Σάββατο 24 Ιουλίου 2021

10 σημεία για τα Ελληνοτουρκικά…


Του Θανάση Κ.  – 

 * Πρώτον: Η Τουρκία είναι μια “Αναθεωρητική χώρα! Το αποδέχονται πλέον οι πάντες. Μόνο κάποιοι δικοί μας το αμφισβητούν εδώ.

Κι όταν δεν καταλαβαίνουν τι έχουμε απέναντί μας, προτείνουν το λάθος “φάρμακο”…

* Δεύτερον: “Αναθεωρητική Πολιτική” στις Διεθνείς σχέσεις σημαίνει ότι μια χώρα προσπαθεί να ανατρέψει το διεθνοπολιτικό πλαίσιο, δηλαδή να αλλάξει μονομερώς τις σχέσεις με τους γύρω της. Κι έτσι, να επεκτείνει την κυριαρχία της ή τα κυριαρχικά της δικαιώματα και να διευρύνει την επιρροή της σε βάρος όλων των άλλων.

Αναθεωρητική Πολιτική” είναι η σύγχρονη εκδοχή του ωμού επεκτατισμού. Ο Χίτλερ το έκανε, ο Μουσολίνο το έκανε – τώρα προσπαθεί να το κάνει και ο Ερντογάν.

* Τρίτον: ο “αναθεωρητισμός” από επιθετικό γείτονα είναι θανάσιμη απειλή για τα κράτη της περιοχής. Δεν είναι μια “θεομηνία” να την  υπομένεις στωϊκά…

Η εξουδετέρωση τέτοιας απειλής είναι υπαρξιακή προτεραιότητα για κάθε κράτος που την αντιμετωπίζει. Ιδιαίτερα αν πρόκειται για Δημοκρατία.

Αλλιώς κινδυνεύει, όχι απλώς με “απώλεια” κυριαρχίας, αλλά με πλήρη αποσύνθεση

Η στρατιωτική ήττα – ακόμα κι αν είναι συντριπτική – είναι στιγμιαία! Κι έτσι την ήττα ένα έθνος μπορεί να την ξεπεράσει.

Υπάρχουν κράτη που την έχουν ξεπεράσει, όπως η μεταπολεμική Γερμανία, η μεταπολεμική Ιαπωνία και η μεταπολιτική Ιταλία…

Αλλά η αδυναμία αντιμετώπισης ενός αναθεωρητικού γείτονα δεν είναι “στιγμιαία”! Είναι διαρκής υπόμνηση αδυναμίας “προς τα έξω”, δημιουργεί διάχυτη κουλτούρα ήττας και παραίτησης στο εσωτερικό, απονομιμοποιεί τη σφαίρα της Πολιτικής και διαλύει τις κοινωνικές σχέσεις…

* Τέταρτο: ο αναθεωρητισμός ενός επιθετικού γείτονα αντιμετωπίζεται με ένα τρόπο και μόνο: Με Αποτροπή!

Πάντως όχι με “Κατευνασμό”…

Όπως έχει αποδειχθεί ως τώρα, ο Κατευνασμός οδηγεί πάντα στα αντίθετα αποτελέσματα. Δεν καλμάρει τον “επιτιθέμενο”! Τον αποθρασύνει...

Η Αποτροπή δεν είναι πάντα “επιτυχημένη”.

Αλλά ο Κατευνασμός αποδεικνύεται πάντα Ολέθριος!

Η Αποτροπή συνοψίζεται σε τρία στοιχεία:

Ισχύς (με ό,τι αυτό σημαίνει).

Διαθεσιμότητα χρήσης της ισχύος (επίσης με ό,τι αυτό σημαίνει)

–Και αποτρεπτικές συμμαχίες έναντι “κοινού εχθρού”.

Τα δύο πρώτα – ισχύς και διαθεσιμότητα χρήσης ισχύος – εξαρτώνται από μας.

Αλλά το τρίτο – οι αποτρεπτικές συμμαχίεςδεν εξαρτώνται μόνον από μας. Και γι’ αυτό θεωρούνται πολύ πιο δύσκολες

Σε αυτό το πιο δύσκολο και πιο κρίσιμο, όπως θα δούμε, βρισκόμαστε ήδη σε πολύ καλύτερη θέση από ποτέ!

* Πέμπτο: Μια “αναθεωρητική χώρα” είναι υποχρεωμένη να “σαλαμοποιεί” τους αντιπάλους της και να τους καθυποτάσσει έναν-έναν.

