Επιτέλους, αξιολόγηση

Στην Ελλάδα, συνήθως πανηγυρίζουμε, συμφωνούμε ή διαφωνούμε για ζητήματα που οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες τα έχουν λύσει εδώ και πολλές δεκαετίες. Βέβαια, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Έτσι, η αξιολόγηση των καθηγητών της μέσης εκπαίδευσης θεωρείται σήμερα μια εμβληματική μεταρρύθμιση από τη μια πλευρά, ενώ από την άλλη, οι συνδικαλιστές θεωρούν πως αναπαράγει ξεπερασμένες αυταρχικές αντιλήψεις. Ο εύκολος τρόπος για να αποδράσει ο σχολιαστής από παρόμοια διλήμματα είναι να πει το κοινότοπο, αλλά και συγχρόνως ανέντιμο, «η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση». Η αλήθεια στην προκειμένη περίπτωση δεν βρίσκεται «κάπου στη μέση». Η αξιολόγηση είναι μια διαδικασία όχι απλώς θεμιτή, αλλά και επιβεβλημένη. Υπήρχε και στο παρελθόν, με τη μορφή των επιθεωρητών· ένα θεσμό που τον πολέμησαν τα συνδικαλιστικά όργανα των δασκάλων και των καθηγητών μέσα στην παράκρουση του μεταπολιτευτικού ριζοσπαστισμού. Έτσι, ένα από τα πρώτα νομοθετήματα της

πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ήταν η κατάργηση των επιθεωρητών και η αντικατάστασή τους από τους λεγόμενους σχολικούς συμβούλους – ένα θεσμό άνευρο, άχροο, άγευστο και άοσμο. Απλώς, κάποιοι κομματικοί καταλάμβαναν αυτές τις διευθυντικές θέσεις, χωρίς η παρουσία τους να παίζει ρόλο στην αξιολόγηση των καθηγητών. Δεν υπήρχε αξιολόγηση. 

Και σήμερα ο εκπαιδευτικός μπορεί να ασκεί τα καθήκοντά του μόνο με τις γνώσεις που έλαβε στο πανεπιστήμιο. Αν δεν αισθάνεται ο ίδιος την ανάγκη να διευρύνει τον επιστημονικό του ορίζοντα με τις προόδους που συντελούνται ή με τα νέα ρεύματα και τις σχολές σκέψης στο γνωστικό πεδίο του, ουδείς θα τον ελέγξει, ουδείς θα τον αξιολογήσει. Πλήρης ισοπέδωση. Και αυτός που προσπαθεί να επιμορφωθεί μετά τις πανεπιστημιακές σπουδές του και ο εκπαιδευτικός με την κλασική αντίληψη του δημοσίου υπαλλήλου έχουν την ίδια αντιμετώπιση. Και βέβαια, δεν αναφέρομαι στους μεταπτυχιακούς τίτλους, που αποτελούν μια μεγάλη πονεμένη ιστορία όχι μόνο για το σώμα των εκπαιδευτικών, αλλά και για όλη τη δημόσια διοίκηση.

Η αντίδραση των συνδικαλιστών στην επιχειρούμενη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ήταν αναμενόμενη. Εκφράζει τη γενικότερη τάση για ακινησία που κυριαρχεί όχι μόνο σε ένα σημαντικό κομμάτι του Δημοσίου, αλλά και σε ένα κομμάτι της ίδιας της κοινωνίας. Το αν οι κυβερνώντες θα καμφθούν από αυτές τις αντιδράσεις ή αν θα συνεχίσουν απτόητοι το μεταρρυθμιστικό έργο τους, είναι καθαρά θέμα πολιτικής βούλησης.

 Σ. Μουμτζής-Καθημερινή