Το σπίτι του κρεμασμένου και τα πολιτικά εγκαύματα…

Στου κρεμασμένου το σπίτι, δεν μιλάνε για σχοινί» λέει μια από τις πιο γνωστές παροιμίες του λαού μας. Λογικά θα την έχει υπόψη του και ο κ. Τσίπρας.

Φαίνεται όμως ότι, προσερχόμενος στην τελευταία συζήτηση σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών στην Βουλή για τις πυρκαγιές, την ξέχασε ή τουλάχιστον δεν προνόησε να την προσαρμόσει στις συνθήκες. Κάπως έτσι έφυγε αν μη τι άλλο σοβαρά τσουρουφλισμένος από αυτήν, ενώ είχε πιστέψει αφελώς ότι θα μπορούσε να προκαλέσει πολιτικά εγκαύματα στην κυβέρνηση…

Η συζήτηση αυτή κατέδειξε και επιβεβαίωσε κάτι που για την κοινή γνώμη αποτελεί πλέον μια σταθερά. Σήμερα στον τόπο δεν υπάρχει άλλη πολιτική δύναμη η οποία να είναι σε θέση να διαχειριστεί κρίσεις και προβλήματα -μάλιστα και τα πιο απρόοπτα- από τη Νέα Δημοκρατία με πρόεδρο και πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Στους 26 μήνες που έχουν μεσολαβήσει από τις εκλογές, κατά το μεγαλύτερο διάστημα η κυβέρνηση έχει κληθεί να αντιμετωπίσει πολύ δύσκολες και οριακές καταστάσεις σε όλα τα μέτωπα. Από τα εθνικά έως το μεταναστευτικό και από τα κοινωνικά έως την πανδημία και την υγειονομική κρίση. Τώρα προστέθηκε και η πύρινη λαίλαπα που κατά κοινή επιστημονική ομολογία ως φυσικό φαινόμενο, σε έκταση και ένταση, η χώρα μας δεν είχε γνωρίσει ανάλογο την τελευταία 150ετία!

Από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, στο σύγχρονο πολιτικό βίο δεν έχει υπάρξει άλλη κυβέρνηση που της έπεσαν τόσα πολλά «μαζεμένα». Άλλες κυβερνήσεις δεν άντεξαν με πολύ λιγότερα προβλήματα και σε συνθήκες πολύ πιο ευνοϊκές για αυτές, όχι «αχαρτογράφητες» όπως οι σημερινές. Δεν κομίζει γλαύκα εις Αθήνας αν πει επίσης κανείς ότι πολλοί και για διαφορετικούς λόγους είναι εκείνοι που περίμεναν ή θα ήθελαν να δουν αυτή την κυβέρνηση να κλονίζεται, να φθείρεται και εν τέλει να ηττάται.

Η αντιμετώπιση όλων αυτών των κρίσεων δεν έγινε προφανώς «αναίμακτα». Λάθη σημειώθηκαν, αστοχίες εκδηλώθηκαν, παραλείψεις υπήρξαν. Δικαιολογημένα και, ορισμένες φορές, αδικαιολόγητα. Με το αισθητήριο του όμως ο πολίτης αντιλαμβάνεται την πρόθεση και την αγωνία να γίνει το καλύτερο, ακόμη κι όταν είναι εντελώς πρωτοφανείς οι καταστάσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Ο πολίτης, όσο κι αν τον υποτιμούν ορισμένοι, διαθέτει το καλύτερο ζύγι για να μετρήσει ποιος πραγματικά προσπαθεί, ποιος -παρά τα λάθη- δίνει προοπτική και λύνει προβλήματα και ποιος αντίθετα απλώς φωνασκεί και επενδύει στην καταστροφή στηριζόμενος στο δόγμα «ο θάνατός σου, η ζωή μου»…

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός μετά τις πρόσφατες πυρκαγιές ζήτησε «συγγνώμη» για τις «αδυναμίες» που υπήρξαν και –όπως επισημάναμε και στο προηγούμενο σημείωμά μας- αυτό δεν ήταν μια τυπική πράξη. Ήταν μια πολιτική πράξη με μήνυμα, όπως εξήγησε στην Βουλή. Και αυτό προοιωνίζεται δράσεις και πρωτοβουλίες.

