Άλλο «Ρεαλισμός» – άλλο Υποταγή!

Του Θανάση Κ.

 Ένας-ένας διανοούμενοι της Αριστεράς (και της Προόδου) – οι περισσότεροι των οποίων ανακάλυψαν τις «αρετές» του ΣΥΡΙΖΑ, όταν άρχισε η κάμψη του ΣΥΡΙΖΑ – βγαίνουν και ζητούν να «λύσουμε τα ελληνοτουρκικά, με μπούσουλα και οδηγό την Συμφωνία των Πρεσπών»…

Μάλιστα!

Δηλαδή να τα δώσομε όλα, να τελειώνουμε…

Αυτό μας λένε!

* Μια πρώτη αντίρρηση θα μπορούσε να είναι ότι, απλούστατα, με τη Συμφωνία των Πρεσπών ΔΕΝ λύσαμε κάποιο «γεωπολιτικό» πρόβλημα.

–Μάλλον δημιουργήσαμε ένα νέο πρόβλημα, αφού τώρα ήλθε η σειρά της Βουλγαρίας να αμφισβητήσει τη «μακεδονική γλώσσα» των Σκοπίων…

–Και της Αλβανίας να αμφισβητήσει την «εθνότητα των Μακεδόνων», πολλοί των οποίων δηλώνουν… «Αλβανοί»! Και ήδη ετοιμάζονται να ανοίξουν πλήρως τα σύνορά τους , πράγμα που σημαίνει ότι όλο το δυτικό τμήμα της χώρας θα ανήκει τυπικά στα Σκόπια, αλλά θα «ενσωματώνεται» όλο και περισσότερο στη γειτονική Αλβανία.

Ενώ κάτι αντίστοιχο έχει αρχίσει να γίνεται και με το ανατολικό τμήμα της χώρας, όπου οι Σλαβομακεδόνες «ανακαλύπτουν» και πάλι τη «βουλγαρική εθνική ταυτότητα» των γονιών τους και «ενσωματώνονται» σιγά-σιγά στη γειτονική Βουλγαρία…

Κι έτσι μας πρόκυψε μια χώρα «Βόρειο-μακεδόνων» που αποτελείται από …Βουλγάρους και Αλβανούς!

Μια χώρα που μπήκε στο ΝΑΤΟ, την ώρα που το ΝΑΤΟ ουσιαστικά κηρύσσεται «κλινικά νεκρό»…

Μια χώρα, για την ένταξή της οποίας στην ΕΕ υπάρχουν ισχυρά βέτο…

Μια χώρα που της έχουμε εμείς αναγνωρίσει «μακεδονική εθνική ταυτότητα» (την οποία αμφισβητούν όλο και περισσότεροι κάτοικοί της) και «μακεδονική γλώσσα» την οποία αμφισβητεί ένας ακόμα γείτονάς τους, η Βουλγαρία…

Αυτό το τερατούργημα το ονόμαζσαν… «λύση»!

«Λύσαμε» μια εκκρεμότητα – όχι ένα πρόβλημα – και μετατρέψαμε μια εκκρεμότητα από το παρελθόν σε ένα πρόβλημα για το μέλλον…

Γιατί μια χώρα που αποσυντίθεται από τις εσωτερικές εθνοτικές διαφορές της, δεν πρόκειται να μείνει έτσι για πολύ…

Ιδιαίτερα όταν όλος ο περίγυρός της αποσταθεροποιείται…

Λύσαμε μια «εκκρεμότητα», η οποία στα σοβαρά δεν αφορούσε κανένα (εκτός από κάποια «διπλωματικά κατεστημένα» στην Ευρώπη) και τη «λύσαμε» κάνοντας μείζονες παραχωρήσεις, κόντρα στη θέληση του Ελληνικού λαού…

Και τώρα μας προτείνουν τα «λύσουμε» με τον ίδιο τρόπο ένα πρόβλημα υπαρκτό και μεγάλο, έχει γεωπολιτικές διαστάσεις οι οποίες ενδιαφέρουν τους πάντες και εμπλέκουν όλο και περισσότερους…

Μας ζητούν να λύσουμε με πλήρη υποχώρηση και τα ελληνοτουρκικά, όταν κατά της Τουρκίας και του ρόλου της έχουν στραφεί όλες οι χώρες της περιοχής μας, αλλά και αρκετές μεγάλες χώρες πέραν της γειτονιάς μας…

Σε μια τέτοια στιγμή, μας ζητάνε να πάμε να υποχωρήσουμε πλήρως απέναντι στις τουρκικές αξιώσεις. Θαυμάστε «ρεαλισμό»…

«Πανηγυρίζουν» που υποχωρήσαμε στις αντι-ιστορικές εμμονές του πιο αδύναμου κρατιδίου της περιοχής μας.

Και ζητούν πλέον να υποχωρήσουμε πλήρως στις επεκτατικές αξιώσεις του πιο ισχυρού (και πιο αποσταθεροποιητικού) κράτους της περιοχής μας.

