Το όνειδος που λέγεται ΟΛΜΕ

Θα ήταν έκπληξη αν η ΟΛΜΕ δεν στήριζε τις καταλήψεις. Τι περιμένουμε από δημόσιους λειτουργούς που πιστεύουν πως καθήκον τους είναι όχι να βγάζουν μορφωμένους ανθρώπους, αλλά αγωνιστές; 

Θα μου πείτε πως σχεδόν όλα τα συνδικαλιστικά όργανα είναι πλήρως απαξιωμένα στην συνείδηση των πολιτών. Ουδείς ασχολείται με αυτά που λένε. Είναι κλειστές διακομματικές ομαδούλες που νέμονται τα προνόμια του συνδικαλιστικού νόμου του 1982. 

Τίποτα παραπάνω. 

Μάλιστα σε αυτό το παρεάκι, όλων των συνδικάτων, συμμετέχουν σε μεγάλο βαθμό—για να μην πω πλήρως—και οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ, της παράταξης της Νέας Δημοκρατίας. 

Ο μικρόκοσμος αυτού του κόμματος πανηγυρίζει κάθε φορά που η ΔΑΚΕ επικρατεί στις αρχαιρεσίες στον δημόσιο τομέα. Δεν βλέπουν πως αυτό γίνεται γιατί οι συνδικαλιστές της έχουν

ασπασθεί πλήρως τις θέσεις των παρατάξεων της Αριστεράς. Μέχρι και την εκφορά του αριστερού λόγου έχουν υιοθετήσει.

Είναι παγκοίνως παραδεκτό πως ο μεγάλος ασθενής στην Παιδεία μας δεν είναι τα ΑΕΙ, αλλά η Μέση Εκπαίδευση. Και εδώ το πρόβλημα δεν βρίσκεται στους μαθητές ούτε στην «υλικοτεχνική υποδομή», όπως αναμασούν οι συνδικαλιστές της Αριστεράς από την δεκαετία του 70. 

Μια χαρά κτίρια έχουμε.

Το πρόβλημα βρίσκεται σε αυτούς που έχουν αναλάβει την μόρφωση των παιδιών μας. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι καθηγητές δεν επιθυμούν την διαρκή επιμόρφωση τους. Δεν ενημερώνονται για τις εξελίξεις που σημειώνονται στο γνωστικό τους αντικείμενο. Έχουν μείνει οι περισσότεροι με αυτά που έμαθαν όταν ήταν φοιτητές. 

Είναι επόμενο και η μετάδοση των γνώσεων προς τους μαθητές να είναι προβληματική τόσο ως προς την μέθοδο όσο και ως προς το περιεχόμενο. Αυτό αποτυπώνεται και στο γεγονός πως όσοι ανελίσσονται και λαμβάνουν διοικητικές θέσεις στο υπουργείο Παιδείας, αναπαράγουν πρότυπα διδασκαλίας φθαρμένα από τον χρόνο. Το όλο σύστημα είναι αποστεωμένο. 

Τι μπορεί να αλλάξει αυτήν την αρρωστημένη κατάσταση; Εκ πρώτης όψεως τίποτα. Αν ένας κοινωνικός χώρος δεν θέλει να μεταρρυθμιστεί, αν έχει βολευτεί με το καθεστώς της ακινησίας το οποίο το έχει μετατρέψει σε προνόμιο, τίποτα δεν μπορεί να γίνει σε ένα δημοκρατικό καθεστώς. 

Παράδειγμα: όλοι μιλούν για την αξιολόγηση και ουδείς την θέλει. Τελικά και όλοι οι υπουργοί Παιδείας συνεχώς την αναβάλλουν. Γιατί να μπλέξουν σε απεργίες και σε άλλες κινητοποιήσεις των καθηγητών; Θέλουν να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους. 

Αρκούνται στην μπούρδα που μηρυκάζει η ΟΛΜΕ. «Εμάς μας αξιολογούν κάθε μέρα οι μαθητές και οι γονείς». Με τέτοιες αντιλήψεις από την πλευρά των καθηγητών και με τέτοια ευθυνοφοβία από την πλευρά των πολιτικών ηγεσιών τους, δεν είναι τυχαία η κατάντια της Μέσης Εκπαίδευσης. 

Αν δεν ληφθούν από την παρούσα, φιλελεύθερη κυβέρνηση, άμεσα μέτρα για την αξιολόγηση των καθηγητών, τότε αυτή δεν θα γίνει ποτέ. Σήμερα υπάρχει η κοινωνική συναίνεση γι΄αυτό και η κυβέρνηση διαθέτει το πολιτικό κεφάλαιο για να προχωρήσει σε τομές και ρήξεις. 

Διαφορετικά θα συνεχίσουμε, αενάως, να μιλάμε, μελαγχολώντας, για την κατάσταση που επικρατεί στην Μέση Εκπαίδευση.

 Σ. Μουμτζής-liberal.gr