Κάποιοι στο ΚΙΝΑΛ είναι… σφάξε με ΣΥΡΙΖΑ ν' αγιάσω

Γενικής εφαρμογής το κλισέ «δεν θα υπήρχαν λύκοι αν δεν υπήρχαν πρόβατα», εναρμονίζεται απολύτως με την υποτακτική στάση ορισμένων στο ΚΙΝΑΛ απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο πιο εμβληματικός εξ αυτών, επειδή όντως πήγε ως πρόβατο σε σφαγή, ο πρώην πρόεδρός του και πρώην Πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου. 

Σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται σήμερα στο πατρινό περιοδικό «Πατρινόραμα», εκδηλώνει την πικρία του για την τύχη που επεφύλαξαν στην κυβέρνησή του η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας: «Η συντήρηση ανεξάρτητα τα ρούχα που φοράει, έδωσε τα ρέστα της για να πέσει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ (…) κόμματα, που έβαλαν πάνω από το εθνικό συμφέρον, τις μικροκομματικές τους σκοπιμότητες. Θυμηθείτε τι μάχη έδωσαν στις πλατείες του θυμού και του διχασμού για να οικοδομήσουν κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες». 

Στις πλατείες του θυμού δεν ήταν τόσο η ΝΔ, αυτή ήταν στα Ζάππεια. Συμμετείχε ψυχικά αλλά όχι διά φυσικής παρουσίας, απλώς επειδή η διαδήλωση, η μαχητική συγκέντρωση, το πολιτικό πεζοδρόμιο είναι έξω από την πολιτική της κουλτούρα. Είχε το κράτος ως πολιτικό εργαλείο, όχι το πεζοδρόμιο. Στις πλατείες «του θυμού και του διχασμού» ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Και αφού ο αρχηγός του ΚΙΔΗΣΟ θυμάται τις πλατείες αυτές, τους δίνει συγχωροχάρτι λέγοντας ότι

«υπάρχει ανάγκη για μια προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης, ριζοσπαστικής, οραματικής αλλά και ρεαλιστικής που να συμβάλει στη συγκρότηση της συμμαχίας προοδευτικών  κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων».

Ποιες είναι οι προοδευτικές δυνάμεις κατά την ψευδεπίγραφη ονοματοδοσία του πολιτικού μας συστήματος; Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και επειδή το ΚΚΕ οδεύει στη μοναχική του πορεία, απαξιώνοντας να συνεργαστεί μαζί τους, απομένει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει αφουγκραστεί τις ειρηνόφιλες διαθέσεις κάποιων στο ΚΙΝΑΛ και τις εκμεταλλεύεται αρκούντως.  Διοχετεύει ότι επιθυμεί να υπάρξουν γέφυρες επικοινωνίας. Θέλει, λέει, να αφήσει στην άκρη όσα έγιναν μεταξύ των δύο κομμάτων στο παρελθόν, να υπάρξει πολιτική συνεργασία και μια προοδευτική κυβέρνηση για τον τόπο.  

Ωραία κεκαλυμμένη πρόταση ηγεμονικής συμπεριφοράς, να κάνει το ΚΙΝΑΛ βαστάζο μεταφοράς ψήφων σε μια ενδεχόμενη νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο υπάρχει κάτι που δεν είναι  κατανοήσιμο: Ποια είναι αυτά που έγιναν μεταξύ των δύο κομμάτων στο παρελθόν που πρέπει να μείνουν στην άκρη; 

Επειδή δεν χάσαμε δα και την μνήμη μας ακόμη, εκείνο  που θυμόμαστε ήταν η μονομερής τραμπούκικη συμπεριφορά του ενός επί του στοχοποιημένου άλλου. Θυμόμαστε το μίσος που εξακόντιζαν στις «πλατείες του θυμού» με τις κρεμάλες, το κίνημα του «ψόφα» στο διαδίκτυο, την κατηγορία «είσαι φασίστας» εναντίον καθενός που τολμούσε  να έχει διαφορετική γνώμη από τους Συριζαίους, τις κατηγορίες περί προδοτών, γερμανοτσολιάδων και Τσολάκογλου.

Θυμόμαστε για τον ίδιο τον Παπανδρέου, να δίνεται σήμα σε ποια ταβέρνα τρώει «αυτή την στιγμή» για να πάνε να τον τραμπουκίσουν.  Τον Αντρέα Λοβέρδο να τρώει «ψιλές» από τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στο Ίλιον. Τον Γιώργο Πεταλωτή να θέλουν να τον λιντσάρουν στην Αργυρούπολη σε «ζωντανή» τηλεοπτική σύνδεση, να του πετούν αυγά, γιαούρτια και πέτρες. Το ίδιο να λιντσάρουν και τον νυν υπεύθυνο τύπου του ΚΙΝΑΛ Παύλο Χριστίδη στον Βόλο. 

Παρομοίως τον σεβάσμιο Απόστολο Κακλαμάνη στον δρόμο, τον Πάγκαλο σε ταβέρνα στην Κερατέα, και αλλού, σε όλη την επικράτεια, άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Στην επαρχία μάλιστα αναβίωσαν και σκηνές Άγριας Δύσης: Τοπικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ αναρτούσαν σε κεντρικά και στις εισόδους των πόλεων, αφίσες με τη φωτογραφία των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και τη λέξη «ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ». 

Ήταν ένας πρωτοφανής ελεεινός τραμπουκισμός που ξεπέρασε σε μαζικότητα και την αλήστου μνήμης ΕΚΟΦ. Και δεν είχε να κάνει με την υποτιθέμενη βιαιότητα των όποιων λαϊκών αγώνων. Ήταν μια επίθεση χωρίς αρχές. 

Οπότε γιατί «και οι δύο» πρέπει να αφήσουν στην άκρη τα παλιά; Πότε επιτέθηκε ισοπόσως και «ισοποιοτικώς» (συγγνώμη για το αδόκιμο της λέξης) το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ; 

Βέβαια αυτά τα ερωτήματα θα θεωρηθούν «πασοκισμός» της στήλης. Μικρό το κακό. Το μεγάλο κακό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αναβίωσε καταχωνιασμένα πάθη. Όχι μόνο μπόλιασε με την ορολογία του εμφυλίου, αλλά τροφοδότησε και  κοινωνικό εμφύλιο τα αποτελέσματα του οποίου  διατηρούνται ακόμη, καθώς φιλίες χρόνων χάλασαν ανεπιστρεπτί και συγγενείς αποξενώθηκαν (ναι!). 

Εκχυδάισε την πολιτική δράση καλυπτόμενος από το πέπλο της «λαϊκής αγανάκτησης». Έκτοτε, παρά την κωλοτούμπα και τη «μνημονιακότητα» της κυβερνητικής του πολιτικής, ποτέ δεν έκανε αυτοκριτική και ποτέ δεν ζήτησε δημόσια συγγνώμη για το τότε άγος. Γι’ αυτό και δεν μπορούν να είναι περασμένα ξεχασμένα.

 Γ. Σιδέρης-liberal.gr