Ίσα-ίσα τη στιγμή που ο επικίνδυνος γείτονάς μας – η Τουρκία – δημιουργεί πολλούς και ορκισμένους – εχθρούς εναντίον του…

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μια πολύ νοσηρή ιδέα για το τι είναι «πολιτικός ρεαλισμός»…

Νομίζουν ότι «ρεαλισμός» είναι να… υποχωρείς πάντα, απέναντι σε όλους!

–Θεωρούν ότι «ρεαλισμός» είναι να υποχωρείς απέναντι σε αδύναμα κράτη – γιατί «δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε» απ’ αυτά…

–Και θεωρούν επίσης «ρεαλισμό» να υποχωρείς απέναντι σε ισχυρά κράτη – γιατί δεν μπορείς να αντισταθείς στις επιδιώξεις τους…

Με δύο λόγια, πιστεύουν ότι ρεαλισμός είναι… να υποχωρείς πάντα, απέναντι σε όλους – και χωρίς πολλά-πολλά!

Φυσικά Πολιτικός Ρεαλισμός είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα:

–Σου υποδεικνύει πώς να κερδίζεις, ακόμα κι όταν δεν είσαι ο ισχυρότερος.

(Δεν σου επιβάλει να υποχωρείς σε… ανίσχυρους).

–Σου διδάσκει πώς να δημιουργείς «συντελεστές ισχύος» (κι όχι μόνο στρατιωτικής – αλλά τελικά ΚΑΙ στρατιωτικής), για να εξουδετερώσεις τις πιέσεις ή τις απειλές των αντιπάλων σου.

–Να φτιάχνεις ισορροπίες ισχύος, όταν μπορείς και να εκμεταλλεύεσαι ανατροπές συσχετισμών, όταν συμβαίνουν.

–Να δημιουργείς συμμάχους και «ερείσματα», απέναντι σε πραγματικές απειλές.

–Να εξουδετερώνεις τα «ισχυρά σημεία» των αντιπάλων σου και να εκμεταλλεύεσαι τα λάθη τους…

Όταν χρειάζεται να κερδίζεις χρόνο, κι όταν μπορείς να εκμεταλλεύεσαι τη στιγμή.

Να δημιουργείς πλέγμα ισορροπιών, μέσα στο οποίο εσύ να νοιώθεις ασφαλής κι ο αντίπαλός σου να αναγκάζεται να εγκαταλείψει τα σχέδια του εναντίον σου…

Ο Πολιτικός Ρεαλισμός είναι προϋπόθεση να ζει ένα κράτος σε συνθήκες Ασφάλειας, Ευημερίας και – πάνω απ’ όλα – Ελευθερίας!

Ο Ρεαλισμός δεν είναι άλλοθι μόνιμης ΥΠΟΤΑΓΗΣ!

Κι όμως, κάποιοι που φλέγονται από την επιθυμία να συνθηκολογήσουμε παντού και πάντα και απέναντι σε όλους, επιμένουν να «σερβίρουν» την υποταγή ως δήθεν «ρεαλισμό»!

Και για να το επιτύχουν, διαστρεβλώνουν τα πάντα:

* Διαστρεβλώνουν την Ιστορία: Επικαλούνται, για παράδειγμα, οδυνηρές ήττας – αλλά ποτέ εντυπωσιακές νίκες – από την διαδρομή του νεοελληνικού κράτους.

— Θυμίζουν την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 ή τον «ατυχή» Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897. Όπου έγιναν όλα τα πιθανά και απίθανα πολιτικά και στρατιωτικά σφάλματα…

Ξεχνούν όμως τους Βαλκανικούς Πολέμους, όταν η τότε Ελλάδα υπερδιπλασιάστηκε πολεμώντας την Οθωμανική Τουρκία που ήταν συντριπτικά μεγαλύτερη και «ισχυρότερη» (από όλες τις απόψεις τότε)…

–Φυσικά, σύμφωνα με τη «λογική» τους, η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να είχε αντισταθεί ούτε στην Ιταλική επίθεση του 1940! Απέναντι στην ασύγκριτα ισχυρότερη Μουσολινική Ιταλία – και τη στιγμή που όλη η Ευρώπη σαρώνονταν από τον «άξονα».

Ευτυχώς, τέτοιες φωνές δεν ακούστηκαν τότε!

* Διαστρεβλώνουν και την παγκόσμια Ιστορία:

Μικρά έθνη και φαινομενικά αδύναμα κράτη αντιστάθηκαν επιτυχώς κατά πολλαπλασίων αντιπάλων. Και πρόσφατα και παλαιότερα…

— Το Ισραήλ κατατρόπωσε το σύνολο των Αράβων που πάσχιζαν να το σβήσουν από το χάρτη επί 70 χρόνια! Οι συμβατικοί συσχετισμοί ήταν συντριπτικά σε βάρος του. Κι όμως τους κατατρόπωσε σε τέσσερις πολέμους.

