Κώστας Ζαχαριάδης: Γίδες

«Οκέι». Η δύσθυμη συγκατάβαση του Κώστα Ζαχαριάδη δεν συνοδευόταν από απολογία. Η αξιωματική αντιπολίτευση –του συγκεκριμένου βουλευτή μη εξαιρουμένου– επί τρεις ημέρες βοούσε για σκάνδαλο φωτογραφικής ανάθεσης στη Siemens. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε επίσημο ανακοινωθέν του έφθασε να αποκαλεί τον πρωθυπουργό «τον πιο πιστό πλασιέ» της γερμανικής εταιρείας· και σε δεύτερο ανακοινωθέν αποφαινόταν ότι ο Μητσοτάκης «πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη».

Στον διαγωνισμό για τα self-tests κατέθεσαν προσφορά 31 εταιρείες, αλλά όχι η Siemens. Τελικά, ο πρωθυπουργός δεν είναι πλασιέ. Γίδα δεν εμφανίστηκε. Μόνο ακράτητη, παρωπιδική γιδοθηρία. Αλλά, οκέι. Όπως είπε με αφοπλιστική χαλαρότητα και ο Ζαχαριάδης, «κάναμε μια αστοχία».

Πού οφείλεται όμως αυτή η «αστοχία»; Τι κάνει την αντιπολίτευση να κυνηγάει φανταστικές γίδες, επωμιζόμενη το βέβαιο κόστος της διάψευσής της;

Θα μπορούσε ο Ζαχαριάδης να

έχει δίκιο, αν οι «αστοχίες» δεν ήταν αλυσιδωτές. Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει σκαλώσει σε μιαν αλληλουχία που φαίνεται εύλογη, αλλά δεν υπάρχει. Βλέπει ότι η πηγή της κοινωνικής δυσαρέσκειας είναι η πανδημία. Βλέπει την πηγή και πιστεύει ότι ο τρόπος για να την αρδεύσει η ίδια είναι να κάνει πανδημική αντιπολίτευση. Κερδοσκοπεί στη φωτιά πετροβολώντας την πυροσβεστική.

Το αποτέλεσμα της παγίδευσης το δείχνουν οι μετρήσεις: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καρπώνεται τη φθορά. Τα ποσοστά εμπιστοσύνης προς την αντιπολίτευση υπολείπονται εκείνα της εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.

Η υγειονομική κρίση είναι ραγδαία και απρόβλεπτη. Αιφνιδιάζει όχι μόνον εκείνους που προσπαθούν να τη διαχειριστούν, αλλά κι εκείνους που επιλέγουν να δογματίζουν, σαν να είχαν στα χέρια τους το κρυφό εγχειρίδιο.

Η δεύτερη παγίδα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η νέα του προσήλωση στα κοινωνικά δίκτυα. Προσπαθεί να ακολουθήσει τον πυρετικό ρυθμό τους και να καβαλήσει το τρεντ της στιγμής. Το αποτέλεσμα είναι ένας μιντιακός κλεφτοπόλεμος, που τον παρασύρει σε αμελέτητες καταγγελίες, σε ένα πεδίο όπου ακόμη και οι ειδικοί αδυνατούν να προσφέρουν στέρεες βεβαιότητες. Έτσι διαψεύστηκε η μεμψιμοιρία του για τα εμβόλια – που «δεν υπάρχουν». Ετσι διαψεύδεται τώρα με τα self-tests. Η παραφορά είναι τέτοια που οδηγεί σε καταγγελία όχι μόνο του κυβερνητικού χειρισμού, αλλά και του ίδιου του επιστημονικού εργαλείου, το οποίο απορρίπτεται ως αναξιόπιστο προτού καν δοκιμαστεί.

Ακόμη και αν βρίσκει τώρα κάποιο κοινό, η πανδημική αντιπολίτευση έχει ημερομηνία λήξης. Πώς θα ακούγονται τον Μάιο οι κραυγές για κυβερνητικά «εγκλήματα;»; Δεν φοβούνται όσοι τις εκστομίζουν μήπως τους κυνηγήσουν τα λόγια τους;

Δεν θα είναι η πρώτη φορά. Κάποτε οι αντιμνημονιακοί έμειναν χωρίς μνημόνιο – με το νταούλι στο χέρι. Θα μείνουν και οι κορωνοκάπηλοι χωρίς κορωνοϊό.

Μιχ. Τσιντσίνης-Καθημερινή