Ούτε ο Θεός θα μας συγχωρέσει

Για να δούμε λοιπόν. Τι συμβαίνει ακριβώς με την μικρή, καθημερινή εγκληματικότητα. Ας πούμε με τις ληστείες. Όταν αιφνιδιαστικά κάποιος εισβάλλει και αρπάζει. Ενίοτε σου δίνει μερικές στο κεφάλι. Ενίοτε σκοτώνει.

Η περίπτωση όπως ακριβώς μου την περιέγραψε μια φίλη που έπεσε πάνω σε μια σκιά έτσι ξαφνικά. Και που επειδή έβαλε τις φωνές η σκιά εξαφανίστηκε κι έτσι εκείνη διασώθηκε. Προς το παρόν. Το εξηγώ

Το διαμέρισμά της στον πρώτο όροφο μιας πολυκατοικίας επί της οδού Ραβινέ αριθμός 17. Στο Κολωνάκι. Ο δρόμος αυτός είναι ήσυχος και τυχαίνει να είναι «διακοσμημένος» με δέντρα πολλά. Και από το αριστερό και από το δεξιό πεζοδρόμιο. Τυχεροί όσοι διαμένουν εκεί στην Ραβινέ
Ελα όμως που δεν είναι έτσι. Και δεν είναι έτσι επειδή τα δέντρα είναι ψηλά. Επειδή τα ίδια δέντρα είναι φυτεμένα στα παρτέρια των κατοικιών. Και επειδή έτσι είναι αποκλειστικής ιδιοκτησίας των κατοίκων. Όχι του Δήμου. Εχει σημασία αυτό

Επειδή λοιπόν αυτό το θηλυκό πλάσμα στεγάζεται στον πρώτο όροφο. Και επειδή τα δέντρα είναι ψηλά, γι αυτούς τους λόγους η αναρρίχηση είναι εύκολη. Επομένως κάθε «σκιά» μπορεί να σκαρφαλώσει και από το δέντρο με τη μία στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου να προσγειωθεί και να ξεδώσει. Και από εκεί ένας θεός μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί. Σε κάθε ένοικο κάθε πρώτου ορόφου όλων αυτών των πολυκατοικιών

Ηταν  λοιπόν γύρω στις 23. 30 βράδυ  Δευτέρας 17 Μαίου. Ηταν η φίλη μου στο μπαλκόνι να ποτίζει τα φυτά της. Όταν ξαφνικά αντιλαμβάνεται θόρυβο και όταν λίγο πιο κάτω βλέπει μια σκιά να σκαρφαλώνει με προορισμό  το δικό της το μπαλκόνι. Η συνέχεια θα ήταν εφιαλτική αν εκείνη δεν είχε φροντίσει να ποτίσει ακριβώς εκείνο το κρίσιμο λεπτό και αν δεν έβγαζε φωνή. Η συγκυρία και οι συμπτώσεις οι σύμμαχοί της σ αυτόν τον απρόσκλητο εχθρό της


Λογικό την επομένη να απευθυνθεί στους ενοίκους της ίδιας πολυκατοικίας. Λογικό να ζητήσει την «θανάτωση» του δέντρου. Λογικό να φοβηθεί. Και λογικό να σκεφτεί πως «αφού η σκιά το έκανε την πρώτη φορά γιατί να μην το επιχειρήσει το ίδιο ξανά;»


Καθόλου λογική, εντελώς εξωφρενική η αντίδραση των γειτόνων της ίδιας πολυκατοικίας. Καθόλου λογική, κατά τη γνώμη μου, αυτή η τρομερή οικολογική τους ευαισθησία. Και καθόλου λογική η παντελής απουσία αλληλεγγύης

Η απάντηση της Αστυνομίας; «Τι να κάνουμε εμείς πρέπει να πάρετε την άδεια των υπολοίπων της πολυκατοικίας». Η απάντηση του αντιδημάρχου Χρήστου Τεντόμα; Παρόμοια «τα δέντρα δεν είναι του Δήμου είναι της πολυκατοικίας». Περίπου «βρείτε τα»!


Και αν δεν τα βρούμε; Και αν εκείνοι δεν θέλουν; Τι να κάνω;  Να περιμένω το θάνατό μου; Να με κλέψουν; Να με πλακώσουν στο ξύλο; Να με πνίξουν με το μαξιλάρι;


Επομένως ανοχύρωτοι ακόμα και οι κάτοικοι του Κολωνακίου. Επομένως οι συμπολίτες «στα παλιά μας τα παπούτσια». Επομένως η Αστυνομία απλώς  έρχεται, παρατηρεί και συμβουλεύει. Επομένως εγώ τι κάνω;


Αγαπητή μου στη θέση σου δύο πράγματα θα έκανα. Το πρώτο  η «θανάτωση» του δέντρου. Υπογείως και παρανόμως. Και το δεύτερο θα έπαιρνα σβάρνα τα κανάλια. Μόνο έτσι. Γιατί σ αυτή την έρμη χώρα με τέτοιους νεοέλληνες, ούτε ο θεός θα μας συγχωρέσει!

 Δημ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