Αφήνοντας τη μιζέρια και την κακία στην άκρη

Έχουμε μια παλιά συνήθεια σε αυτόν τον τόπο. Όταν κάποιος προσπαθεί να κάνει κάτι πραγματικά μεγάλο και σημαντικό, τον σταυρώνουμε. Όταν τα καταφέρνει και αφήνει κάτι πολύτιμο πίσω για την πατρίδα του, έρχεται ενίοτε η αναγνώριση. Σπάνια, όμως, η συγγνώμη όσων πολέμησαν με λύσσα για να μη γίνει.

Τις τελευταίες ημέρες έγινε μια κλασική… ανούσια συζήτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το Costa Navarino. Με αυτή την αφορμή μού ήλθε στο μυαλό ο καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος. Ενας άνθρωπος αυτοδημιούργητος, ο οποίος είχε πετύχει απόλυτα στη ναυτιλία όταν αποφάσισε να κάνει κάτι μεγάλο στον τόπο του. Οι τεχνοκράτες τού έλεγαν να μην μπλέξει, γιατί κανένας εφοπλιστής δεν κατάφερε να κάνει κάτι επιτυχημένο στη στεριά. Οι δυσκολίες που συνάντησε ήταν αδιανόητες. Η γραφειοκρατία τού έδειξε τα δόντια της, ένα κομμάτι της Αριστεράς πολέμησε το έργο με μανία και μέρος της τοπικής κοινωνίας το είδε ως απειλή. Οι θεωρίες συνωμοσίας έδιναν κι έπαιρναν: «Τα χρήματα δεν είναι δικά του, αλλά των Εβραίων», «θέλει να κάνει σανατόριο για φυματικούς». Το ρεπερτόριο δεν είχε τέλος. Κρατικοδίαιτοι χρεοκοπημένοι ανταγωνιστές έκαναν ό,τι μπορούσαν για να το εμπλουτίσουν. Ευτυχώς ήταν πριν από την εποχή των κανιβάλων του Διαδικτύου. Στο τέλος τα κατάφερε. Με πολύ πείσμα και αρκετή μεσσηνιακή διπλωματία, μπόρεσε να

ξεπεράσει όλους τους σκοπέλους.

Με τα χρόνια συνέβη κάτι παράδοξο, για τα παραδοσιακά ήθη και έθιμά μας. Η αναγνώριση ήλθε, και από τον ίδιο του τον τόπο και από την κοινωνία συνολικά. Πέτυχε ωστόσο κάτι εξαιρετικά πολύτιμο: τράβηξε μια ολόκληρη περιοχή προς τα πάνω. Της έδωσε όραμα, ταυτότητα, σχέδιο για να γίνει καλύτερη. Οι τοπικοί επιχειρηματίες, που τον έβλεπαν σαν απειλή, κατάλαβαν ότι και οι ίδιοι έχουν μόνο να κερδίσουν από την αναβάθμιση του brand.
Κανείς δεν θυμάται τώρα τον πόλεμο που υπέστη, ούτε τις δυσκολίες που συνάντησε. Ούτε είπε κάποιος μια συγγνώμη, έστω εκ των υστέρων. Δεν νομίζω, βέβαια, να τον απασχολεί, καθώς θα βλέπει από εκεί όπου είναι πόσο μπόρεσε να αλλάξει τον τόπο του. Και αυτό γιατί, σαν κάθε άνθρωπος που καταφέρνει πολλά, ήξερε να εστιάζει στον στόχο του και στη θετική πλευρά της ζωής, αφήνοντας τη μιζέρια και την κακία στην άκρη.

Εχει όμως σημασία να μάθουμε κάτι από την εμπειρία του. Σκεφθείτε πόσα άλλα έργα, όπως το Πάρκο Σταύρος Νιάρχος, πολεμήθηκαν με μανία και σήμερα τα αναγνωρίζει η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας, πέρα από κόμματα και τάξεις, για την αξία τους. Σκεφθείτε πού θα ήταν η Ελλάδα σήμερα εάν το ελληνικό κράτος και τα διαχρονικά «πολυβόλα του ακραίου λαϊκισμού» μάς άφηναν να πετύχουμε αυτά που μπορούμε ως Ελληνες, ως χώρα.

 Αλ. Παπαχελάς-Καθημερινή