Αν αντίθετα κάνει το λάθος να τους ενώσει όλους εναντίον της, τότε αργά ή γρήγορα θα υποχρεωθεί να παραιτηθεί από τον “αναθεωρητισμό” της – αλλιώς θα κινδυνεύσει με επώδυνη ήττα.

Έναντι κοινού εχθρού, ακόμα και πολλές τοπικές “αδυναμίες” αθροίζουν σε δύναμη!

Η Τουρκία του Ερντογάν έκανε το στρατηγικό σφάλμα, τα τελευταία χρόνια, να ενώσει όλους σχεδόν τους γείτονές της εναντίον της. Κι όχι μόνο τους γείτονές της.,,

Κι αυτό είναι θετικό για μας. Φτάνει να το αξιοποιήσουμε.

Άλλωστε με “κοινό εχθρό” την Τουρκία “αθροίζονται” σήμερα όχι τοπικές “αδυναμίες”, αλλά τοπικά ισχυρές χώρες: Όπως η Αίγυπτος από τη μια και το Ισραήλ από την άλλη. Και όλη σχεδόν η Αραβική χερσόνησος πλην Κατάρ (η Σαουδαραβία έκανε εμπάργκο στα τουρκικά προϊόντα πέρσι, όταν η ΕΕ ΔΕΝ έκανε! Όπως δεν έκανε ούτε η Ελλάδα…)

Στο παρελθόν, η Τουρκία είχε καλές σχέσεις και με το Ισραήλ (ως φιλοδυτικές χώρες που ήταν και οι δύο), και με τους ορκισμένους εχθρούς των Ισραηλινών, με τους Άραβες (ως μουσουλμανική χώρα).

` Τώρα αυτό όμως έχει αλλάξει! Ο Ερντογάν κατάφερε να συσπειρώσει Άραβες και Ισραηλινούς εναντίον του

Σε αυτό βέβαια βοήθησαν και διεθνείς εξελίξεις…

* Έκτο: Επί 60 χρόνια περίπου, Άραβες και Ισραηλινοί ήταν θανάσιμοι εχθροί στη Μέση Ανατολή. Αυτό τώρα έχει ξεπεραστεί. Και οι περισσότεροι Άραβες ψάχνουν τρόπους να προχωρήσουν σε στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ.

Τους ένωσε η κοινή αντιπαλότητα με το Σιιτικό Ιράν από την μία και με τον Σουνιτικό φονταμενταλισμό από την άλλη.

Επίσης, τα τελευταία 100 χρόνια κυριαρχούσε το αντί-αποικιακό αίσθημα στην Μέση Ανατολή. Οι λαοί της περιοχής – Άραβες ως επί το πλείστον και Μουσουλμάνοι – ένιωθαν εχθρικά προς της “αποικιοκρατική” Δύση.

Σήμερα η κυρίαρχη αντίθεση είναι ανάμεσα στους ισλαμιστές από τη μία και τους κοσμικούς μουσουλμάνους από την άλλη.

Οι πρώτοι στηρίζουν τον (ή προσχωρούν στον) τζιχαντισμό!

Ενώ οι δεύτεροι νοιώθουν ότι απειλούνται άμεσα από τον τζιχαντισμό!.

Έτσι οι κοσμικοί μουσουλμάνοι συσπειρώνονται εναντίον των ισλαμιστών. Κι αυτό τους φέρνει πιο κοντά και με το Ισραήλ τοπικά και με τη Δύση συνολικά…

Μόνο που η Δύση άργησε πολύ να καταλάβει ότι οι ισλαμιστές είναι απειλή και για την ίδια! Μη ξεχνάμε ότι πολλές δυτικές κυβερνήσεις πανηγύριζαν το 2011 την “Αραβική Άνοιξη”, που έφερε τους ισλαμιστές και τον τζιχαντισμό στο προσκήνιο…

Μέχρι που οι τζιχαντιστές άρχισαν τα “τυφλά” χτυπήματα μέσα στις δυτικές μεγαλουπόλεις…

* Έβδομο: Όλα αυτά τα είχε διαβλέψει εγκαίρως η κυβέρνηση Σαμαρά στην τριετία 2012-14. Και προχώρησε τότε σε δύο νέες περιφερειακές συμμαχίες κατά κοινού εχθρού:

— Αφενός με τον στρατηγικό άξονα “Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ”! Τότε ένα μέρος του ελληνικού πολιτικού και διπλωματικού κατεστημένου ήταν αντίθετο. Ο Σαμαράς ξεπέρασε τις αντιρρήσεις τους λέγοντάς τους:

–Σε λίγο οι ίδιοι οι Άραβες θα πηγαίνουν να τα βρουν με το Ισραήλ κι εσείς ακόμα θα διστάζετε…

Αποδείχθηκε προφητικός…

–Ύστερα προχώρησε στην τριγωνική στρατηγική σχέση “Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος”, όπου είχε μόλις κυριαρχήσει ο στρατηγός Σίσι, ανατρέποντας τον ισλαμιστή Μόρσι. Μεγάλο μέρος του πολιτικού κατεστημένου των Βρυξελλών είχε αντιρρήσεις με αυτό το άνοιγμα του Σαμαρά στην Αίγυπτο, γιατί θεωρούσε τον Σίσι “δικτάτορα”.

Ο Σαμαράς τους απάντησε:

–Χρειάζεται η Ευρώπη μια σχέση εμπιστοσύνης με τους κοσμικούς Άραβες. Όταν καταλάβετε ότι οι ισλαμιστές απειλούν άμεσα και την ίδια την Ευρώπη, θα με ευγνωμονείτε για το άνοιγμα που κάνω τώρα.

Λίγες εβδομάδες μετά το ταξίδι του Σαμαρά και του Αναστασιάδη στο Κάϊρο έγινε το πρώτο πολύνεκρο χτύπημα των τζιχαντιστών στο Παρίσι (στο περιοδικό Σαρλί Χεμπντό). Ένα χρόνο αργότερα έγινε, επίσης στο Παρίσι, η “σφαγή του Μπατακλάν”. Ακολούθησαν κι άλλες αιματηρές επιθέσεις σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Σήμερα όλη η Δύση θεωρεί τον Πρόεδρο της Αιγύπτου Σϊσι “προνομιακό συνομιλητή” με τον Αραβικό κόσμο.    

Ο Σαμαράς είχε προηγηθεί και σε αυτό…

Οι τριμερείς Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος και Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ άντεξαν στο χρόνο. Τις στήριξε ακόμα και η κυβέρνηση Τσίπρα στη συνέχεια…

Κι έτσι σήμερα είναι οι δύο πολυτιμότερες τοπικές συμμαχίες κατά κοινού εχθρού που διαθέτουμε. Κι έχουν διευρυνθεί πλέον προς Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Σαουδική Αραβία τώρα και προς Ινδία.

Ευτυχώς η Ελλάδα προηγήθηκε σε όλα αυτά των υπόλοιπων δυτικών…

* Όγδοο: Τον τελευταίο χρόνο, η Ελλάδα έκανε μερικά σωστά (μόνο που τα έκανε… “μισά”). Ενώ έκανε κι ένα λάθος (που, όμως, διορθώνεται – ακόμα!)

–Έδειξε πέρσι το καλοκαίρι διάθεση να αντισταθεί στις απόπειρες της Τουρκίας να δημιουργήσει νέα τετελεσμένα στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο…

Αλλά αυτή η διάθεση αντίστασης δεν ήταν απολύτως πειστική – χώρια που υπονομεύθηκε από ατυχείς δηλώσεις διάφορων “επισήμων” στην Αθήνα…

–Ταυτόχρονα προχώρησε σε αναζήτηση νέων συμμάχων κατά “κοινού εχθρού” (Εμιράτα, Σαουδική Αραβία, Ιορδανία, τώρα και Ινδία που έχει ιστορική αντίθεση με το Πακιστάν, στενό σύμμαχο της Τουρκίας)

–Ακόμα προχώρησε σε κρίσιμους εξοπλισμούς. Κυρίως τα γαλλικά Rafale.

Αλλά δεν αποφάσισε ακόμα για τις φρεγάτες που είναι απολύτως κρίσιμες, αν θέλει να πείσει ότι θα διεκδικήσει ρόλους στην Ανατολική Μεσόγειο

Και δεν αποδέχθηκε (ακόμα) τη γαλλική πρόταση για συμφωνία αμυντικής αρωγής που θα αλλάξει όλο το σκηνικό.

Και βέβαια δεν έχει ακόμα αποφασίσει να πάρει τις γαλλικές φρεγάτες, πράγμα, που θα “έδενε” την “αμυντική αρωγή” της Γαλλίας.

