Η παραπομπή Παππά

Η προανακριτική επιτροπή δεν έκρυβε εκπλήξεις. Κατέληξε εκεί που περιμέναμε και που επιβεβαίωσαν τα στοιχεία και οι καταθέσεις.

Στην παραπομπή του Παππά για το αδίκημα της κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση παράβασης καθήκοντος.

Είναι βαρύ αδίκημα για έναν πολιτικό. Ακόμη περισσότερο που ήταν τόσο προφανές στην αμφιλεγόμενη δραστηριότητά του, ώστε δύσκολα θα μπορούσε να  αγνοηθεί.

Είναι κρίμα που οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν συνέπραξαν στη διερεύνηση ενός προφανούς αυτονόητου.

Δικαίωμά τους. Υποθέτω ότι θα έχουν κάποια ουσιαστικά επιχειρήματα να δικαιολογήσουν (ακόμη και στους εαυτούς τους…) την ολιγωρία τους. Αλλά ότι ο Παππάς είναι «δικός τους» ή ότι τα έκανε «για το καλό του κόμματος και της κυβέρνησης» δεν αρκεί.

Αντιθέτως, από τα στοιχεία δεν

στοιχειοθετήθηκε το αδίκημα της δωροδοκίας. Το γεγονός ότι η επιτροπή δεν το συγκράτησε στην πρότασή της δείχνει (αν μη τι άλλο…) ότι δεν κινήθηκε με πνεύμα αντεκδίκησης ή πολιτικών υπολογισμών.

Φυσικά, αυτό είναι μόνο το σημείο εκκίνησης. Η πολιτική ολοκληρώνει το έργο της με την παραπομπή. Μετά, κανονίζει η Δικαιοσύνη.

Θα πρέπει τώρα η παραπομπή να ψηφιστεί από την Ολομέλεια της Βουλής – κατά πάσα πιθανότητα εντός του Ιουλίου…

Έτσι αποφεύγεται το δυσάρεστο ενδεχόμενο της παραγραφής, ενώ στη συνέχεια η έρευνα θα περάσει στα χέρια του δικαστικού συμβουλίου.

Προφανώς οι έρευνες θα διευρυνθούν πέραν του Παππά και ο τελικός κατάλογος των κατηγορουμένων που θα οδηγηθούν στο Ειδικό Δικαστήριο δεν είναι ακόμη γνωστός.

Πάμε στην ουσία. Έχουμε την πλήρη ανάδειξη της σκοτεινής πλευράς μιας δραστηριότητας που η πρώην κυβέρνηση θεωρούσε εμβληματική. Και κυρίως την απόδειξη ότι ακόμη και ο δρόμος για τον Παράδεισο μπορεί να είναι στρωμένος με αναρίθμητες αλητείες.

Από πολιτική άποψη και σε συνδυασμό με την υπόθεση Παπαγγελόπουλου, η υπόθεση Παππά ολοκληρώνει (σε κάποιο βαθμό) το παζλ ενός μεγάλου κόλπου που φιλοδοξούσε να θέσει τη χώρα υπό τον έλεγχο μιας ομάδας ανθρώπων.

Απέτυχε. Αυτό είναι το θετικό συμπέρασμα.

Αλλά μπορεί κάποιοι άλλοι να το επιχειρήσουν ξανά στο μέλλον. Αυτό είναι το αρνητικό ενδεχόμενο.

Θα το αποφύγουμε μόνο αν το κόστος της προηγούμενης προσπάθειας αποδειχτεί τόσο βαρύ που κανείς δεν θα αναλάβει αβασάνιστα το ρίσκο.

Θα το ρισκάρουμε αν κάποια ελαφρόμυαλη επιείκεια ή ένας ενοχικός συμψηφισμός οδηγήσει σε ατιμωρησία. Στο «έλα, μωρέ, τώρα…» ή στο «και οι άλλοι όμως…».

Η δημοκρατία, βλέπετε, είναι ένα εύθραυστο αλλά και ισχυρό πολίτευμα.

Η ισχύς της είναι ότι δεν υπάρχουν άλλοι. Κι ότι η δημοκρατία είμαστε όλοι εμείς.

 Γ. Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