Στην απέναντι όχθη, ο κ. Τσίπρας επιβεβαίωσε ότι δεν μπορεί να υπερβεί τον εαυτό του. Την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος, στην πρώτη φάση, ακολούθησε χαμηλούς τόνους και έδειξε προς στιγμήν ότι κάτι πάει να αλλάξει στον τρόπο που πολιτεύεται. Είναι ασφαλώς θέμα δικό του ο τρόπος με τον οποίο θα ασκήσει αντιπολίτευση. Όμως σε δύσκολες και κρίσιμες ώρες, όπως αντικειμενικά είναι οι παρούσες, η ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων ξεπερνά τα κομματικά χαρακώματα γιατί αυτό που μας ενώνει όλους είναι η πατρίδα, ο τόπος, το μέλλον των παιδιών μας.

Ο κ. Τσίπρας όπως και το κόμμα του μοιάζουν να μην έχουν συμφιλιωθεί ακόμη με την ιδέα ότι έχουν χάσει την εξουσία. Μη έχοντας απαλλαγεί από τον πολιτικό ναρκισσισμό και την αλαζονεία του παρελθόντος, νομίζουν ότι η κοινωνία τους «οφείλει». Κάπως έτσι κάνουν το τραγικό γι αυτούς λάθος να απομονώνονται από τη λαϊκή σοφία και -προσπαθώντας να κάψουν τους άλλους- καίγονται οι ίδιοι.

Δεν είναι επομένως τυχαίο ότι παρά τα προβλήματα και τις δυσκολίες, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη όχι απλώς αντιμετωπίζει επιτυχώς τις αλλεπάλληλες -και συχνά ταυτόχρονες- κρίσεις, αλλά μέσα από αυτές βγαίνει ισχυρότερη, σταθερότερη, εμπειρότερη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συνεχίζει να κουβαλάει μόνο τις βαριές και ασυγχώρητες αμαρτίες του παρελθόντος του, ούτε απλώς για τον κ. Τσίπρα η «συγγνώμη» για οτιδήποτε αφορά τη θητεία του παραμένει μια άγνωστη λέξη. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποδεικνύεται συνολικά ανίκανο να διαμορφώσει μια σοβαρή και αξιόλογη εναλλακτική πρόταση, όπως χρειάζεται να κάνουν στις αστικές δημοκρατίες όλα τα κόμματα εξουσίας. Στρουθοκαμηλίζοντας βεβαίως καμώνονται ότι τους φταίνε οι «άλλοι», είτε τα μέσα ενημέρωσης είτε οι δημοσκοπήσεις, αλλά ακόμη και σε αυτό είναι εγκλωβισμένοι στο προπατορικό δόγμα της ιδεολογικής τους μήτρας ότι «αν η πραγματικότητα διαφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα…»

Είναι εντυπωσιακό μάλιστα και πρωτοφανές στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου ότι, εν μέσω τέτοιων απανωτών κρίσεων, η κυβέρνηση αντί να φθείρεται διατηρεί την πολιτική κυριαρχία και καθοδηγεί τις εξελίξεις ενώ η αντιπολίτευση όχι μόνο δεν καρπώνεται την όποια φθορά, αλλά βρίσκεται σε συνεχή υποχώρηση, βουλιάζει στη στασιμότητα και το τέλμα. Αυτό, αν το δει κανείς από την άλλη πλευρά, αυξάνει ακόμη περισσότερο το βάρος και την ευθύνη της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη να οδηγήσει τον τόπο με ασφάλεια και σχέδιο μπροστά. Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, δεν υπάρχει άλλη επιλογή…

---------------------------------------------------------------------------
  Φώτης Καρύδας - δημοσιογράφος 

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