Μπήκαμε και περάσαμε

 

Ευχές; Καθόλου. Τις αποφεύγω. Είναι βολικές, εύκολες και τυπικές. Προτιμώ τα γεγονότα. Τον Ανθρωπο. Τις πράξεις του. Το ήθος του. Τη ματιά του. Και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Χωρίς να κομπάζω. Και χωρίς το παρελθόν μου, το δικό μας το ελληνικό, να αποφεύγω να κοιτάξω. 

Οι πληγές μας. Οι εξαρτήσεις μας. Η αλλοτρίωσή μας. Οι παθογένειές μας. Οι διχόνοιές μας. Οι αυταπάτες μας. Οι ψευδαισθήσεις μας. Οι καταστροφές μας. Αλλά, όπως έλεγε και ο Οδυσσέας Ελύτης, «αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι και ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».
Κοίτα να δεις. Ρίξε μια ματιά γύρω σου. Πάρε τη μεζούρα να μετρήσεις. Τώρα τα Χριστούγεννα να ανοίξεις το παράθυρο και προς τα έξω να δεις. Έτσι με το αίσθημα αλλά και με τη λογική.

Αυτή μικρή, η καταχρεωμένη κουκίδα της Ευρώπης. Η ανυπόληπτη. Η έσχατη. Η ξεχαρβαλωμένη. Αυτό το «μίασμα» του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Αυτή η Ψωροκώσταινα. Που την είπαν «τελειωμένη». Που την έβαλαν στην επιτήρηση. Αυτή η χώρα η υποθηκευμένη. Με τους απείθαρχους. Με τους «τεμπέληδες». Με τους επαίτες. Αυτό το εκκρεμές Ανατολής και Δύσης. Που φοράει οθωμανικό φέσι και τσαρούχια Made by Prada.
Η μονίμως μετεξεταστέα. Η ανοργάνωτη. Η αντιπαραγωγική. Η ανισόρροπη. Ούτε εντελώς μικρή ούτε μεσαία. Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Κάπου στο ενδιάμεσο, κάπου στο κενό αλλά και στο απέραντο γαλάζιο. Αυτή η «μύξα» της γερμανικής καγκελαρίας. Η εκτρωματική απόφυση της Μεγάλης Βρετανίας.

Οι λαθρεπιβάτες των Βρυξελλών. Οι καρπαζοεισπράκτορες των Ευρωπαίων αφεντικών. Οι κολαούζοι των Αμερικανών. Οι «αναλφάβητοι» των τεχνολογιών. Οι βασιλείς διαδηλώσεων, απεργιών και «επαναστάσεων» χωρίς αντίκρισμα σοβαρό. Οι αμετανόητοι. Οι αδιόρθωτοι. Οι ανειδίκευτοι. Οι παρωχημένοι.

Εμείς λοιπόν. Ολοι εμείς. Με τις εξαιρέσεις. Με τις παρεκτροπές μας. Με τα τρικούβερτα γλέντια στα μπαρ και τις πλατείες. Εμείς οι λάτρεις της απειθαρχίας. Οι φανατικοί της αμφισβήτησης. Οι μονιμάδες καφενείου και πρέφας. Οι εραστές απάτης, διαφθοράς και φοροκλοπής. Εμείς!

Από τη μια στιγμή στην άλλη όλα ήρθαν τούμπα. Εμείς οι απείθαρχοι της Ευρώπης, οι πιο πειθαρχημένοι. Εμείς οι εγωπαθείς και εγωκεντρικοί, οι πιο αλληλέγγυοι και πιο συλλογικοί. Εμείς με το χειρότερο, το κατώτερο Εθνικό Σύστημα Υγείας, οι πιο ανθεκτικοί. Εμείς οι «παραστρατημένοι», οι πιο λογικοί. Εμείς οι καχύποπτοι τώρα στον ίδιο δρόμο, στο ίδιο καθήκον στρατευμένοι.

Κάποτε οι χειρότεροι. Τώρα οι βέλτιστοι. Ο κίνδυνος μας συμμόρφωσε. Ο αόρατος εχθρός μάς συσπείρωσε. Ο θάνατος μας συνέτισε. Η συλλογική αυτογνωσία μάς λογίκεψε. Η προσωπική ευθύνη μάς εξέπληξε.

Με τις αστοχίες μας. Με τις καθυστερήσεις μας. Με τις εξαιρέσεις μας. Με τις προκαταλήψεις μας. Με τις θεωρίες συνωμοσίας μέσα μας και γύρω μας. Με τα πάνω και τα κάτω μας.

Ρίξτε μια γρήγορη ματιά να εκπλαγείτε τι συμβαίνει εκεί στις μεγάλες πρωτεύουσες, στα αφεντικά, στους παραγωγικούς, στους προνομιούχους, στους τελειομανείς και τους κορυφαίους. Η αναισθησία της αλλοφροσύνης τους. Η αναισθησία της αγέλης τους. Η αναισθησία της υπεροψίας τους. Η αναισθησία της κυριαρχίας τους. Η αναισθησία της αιώνιας αυτοκρατορίας τους.

Ολοι αυτοί οι γίγαντες κατάντησαν νάνοι. Και οι «ξυπόλητοι», οι «τελειωμένοι». Οι υποτελείς και εξαρτημένοι νάνοι σχεδόν γίγαντες. Τα πάνω κάτω. Οπως και η ρήση του Ιησού «οι έσχατοι έσονται πρώτοι». Και οι πρώτοι τελευταίοι. Μια ερώτηση: ποιον θέλεις πρωθυπουργό τον Μπόρις Τζόνσον ή τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Και μια δεύτερη, ακόμα πιο καταλυτική και αποκαλυπτική, πού θέλεις να μείνεις; Στο Μανχάταν ή σε ένα χωριό της Ρούμελης;

Για να το πω διαφορετικά. Με τα ευλογημένα, τα φωτισμένα, τα αλησμόνητα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη: «Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε / μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε / Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα / παντοτινό τον Ηλιο τον Ηλιάτορα!» 

Δημ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