Ο παππούλης Πολάκης

Όλα τα ’χει. Του λείπουν μόνον μερικοί Μαυροσκούφηδες για να συμπληρωθεί η ευτυχία του. Παύλος Πολάκης έφα. Θα μου πείτε, δεν έχει καμία σημασία τι έφα και τι δεν έφα ο αξιότιμος. Πετάει κάθε τόσο μια λεκτική κροτίδα για να γλεντάει αυτός κι οι φίλοι του. Και να διασκεδάζει την πλήξη της Μεγαλειότητος. Κάτι σαν τον τρελό του βασιλιά. Δεν χρειάζεται νομίζω να ερμηνευθεί η σημασία του όρου «Μαυροσκούφης». Οι κουμπουροφόροι του Βελουχιώτη, που εφάρμοζαν τον νόμο του στα όρη και στα λαγκάδια της ηπειρωτικής χώρας, είναι κομμάτι της ελληνικής Ιστορίας. Υποθέτω ότι κάποιοι θα φροντίσουν να τους συμπεριλάβουν στους εορτασμούς των διακοσίων ετών. Για να μην ξεχνάμε ότι αν δεν είχαν χάσει τον πόλεμο, τη χώρα δεν θα την ταλαιπωρούσαν οι κλεφτοκοτάδες που δίκαζαν και καταδίκαζαν για παραδειγματισμό. Απλώς όταν άκουσα το τελευταίο ευφυολόγημα του Παύλου Πολάκη αναρωτιέμαι τι θα είχε γίνει αν κάποιος «ακροδεξιός» έλεγε ότι του λείπουν τα Τάγματα Ασφαλείας. Κι ας μην ήταν καν βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας η οποία, από ιδρύσεώς της, έχει εξορίσει τη νοσταλγία του Εμφυλίου από το ιδεολογικό της φάσμα. Κι ας ήταν κάποιος ελεύθερος σκοπευτής. Οι λοιμωξιολόγοι της Αριστεράς θα τον είχαν αντιμετωπίσει σαν κρούσμα κορωνοϊού που μόλυνε τις επαφές του έως τρίτο βαθμό συγγενείας. Ο Πολάκης όμως είναι παρά τω προέδρω. 
 
Οι πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου, μετά την πτώση της δικτατορίας, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να απωθήσουν το εθνικό ρήγμα του Εμφυλίου. Αποδέχθηκαν τις ενοχές των νικητών που συμπεριφέρθηκαν σαν να μην πιστεύουν τη δημοκρατία για την οποία πολέμησαν. Αποκήρυξαν τη σκληρότητα του μετεμφυλιακού κράτους. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, που είχε χαρακτηρίσει τη Μακρόνησο «Παρθενώνα», μετανόησε δημόσια. Η ιστορική ηγεσία της Αριστεράς, αποφασισμένη μετά την τραυματική εμπειρία της δικτατορίας να ενταχθεί στο δημοκρατικό τόξο, ακολούθησε τον δρόμο της μετάνοιας. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία στηρίχθηκε σε όσους είχαν μετανοήσει για την αλληλοσφαγή. 
 
Η πραγματική ζωή, σε αντίθεση με τη θεωρία της, δεν είναι καθαρή. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν ενεργοί κρατήρες νοσταλγίας. Με μία διαφορά. Η κεντροδεξιά παράταξη τους έχει περιθωριοποιήσει. Και στον όρο «Κεντροδεξιά» υπάρχει και η «Δεξιά». Στην Αριστερά όμως οι νοσταλγοί των «Μαυροσκούφηδων» διαμορφώνουν πολιτική ρητορεία. Υποκλίνεται στον Τραμπ, όταν όμως ψάχνει κοινωνικές δυνάμεις για να την υποστηρίξουν, ενεργοποιεί το συναισθηματικό φορτίο της νοσταλγίας. Ακατέργαστη πολιτικά, χωρίς έμπνευση, μοιάζει όλο και περισσότερο με τη γιαγιά που λέει παραμύθια στα εγγόνια της για να τα πάρει ο ύπνος. Ή με τον παππού Πολάκη.
 Τάκης Θεοδωρόπουλος-Καθημερινή