Η αμυντική αρωγή της (ΝΑΤΟΪκής) Γαλλίας με την Ελλάδα) μαζί με τα Rafale και τις γαλλικές φρεγάτες επιτρέπει και στην Αίγυπτο και στο Ισραήλ να κινηθούν άμεσα πολύ πιο αποτρεπτικά κατά της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και πολύ πιο αποφασιστικά (ή Αίγυπτος και τα Εμιράτα) κατά της Τουρκίας στη Λιβύη.

Για να αρχίσει να ξηλώνεται το Τουρκολιβυκό μνημόνιο χρειαζόμαστε επειγόντως την αμυντική αρωγή της Γαλλίας.

Την οποία οι Γάλλοι μας την πρότειναν κι εμείς ακόμα τη… “σκεπτόμαστε”…

–Τέλος κάναμε κι ένα λάθος: Δεχθήκαμε να ξεκινήσουν οι “διερευνητιικές συνομιλίες” χωρίς να αρθούν τα τετελεσμένα που είχε δημιουργήσει η Τουρκία στο μεταξύ – κυρίως το Τουρκολυβικό μνημόνιο, τώρα και το άνοιγμα της Αμμοχώστου).  Οι “διερευνητικές” δεν είναι “διάλογος” ούτε είναι “διαπραγματεύσεις”. Είναι ένα ιδιότυπο σχήμα άτυπης διερεύνησης δυνατοτήτων ειρηνικές επίλυσης ή/και διεθνούς διαιτησίας.

Όσο η Τουρκία απέφευγε τις προκλήσεις (όπως συνέβη από το 2002 ως το 2015) είχαν κάποιο νόημα. Αλλά μετά το “κρεσέντο” του περασμένου καλοκαιριού η επανέναρξη των “διερευνητικών” στέλνει το λάθος μήνυμα ότι η Ελλάδα “δεν αντιδρά” στα νέα τετελεσμένα που προσπαθεί να δημιουργήσει η Τουρκία, ή ότι “φοβάται” την Τουρκία ή ότι είναι πρόθυμη να “συμβιβαστεί” με την Τουρκία…

Όλα αυτά έβλαψαν την εικόνα της Ελλάδας στα μάτια των ”δυνητικών συμμάχων της” κατά της Τουρκίας, Και βοήθησαν την Τουρκία να αποφύγει τις ευρωπαϊκές κυρώσεις, προς το παρόν τουλάχιστον.

Το λάθος αυτό διορθώνεται ακόμα – και σχετικά εύκολα: Αρκεί να διακηρύξουμε μετά τις “παραστάσεις Ερντογάν” στα Βαρόσια ότι η Ελλάδα δεν έχει νόημα να συνεχίζει “διερευνητικές” με χώρα που συνεχίζει να προκαλεί

Όταν το ίδιο το Συμβούλιο Ασφαλείας καταγγέλλει τις τουρκικές προκλήσεις, είναι “παράδοξο” να συνεχίζουμε να συνομιλούμε “διερευνητικώς”, ως να μη συμβαίνει τίποτε, με μια χώρα που οι πάντες καταγγέλλουν ότι έχει ξεπεράσει κάθε όριο σε προκλήσεις εναντίον μας!

* Ένατο: Ωστόσο, μέσα στην Ελλάδα έχει αναπτυχθεί μια κουλτούρα ήττας, μαζί με την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να λύσουμε ειρηνικά τα προβλήματα με την Τουρκία, “αν της δώσουμε κάτι” απ’ αυτά που μας ζητάει (κάθε φορά).

Γι’ αυτό έχει νόημα να τονίζουμε συνεχώς ότι η Τουρκία έχει υιοθετήσει μιαν άκρως αποσταθεροποιητική Αναθεωρητική στρατηγική…

Ακριβώς αυτό: Δεν αντιλαμβάνονται κάποιοι ότι η Τουρκία είναι “αναθεωρητική” χώρα! Δεν μας πιέζει κάθε τόσο για “εσωτερικούς λόγους” και μόνο.

Μας πιέζει γιατί έτσι δημιουργεί τετελεσμένα.

Μας πιέζει για να παγιώσει τα τετελεσμένα που έχει ήδη δημιουργήσει και να δημιουργήσει και νέα.

Αυτή η κουλτούρα ήττας πρέπει να ανατραπεί!

Άνθρωποι που ισχυρίζονται δημόσια ότι η Ελλάδα είναι… “μαξιμαλιστική” έναντι της Τουρκίας (την ώρα που σύσσωμη η Διεθνής κοινότητα καταδικάζει τις προκλήσεις της Τουρκίας) βοηθούν ευθέως τον Τουρκικό αναθεωρητισμό!

