Ο Ταγίπ Ερντογάν έχει ένα και μόνο όνειρο. Να γίνει ο μεγάλος Σουλτάνος στον ισλαμικό κόσμο, στο νέο μεγάλο χαλιφάτο. Σε μία Οθωμανική Αυτοκρατορία που θα ξεκινάει από τον περσικό κόλπο, θα αγκαλιάζει τις τουρκόφωνες περιοχές της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και θα έχει ισχυρή παρουσία στην Αφρική και στην νοτιοανατολική Ευρώπη. Δεν βρίσκεται μακριά από την υλοποίηση του πιο μαξιμαλιστικού σχεδίου στην σύγχρονη ιστορία, το οποίο εξελίσσεται επειδή ο Θεός έκλεισε – στην κυριολεξία – τα μάτια του. Η αποχώρηση των Αμερικανών από την περιοχή, η ανικανότητα των Γερμανών να αντιληφθούν τη
γεωπολιτική σημασία των όσων συμβαίνουν και η λογική της Ρωσίας να λειτουργεί ως πέμπτη φάλαγγα και με αντικειμενικό σκοπό να δημιουργήσει προβλήματα στην Ευρώπη και στο ΝΑΤΟ, είναι γεγονότα και συνθήκες που δημιούργησαν ένα νέο περιβάλλον, το οποίο και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο ο Τούρκος ηγέτης.
Πολύ σωστά ο Ερντογάν φοβάται το αποτέλεσμα των εκλογών στην Αμερική, καθώς μία ήττα του Τραμπ είναι βέβαιο ότι θα επαναφέρει τους Αμερικανούς στην περιοχή. Κι είναι εξίσου βέβαιο ότι θα ζητήσουν λογαριασμό για τα όσα συνέβησαν στην διάρκεια της απουσίας τους. Τι ήθελε ο Ερντογάν; Να πιέσει το χρόνο και να πετύχει ένα καλό γι αυτόν αποτέλεσμα στη Μεσόγειο πριν τις αμερικανικές εκλογές. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να συμφωνήσει, δηλαδή, η Ελλάδα σε μία στρατηγική υποχώρηση. Να δεχτεί η κυβέρνηση των Αθηνών να αγοράσει «ειρήνη», αναγνωρίζοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή. Με τον τρόπο αυτόν η Τουρκία θα εξουδετέρωνε το ρόλο της Ευρώπης, καθώς θα την καθιστούσε έναν αναξιόπιστο οργανισμό στα μάτια των τρίτων. Αν η Ευρώπη έτρεχε να κρυφτεί και δεν προστάτευε τους Έλληνες και τους Κύπριους, γιατί θα έκανε κάτι διαφορετικό για τους ανθρώπους στην Λιβύη και στην Αίγυπτο;
Ο χρόνος παίζει μεγάλο ρόλο για τον Ερντογάν. Ελπίζει ότι μέχρι την αλλαγή της διοίκησης στην Ουάσιγκτον θα έχει ισχυροποιηθεί σημαντικά και θα έχει αυξήσει έτσι τα διαπραγματευτικά του ατού. Και πέραν των άλλων δεν είναι και απολύτως βέβαιο ότι τον ενδιαφέρει ακριβώς αυτό. Του είναι αρκετό να μην τον ενοχλήσουν στη διαδρομή του. Και ο ίδιος φαίνεται να πιστεύει ότι η ηγεσία Τραμπ δεν θα τον ενοχλήσει ιδιαίτερα.