–Η Ιρλανδία κατάφερε, πριν 90 χρόνια, να κερδίσει την Ανεξαρτησία της από την γειτονική Μεγάλη Βρετανία. Και έκτοτε να επιτύχει σπουδαία αναπτυξιακά επιτεύγματα.

–Η Φινλανδία κατάφερε αντέξει στις πιέσεις όλων των γειτόνων της: των Σουηδών και κυρίως – των Ρώσων. Πέρασε μια μεγάλη περίοδο ως χώρα «μειωμένης κυριαρχίας», αλλά ανέκτησε την Ανεξαρτησία της. Και σήμερα είναι μια υποδειγματική χώρα…

–Η Πολωνία σαρώνονταν επί αιώνες, πότε από τους Σουηδούς, πότε από τους Ρώσους και πότε από τους Πρώσους. Κάποια στιγμή κι από τους Γάλλους…

Κι όχι μόνο άντεξε, αλλά την κρίσιμη στιγμή έσωσε την Βιέννη – και την κεντρική Ευρώπη – από την σαρωτική επίθεση των Οθωμανών.

Όλοι οι λαοί που θέλουν να πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους, βρίσκουν τον τρόπο – εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες, αξιοποιούν συμμαχίες – και το καταφέρνουν.

Μικροί ή μεγάλοι. Έναντι ισχυρών ή πανίσχυρων.

Οι υπόλοιποι, απλώς αναζητούν προσχήματα υποταγής και τα βρίσκουν.

Μένοντας στο περιθώριο και καταλήγοντας στα «αζήτητα» της Ιστορίας…

Όσοι εισηγούνται σήμερα την Υποταγή, εν ονόματι ενός ψευδεπίγραφου «ρεαλισμού» της Υποταγής, που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, ούτε με την Ιστορία – ούτε με την Ελληνική, ούτε με την παγκόσμια, ούτε με την πρόσφατη, ούτε με την παλαιότερη – είναι αυτό ακριβώς:

Κήρυκες της Υποταγής και της αυτό-παραίτησης του Ελληνικού λαού!

Επικαλούνται πράγματα που οι ίδιοι δεν πολύ-καταλαβαίνουν:

–Όπως την Ευρώπη. Η οποία είναι κοιτίδα των εθνικών κοινωνιών, των εθνικών κρατών και των εθνικών πολιτισμών. Όχι του…«εθνομηδενισμού»!

–Επικαλούνται την Ενωμένη Ευρώπη, που έχει νόημα όταν στηρίζεται στην αλληλεγγύη ανάμεσα στα μέλη της. Όχι στην εγκατάλειψη των μελών της που κινδυνεύουν από έξω-ευρωπαϊκά κράτη. Αυτό οδηγεί στη διάλυση της Ευρώπης!

–Επικαλούνται το «διάλογο» για να λυθούν τα διεθνή προβλήματα. Ξεχνούν βέβαια, ότι ο «διάλογος» από μόνος του ουδέποτε έλυσε προβλήματα μεταξύ κρατών.

Οι μεγάλες διπλωματικές συμφωνίες, που άντεξαν στο χρόνο έγιναν μετά από Πολέμους ή στη διάρκειά τους. Κάθε φορά που επιχειρήθηκε να αντιμετωπιστεί επεκτατική χώρα με «διάλογο» και «κατευνασμό», δεν αποτράπηκε ο Πόλεμος. Επισπεύσθηκε ο Πόλεμος…

(Η Συμφωνία του Μονάχου, το 1938 είναι το πιο γνωστό παράδειγμα. Αλλά δεν είναι το μόνο…)

* Όσοι διακηρύσσουν σήμερα το «ρεαλισμό της Υποταγής» απέναντι στην Τουρκία, δεν φέρνουν την Ειρήνη.

Φέρνουν είτε τον Πόλεμο μιαν ώρα αρχύτερα είτε το διαμελισμό της χώρας (είτε και τα δύο)…

Εδώ που βρισκόμαστε δεν υπάρχει «εύκολη λύση». Ούτε πολιτική δίχως ρίσκο.

Δεν είναι καθόλου προφανές «τι πρέπει να κάνουμε»…

Ξέρουμε όμως, τι ΔΕΝ πρέπει να κάνουμε: Πρέπει να απορρίψουμε τους κήρυκες της Υποταγής! Αυτοί μας φέρνουν πιο κοντά σε αυτό που όλοι θέλουμε να αποφύγουμε…

(Κάποιοι απ’ αυτούς είναι απλώς «θολωμένοι», αλλά – τουλάχιστον – καλοπροαίρετοι.

Άλλοι, όμως, είναι λιγότερο «αθώες» περιπτώσεις – αν αναλογιστούμε από πού χρηματοδοτούνται κάποια «ιδρύματα», που διεκδικούν «συμβουλευτικό ρόλο» στην Εξωτερική Πολιτική της χώρας, αλλά βρίσκονται στο pay roll ξένων κυβερνήσεων.

Να τα λέμε κι αυτά…)

 www.dailypost.gr