Άνθρωποι που διακηρύσσουν από την Αθήνα ότι “δεν πρέπει να είμαστε…μοναχοφάηδες” (όταν διεκδικούμε αυτά που το Διεθνές Δίκαιο αναγνωρίζει ως κυριαρχικά μας δικαιώματα – δηλαδή απαιτούν μέσα στην Ελλάδα να αρχίσουμε να κάνουμε “σκόντο” πάνω στα κυριαρχικά μας δικαιώματα) δεν μπορούν να εκπροσωπούν επίσημα τη χώρα.

* Δέκατο:  Σε ό,τι αφορά τις προϋποθέσεις της Αποτροπής, σήμερα:

την ισχύ μας έχουμε αρχίσει να την αναβαθμίζουμε (και στο προσεχές μέλλον πρέπει να κάνουμε περισσότερα),

— τη διαθεσιμότητα χρήσης της ισχύος μας δεν την έχουμε δείξει ακόμα στο βαθμό που είναι απαραίτητο για να λειτουργήσει αληθινά “αποτρεπτικά”,

— αλλά στο πιο δύσκολο σκέλος – στη δημιουργία αποτρεπτικών συμμαχιών κατά κοινού εχθρού – είμαστε καλύτερα από κάθε άλλη φορά.

Φτάνει να τις ενεργοποιήσουμε το ταχύτερο…

— Να σταματήσουμε το κακόγουστο θέατρο των “διερευνητικών επαφών” (όπως ήδη έκανε και η Αίγυπτος, άλλωστε).

— Να προχωρήσουμε άμεσα στην προμήθεια των γαλλικών φρεγατών και στην υπογραφή συμφωνίας αμυντικής αρωγής με τη Γαλλία.

— Να αλλάξουμε δραστικά την πολιτική μας απέναντι στους εργαλειοποιημένους λαθρομετανάστες που μας στέλνει η Τουρκία, που τους καταγγέλλουμε (σωστά) ως εργαλειοποιημένους κι ύστερα… δίνουμε “στάτους ασύλου” στους μισούς!

            — Να εξηγήσουμε στους Ευρωπαίους εταίρους μας ότι δεν μπορεί να σταθεί Ένωση που δεν υπερασπίζεται κράτη-μέλη της από εξωτερική απειλή.

— Να πούμε ευθέως στους Αμερικανούς ότι οι αληθινοί φυσικοί τους σύμμαχοι στη Μέση Ανατολή είναι οι κοσμικοί Μουσουλμάνοι που κινδυνεύουν οι ίδιοι και πολεμούν τον τζιχαντισμό. Όχι η Τουρκία που στηρίζει τους τζιχαντιστές…

Συμπέρασμα: Κανείς δεν στηρίζει μια χώρα που κινδυνεύει, αν η ίδια δεν δείχνει διάθεση να σταθεί στα πόδια της και να διεκδικήσει ρόλους

Κανείς δεν στηρίζει μια χώρα που απλώς ψάχνει “προστάτες”, ώστε πίσω τους να κρυφτεί…

Είναι άλλο πράγμα να οικοδομούμε “συμμαχίες” κι εντελώς διαφορετικό να ψάχνουμε απλώς για προστάτες.

Ο “σύμμαχος” σε βλέπει ως πολύτιμο “ενεργητικό”, ως asset.

O “προστάτης” σε βλέπει ως δυσβάστακτο “γραμμάτιο”, ως liability. Κάποιοι έχουν κάνει καριέρα αναζητώντας “προστάτες”.

Καιρός να αλλάξουν δουλειά…

 dailypost.gr

2 σχόλια:

  1. Τη κυβερνηση του κ.Κουλη εχω αρχισει απο καιρο να τη φοβουμαι!
    Θα μεινει σαν η πιο αποτυχημενη στην νεωτερη ιστορια μας αν ενδωσει στα σημερινα κυριαρχικα δικαιωματα μας!!
    Οικουμενικη κυβερνηση ειναι η σημερινη προσταγη !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΑΧ Κ. ΚΟΥΛΗ ΤΙ ΖΗΜΙΑ ΕΚΑΝΕΣ ΣΤΟΥΣ ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΣΥΝΕΛΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΦΑΛΙΑΡΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.

Η Πελασγία από ψηλά