Έχει δίκιο; Όλη αυτή η στρατηγική πάσχει σε δύο σημεία. Το ένα είναι πως κινείται με βάση ότι δεν υπάρχουν άλλοι παίκτες στο γήπεδο. Σαν να παίζει μόνος του. Και το δεύτερο, θεωρεί δεδομένη τη στάση ενός υποψηφίου προέδρου των ΗΠΑ σε προεκλογική περίοδο. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι βρήκε απέναντί του μια συμμαχία. Η Ελλάδα δεν είναι μόνη, δεν είναι ένας εύκολος αντίπαλος. Η Ελλάδα κατάφερε να έχει μαζί της την Γαλλία, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την Σαουδική Αραβία. Στην αρχή η συμμαχία ήταν σε επίπεδο δηλώσεων. Στη συνέχεια εξελίχτηκε σε επίπεδο κοινών στρατιωτικών ασκήσεων. Στο μέλλον;
Είναι λογικό να μισεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ακριβώς επειδή ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν είναι προβλέψιμος. Έχει κτίσει συμμαχίες, κρατάει άσους στο μανίκι του, αιφνιδιάζει με τις επιλογές του. «Παίζει» με άλλα λόγια στο γήπεδο του Ερντογάν και τον αντιμετωπίζει αποτελεσματικά. Και ναι μεν μπορεί να απειλεί με τρόπο χυδαίο την Ελλάδα, αλλά η όλη του αυτή συμπεριφορά δείχνει έναν άνθρωπο που έχει χάσει το μέτρο και την ψυχραιμία του. Αυτό τον κάνει επικίνδυνο. Σύμφωνοι! Αλλά εμείς δεν έχουμε να χάσουμε κάτι περισσότερο απ’ αυτό που ζητάει ο κ. Ερντογάν να του παραδώσουμε άνευ όρων. Εκείνος είναι έτοιμος να σκεφτεί ότι μπορεί και να χάσει τα πάντα;
Θανάσης Μαυρίδης-liberal.gr
Έχουμε βέβαια τα τρολ και τους υπέρ πατριώτες του πληκτρολογίου που καθημερινά μας προτρέπουν να αρχίσουμε την εκστρατεία για τη κόκκινη Μηλιά, ανεξαρτήτως αν αυτοί έχουν έτοιμο το εισιτήριο για το Λονδίνο ή Βερολίνο. Ο Ερντογάν έχει ανοίξει τρία μέτωπα στη Συρία, Λίβανο, Ιράκ και τώρα με Ελλάδα με μια οικονομία προ των πυλών του ΔΝΤ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο δυνατότερα γαυγίζει τόσο μεγαλύτερα αδιέξοδα αντιμετωπίζει ευελπιστώντας να κερδίσει κάτι από την Ελλάδα και να το παρουσιάσει στο εσωτερικό του για επιτυχία για εκτόνωση της καταστάσεως. Η Ελλάδα πολύ ψύχραιμα και έξυπνα κινούμενη δεν έπεσε στη παγιδα, δημιούργησε συμμαχίες και κατόρθωσε να βάλλει στο παιγνίδι τη Γαλλία με τον ποιο πιστικό τρόπο. Όποιος έχει αμφιβολίες ας θυμηθεί την καταστροφή της Τουρκικής βάσης στη Λιβύη από τα Raffael της Γαλλίας με τον Ερντογάν να μην βγάζει άχνα.Τα συμφέροντα της Γαλλίας στη Μεσόγειο είναι τεράστια και δε θα αφήσει το Τούρκο κυρίαρχο. Το μήνυμα το πήρε στη Λιβύη το πήρε στο Λίβανο και τώρα με την ξεκάθαρη και ωμή αποφασιστικότητα της ξεκαθάρισε στον Ερντογάν τι τον περιμένει. Βέβαια μην ξεχνάμε και τα συμφέροντα του Ισραήλ για την εθνική τους ασφάλεια που βγάζουν σπηρια όταν βλέπουν αγκαλιά τον Ερντογάν με τους αρχηγούς της Χαμας. Ο Ερντογάν κατόρθωσε να απομονωθεί από όλους τους παλαιούς συμμάχους και έχει μείνει μόνος στρέφοντας εναντίον του παραδοσιακούς συμμάχους όπως Σ.Αραβία, Η.Α.Ε,κλπ.
οι οποίοι τώρα συμμαχούν με το Ισραήλ!!! Να που οφείλονται τα γαυγίσματα του Ερντογάν.