Δημήτρης Κουφοντίνας. Σας βεβαιώ. Με όσους έχω μιλήσει. Και είναι κάμποσοι. Ολοι με μια φωνή απαντούν «σιγά που θα λυπηθώ αν κάτι πάθει ο Κουφοντίνας. Δολοφόνησε τόσους ανυποψίαστους. Και τους δολοφόνησε πισώπλατα, ψυχρά, ανελέητα, μπαμπέσικα. Κατά συρροή δολοφόνος. Ούτε συζήτηση»
Η συντριπτική πλειοψηφία είναι εναντίον του. Ουδείς ενδιαφέρεται για τους νόμους. Ουδείς, εξ αυτών δίνει δεκάρα τσακιστή για την απεργία πείνας του Κουφοντίνα. Να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Και όσοι ενδιαφέρονται, διαμαρτύρονται και επικαλούνται τους νόμους να ξέρουν ένα πράγμα. Ο κόσμος είτε αδιαφορεί, είτε χασκογελάει, είτε σχολιάζει, είτε χλευάζει. Και η Αριστερά όλο και πόντους χάνει. Όλο και ταυτίζεται με την τρομοκρατίαΑκόμα χειρότερα για τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτός ο θόρυβος υπέρ Κουφοντίνα του χαλάει το συστημικό του προφίλ και τον ταυτίζει με 17 Νοέμβρη και τρομοκρατία.
Δηλαδή αν είσαι πατέρας ενός 17χρονου, όπως ο Θάνος Αξαρλιάν και άκουγες τον Κουφοντίνα να «απολογείται» για την πράξη του ως «παράπλευρη απώλεια» τι θα έκανες; Αν ας πούμε στη θέση του αθώου Αξαρλιάν ήταν το παιδί του Τσίπρα; Το δικό σου; Το δικό μου;
Για πες μου ακριβώς ποια θα ήταν η αντίδρασή σου; Για να μας πουν όλοι αυτοί που επικαλούνται τον ουμανισμό μας τι ακριβώς θα έκαναν; Πως θα αντιδρούσαν; Θα το κατάπιναν; Θα αδιαφορούσαν; Θα τον περίμεναν στη γωνία να του φυτέψουν μία; Θα συγχωρούσαν; Εγώ πάντως όχι. Ποτέ των ποτών
Και κάτι ακόμα. Η 17η Νοέμβρη με όλα τα παρελκόμενα. Με τις δολοφονίες. Με τις «παράπλευρες απώλειες». Με τις εν ψυχρώ εκτελέσεις. Ο χειρότερος εχθρός της Αριστεράς. Η συκοφαντία της. Ο διασυρμός της. Η διαπόμπευσή της
Οποιος υποστηρίζει Κουφοντίνα, αυτός καμία σχέση με Αριστερά. Αντιθέτως είναι ο εχθρός της. Να τελειώνουμε μ αυτή την ιστορία. Οριστικά και αμετάκλητα. Και κάτι ακόμα
Οι δολοφονικές κυνικές πρακτικές του Κουφοντίνα, είναι μέρος του πολιτικού του αγώνα. Ετσι λέει. Αυτά διακηρύσσει. Αρα η βία, η ψυχρή, η ανελέητη, η κατά συρροή δολοφονική του μανία είναι δικαιολογημένη. Και για τα δικά του ιδεολογικά «όνειρα» δικαιωμένη. Ετσι δεν είναι; Σκοτώνω εν ψυχρώ κάθε ταξικό μου εχθρό. Αυτά λέει
Επομένως μπροστά σ αυτές τις ξεδιάντροπες δηλώσεις του και σ αυτές τις ανατριχιαστικές δολοφονικές πρακτικές του, με τις παράπλευρες απώλειες, η δική του απεργία πείνας φαντάζει σαν το τίποτα. Σαν ανέκδοτο. Σαν αέρας κοπανιστός.
Εκείνος δηλαδή με βάση τις προσωπικές του πεποιθήσεις, παραμένει πιστός στις πρακτικές του «αγώνα» του. Επομένως όχι μόνο κατά συρροή δολοφόνος ανελέητος και κυνικός αλλά και στην πραγματικότητα δειλός.
Πισώπλατα δολοφονούσε τα ανυποψίαστα θύματά του. Και τώρα με θρασύτητα επικαλείται την επιείκεια ενός συστήματος που ο ίδιος επιθυμούσε να γκρεμίσει. Δεν έχει το στοιχειώδες, το μικροσκοπικό ανάστημα να υποστεί την ελάχιστη, σχεδόν το τίποτα μιας τιμωρίας που δεν συγκρίνεται, κατά διάνοια, με τις δικές του δολοφονικές πρακτικές. Ου να μου χαθείς. Δειλός ήσουν, δειλός είσαι. Κατά συρροή δολοφόνος με φουστάνια!
