Μήπως τελικά είναι προσβλητικό; Μήπως αυτή η απόφαση του Μακρόν να προβάλει, εν είδει κολοσσιαίας προκήρυξης, τα σκίτσα του Charlie Hebdo συνιστά μια αχρείαστη πρόκληση, πρωτίστως προς τους ίδιους τους πολίτες της Γαλλίας που τρέφουν θρησκευτικά συναισθήματα;
Μήπως, για να απαντήσουμε στους ισλαμιστές, μεταμορφωνόμαστε σε ζηλωτές μιας εξίσου δογματικής και επιθετικής κοσμικότητας;
Η Ευρώπη είναι ο μοναδικός χώρος που μπορούν έστω να αρθρωθούν αυτά τα ερωτήματα. Είναι ο χώρος όπου μπορεί θεμιτά να προκαλεί τόση δημοκρατική εκζήτηση ένας αποκεφαλισμός· όπου μπορεί στην ίδια ζυγαριά να μπαίνει η πολιτική ή αισθητική «υπερβολή» με τη μάχαιρα. Υπάρχει άραγε συμβολική προσβολή που μπορεί να σταθμιστεί με τη σφαγή;
Η χειρονομία του προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας επισημαίνει εμφατικά ένα όριο: το γενικό δικαίωμα μη προσβολής, που η κουλτούρα των φιλελεύθερων δημοκρατιών τείνει να αναγνωρίσει σε όλα τα υποκείμενά της, δεν μπορεί να φθάνει μέχρι την αυτοκατάργηση της ελευθερίας της έκφρασης. Σύμφωνοι. Κάποιοι προσβάλλονται. Αλλά ο λόγος αντιμετωπίζεται με λόγο. Οχι με το φίμωτρο του τρόμου.
Η συζήτηση ακούγεται πολύ φιλοσοφική. Είναι όμως ακριβώς το αντίθετο: Η αντιπαράθεση δίνει πολιτική υπόσταση σε όσα μέχρι σήμερα λέγονταν για να λέγονται, μόνο στους πανηγυρικούς. Χάρη στο σθένος του Μακρόν, η Ευρώπη δείχνει να συνειδητοποιεί –και να υπερασπίζεται– τον εαυτό της ως κοινότητα αξιών.
Σε αυτό το εγερτήριο εγχείρημα ο Γάλλος πρόεδρος δεν είναι μόνος. Εχει την άστοργη αρωγή του Τούρκου ομολόγου του. Ο Ερντογάν προκαλεί την Ευρώπη να ξαναβρεί το ιστορικό της εκτόπισμα.
Την προκαλεί επίσης να αντιληφθεί την αξία της ευρωπαϊκής μεθορίου. Ούτε αυτή η μεθόριος είναι μόνο θεωρητική. Δεν είναι μόνο το συμβολικό σύνορο ενός άλλου πολιτικού και πολιτισμικού υποδείγματος. Είναι σύνορο με όλη τη χοϊκή και υδάτινη κυριολεξία του.
Αν κάποιοι στην Ευρώπη κατατρύχονταν από φοβίες έναντι της Αγκυρας, θεωρώντας ότι κρατούσε το κλειδί του προσφυγικού, ο Ερντογάν τους αναγκάζει να αλλάξουν οπτική γωνία. Τους παρωθεί να στηρίξουν με όλη την ισχύ τους, όχι το κλειδί, αλλά την κλειδαριά.
Αν κάποιοι νόμιζαν ότι Ελλάδα και Τουρκία μετρούν το γόητρό τους πάνω σε κάτι ακατοίκητους βράχους, δεν μπορούν πια να φαντάζονται ότι πρόκειται για διμερές γινάτι· δεν μπορούν να μη βλέπουν ότι η απειλή στρέφεται κατά της ευρωπαϊκής ασφάλειας.
Μπορεί η βούληση ορισμένων εταίρων να ήταν ασθενής. Μπορεί τα συμμαχικά τους αντανακλαστικά να ήταν αργά. Δεν πειράζει. Ο καλύτερος σύμμαχός μας κατά του Ερντογάν είναι ο ίδιος ο Ερντογάν.
Μιχάλης Τσιντσίνης-Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.