείου. το αδιέξοδο του είναι έκδηλο.
Και σας να μην έφταναν τα επιχειρησιακά προβλήματα, το νέο-οθωμανικό του όραμα προκάλεσε όπως ήταν φυσικό αντισυσπειρώσεις.
Ο Ερντογάν έφερε σε κοινή πορεία τρεις πανίσχυρες δυνάμεις της
Μεσογείου. Την Γαλλία, το Ισραήλ και την Αίγυπτο.
Αυτό το δυσάρεστο κλίμα το επιτείνει και η διαρκής υποτίμηση του νομίσματος, ενώ η τουρκική οικονομία εδώ και πολύ καιρό συντηρείται ουσιαστικά από τις ενέσεις του Κατάρ, που μαζί με το Πακιστάν είναι οι μόνοι ενεργοί σύμμαχοι της Τουρκίας.
Ο Τούρκος πρόεδρος είναι και ευφυής και καλός παίκτης. Φαίνεται όμως πως υπερεκτίμησε τις δυνάμεις και τις αντοχές της χώρας του.
Γνωρίζει πως αν αποσυρθεί έστω από ένα από τα πολλά μέτωπα στα οποία έχει εμπλακεί, θα καταρρεύσει όχι μόνον το νέο-οθωμανικό του όραμα, αλλά θα τρωθεί και το προσωπικό του κύρος.
Κάτι αδιανόητο για έναν σουλτάνο.
Ήδη στο εσωτερικό της Τουρκίας αρχίζουν και ακούγονται φωνές κριτικής, κυρίως, εξ αιτίας του αδιεξόδου που παρατηρείται στην Λιβύη.
Με την Ελλάδα η κατάσταση αποδεικνύεται πολύ πιο περίπλοκη απ' ό,τι φανταζόταν ο Τούρκος πρόεδρος και οι στρατηγοί του. Η δοκιμασμένη από τα παλιά συνταγή του εκφοβισμού δεν ισχύει πια.
Πλέον γνωρίζει πως η πολεμική σύγκρουση είναι ένα πιθανό ενδεχόμενο. Κάτι βέβαια καταστροφικό και για τις δύο χώρες, αλλά για την Τουρκία και για έναν πρόσθετο λόγο.
Το ήδη υποτιμημένο νόμισμα της θα εξαερωθεί. Η Ελλάδα με το ευρώ δεν θα έχει να αντιμετωπίσει και τέτοιο πρόβλημα.
Συνεπώς, ο Ερντογάν αντιλαμβάνεται πως θα πρέπει να βρεθεί μια έντιμη γι' αυτόν διέξοδος. Υποθέτω πως παρόμοια σκέψη κάνουν και η Μέρκελ και ο Τραμπ και ο Πούτιν.
Θεωρώ αυτονόητο πως η ελληνική κυβέρνηση, παρά τις πιέσεις που θα δεχθεί, δεν θα γίνει ο αγωγός μέσω του οποίου θα βγει από τα αδιέξοδα του ο Τούρκος πρόεδρος, ο οποίος αναζητεί απεγνωσμένα μια νίκη.
Είναι προφανές πως σε αυτό το παιχνίδι ο ένας θα κερδίσει και ο άλλος θα χάσει. Το μέγεθος της νίκης του ενός και της ήττας του άλλου θα καθοριστούν από την πορεία των εξελίξεων.
Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στην Μεσόγειο, δεν μπορώ να δω πώς θα εκτονωθεί η πολύπλευρη κρίση. Ο Ερντογάν μόνον έναν τρόπο έχει για να απεγκλωβιστεί και θα τον δοκιμάσει.
Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Σ. Μουμτζής-liberal.gr