Δημ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
Εγώ ξέρω ότι οι επαναστάτες είναι ανιδιοτελείς άνθρωποι που βάζουν τις ιδέες τους και τις αρχές τους πάνω από τη ζωή τους. Δεν κρύβονται, δεν δολοφονούν αλλά προβάλουν τους εαυτούς τους και τις ιδέες τους στο κόσμο, και πολεμούν τους αντιπάλους τους ανοιχτά γνωρίζοντας τις επιπτώσεις των ενεργειών τους. Ο Κάστρο και ο Τσέ δεν δολοφονούσαν ανύποπτα θύματα στους σκοτεινούς δρόμους της Αβάνας. Γνώριζαν το τίμημα τις επιτυχίας και αποτυχίας. Πολέμησαν, κινδύνευσαν, επικράτησαν. Ο Τσέ συνέχισε τον αγώνα στα βουνά της Κολομβίας, πολέμησε, ηττήθηκε και πέθανε για τις ιδέες του. Δεν εκλιπαρούσε για τη ζωή του, γιατί για αυτόν δεν είχε ιδιαίτερα αξία. Αξία είχαν αυτά που ήθελε να διαδώσει. Ο Βελουχιώτης παρόμοιο παράδειγμα. Δεν παραδόθηκε, προτίμησε να αυτοκτονήσει παρά να παραδοθεί. Ο Κουφοντίνας, ο ήρωας μερίδας αριστερών δολοφονούσε αθώους ανθρώπους στο σκοτάδι, κρυβόταν σαν αρουραίος και όταν συνελήφθει άρχισε να εκλιπαρεί για τη ζωή του επικαλούμενος τους νόμους της πολιτείας που αυτός δολοφονούσε για να τους καταργήσει. Ήταν σκληρός για να σκοτώσει 11 ανθρώπους, αλλά δεν μπορεί να αντέξει τις φυλακές του Δομοκού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς ρωτήσει τη μάνα του αθώου Αξαρλιάν αν αυτή αντέχει το θάνατο του 18χρονου παιδιού της που έπεσε θύμα της βιασύνης του Κουφοντίνα να μη χάσει την ώρα αναχώρησης των οικογενειακών διακοπτών του. Λάθος ήρωα επιλέξατε σύντροφοι του Σύριζα.
Γράφει ο Dionisis Temponeras, γιος του δολοφονηθέντος καθηγητού Nικου Τεμπονέρα : Με τον Δημήτρη Κουφοντίνα, μας χωρίζει ένα ιδεολογικό χάος. Εμείς, ανήκουμε σε εκείνους που σέβονται απεριόριστα την ανθρώπινη ζωή και χωρίς κουκούλες και κρυψώνες, με τα πρόσωπά μας γυμνά και στο φως, επιλέγουμε να δίνουμε τις μάχες μας στην κοινωνία με τις ιδέες, τη λαλιά μας και το βλέμμα μας πεντακάθαρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας το δίδαξε αυτό ο Νίκος Τεμπονέρας, μπροστά από το σχολείο της Πάτρας, όταν έθεσε το κρανίο του, στη διάθεση των μαθητών του, στη διάθεση της παιδείας και της δημοκρατίας. Έτσι πορευτήκαμε, έτσι μάθαμε, έτσι πηγαίνουμε στη ζωή.
Εμείς ανήκουμε στη γενιά του Νίκου Τεμπονέρα.
Ανήκουμε στη γενιά, της Αθηνάς Τεμπονέρα, της συζύγου του δολοφονημένου καθηγητή, που όταν ο Γιάννης Καλαμπόκας ζήτησε την αναίρεση της ισόβιας καταδίκης του, από τον Άρειο Πάγο, για να αποφυλακιστεί 6 χρόνια μετά την φυλάκισή του, δήλωνε ότι: "Δυστυχώς 6 χρόνια μετά, νιώθω, νιώθουμε, τη σιδερένια φτέρνα της προστασίας, να πατά απειλητικά πάνω στο μνήμα του αείμνηστου Νίκου Τεμπονέρα. Από ελάχιστο σεβασμό στη μνήμη του Νίκου Τεμπονέρα στα παιδιά μου, στις χιλιάδες του κόσμου αλλά και στους δικαστές που στάθηκαν όρθιοι τιμώντας τον ρόλο τους και τη συνείδησή τους δεν ΠΑΡΙΣΤΑΜΑΙ ως πολιτικός ενάγουσα, ούτε διορίζω συνηγόρους πολιτικής αγωγής. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του".
Η πολιτική καταδίκη και όχι η φυσική εξόντωση του Γιάννη Καλαμπόκα, στάθηκε πιο σημαντική, από το να πεθάνει ο δολοφόνος στη φυλακή.
Έτσι και εμείς μάθαμε να μην μισούμε, να αγαπάμε τη ζωή και αγωνιζόμαστε, για το δίκιο των ανθρώπων.
Ο κόσμος για τον οποίο αγωνιζόμαστε εμείς, δεν δολοφονεί, δεν μισεί και δεν εκδικείται.
Εμείς «δεν ανεβήκαμε στα κάγκελα», όταν ο Γιάννης Καλαμπόκας, ζήτησε να εκτίσει την ποινή του στις αγροτικές φυλακές του Βόλου.
Εμείς δεν πήραμε κανένα «σαρανταπεντάρι», όταν ο δολοφόνος μετά από μόλις 6 χρόνια, αποφυλακίστηκε και έπινε τσίπουρα με τους «συναγωνιστές του», από τη Χρυσή Αυγή.
Εμείς δεν σηκώσαμε ποτέ το χέρι μας, παρά μόνο, για να σφίξουμε τις γροθιές μας.
Τριάντα χρόνια μετά, οι ηθικοί και πολιτικοί αυτουργοί της δολοφονίας Τεμπονέρα, προετοιμάζουν την φυσική εξόντωση(δια παραλείψεως) του απεργού πείνας, κρατούμενου, Δημήτρη Κουφοντίνα, που ζητά την εφαρμογή ενός άδικου νόμου.
Διαφέρουμε κ. Μητσοτάκη και κ. Μπακογιάννη.
Εμείς επιλέξαμε να μείνουμε θύματα, για να μην υπάρξουν άλλα θύματα.
Θύτες δεν γίναμε ποτέ…