Εξίσωση εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων;

 

Ο πατέρας του παιδιού, που επιτέθηκε στη διευθύντρια του σχολείου, επειδή διαφωνούσε με τα μέτρα ασφαλείας από τον κορωνοϊό, παραδέχθηκε ότι παραμέρισε (sic) τη διευθύντρια, επειδή εκείνη του έφραζε τον δρόμο «προς το σχολείο των Ελλήνων» – τρέχα γύρευε, δηλαδή… Λυπάσαι το κακόμοιρο το παιδί του, αλλά και όσα άλλα έχουν τη δική του ατυχία. (Παρεμπιπτόντως, αναρωτιέσαι επίσης, τώρα που η τρέλα δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα κατά του εμβολίου, πού εξαφανίστηκε η κυρία Λουκά, η πρωτοπόρος του κινήματος!..)

Το γνωρίζουμε ότι οι παλαβοί είναι ένα υπολογίσιμο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας – ως γνωστόν, με τη συνδρομή ειδικών συνθηκών, μας κυβέρνησαν κιόλας και μάλιστα με την ψήφο του «εξυπνότερου λαού του κόσμου». Ωστόσο, στατιστικά, τα περιστατικά αυτά είναι ένα τελείως ασήμαντο ποσοστό, εν σχέσει με τη μάζα των ψεκασμένων. Αφορούν ακραίες, κλινικές περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι, προκειμένου να

γίνουν ήρωες στη φαντασία του, δεν υπολογίζουν τη ζημία που προκαλούν στα ίδια τα παιδιά τους. Τι είναι τα τρία ή τέσσερα συμβάντα αυτής της κατηγορίας μέσα στις εκατοντάδες χιλιάδες παιδιών και γονιών;

Οι ανισόρροποι της συγκεκριμένης κατηγορίας δεν έχουν τίποτε περισσότερο να χάσουν, όταν κάνουν και αυτά τα παιδιά τους εργαλεία του ακτιβισμού τους. Η ταλαιπωρία, ο διασυρμός, οι αστυνομίες και οι κάμερες, όλο αυτό που θα ακολουθήσει, είναι ό,τι ακριβώς επιδιώκουν για να μεγιστοποιήσουν το μήνυμά τους. Επιπλέον, τους ευνοεί και η οιονεί ατιμωρησία. Διότι τι θα τους συμβεί αν κάνουν έναν μιντιακό σαματά στο σχολείο; Θα έχουν τα γνωστά τραβήγματα στο Αστυνομικό Τμήμα και θα ορισθεί μία δικάσιμος για κάποια στιγμή στο πολύ απώτερο, ίσως και στο απώτατο, μέλλον. Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι τότε…

Η προβολή τέτοιων μεμονωμένων περιστατικών από τα ΜΜΕ είναι αναπόφευκτη, λόγω της φύσης του θέματος (η ιλαροτραγωδία πάντοτε πουλάει…), αλλά και της φύσης των ίδιων των ΜΜΕ στην εποχή της νέας τεχνολογίας. Η ακραία εικόνα που προβάλλεται επίμονα και επανειλημμένα δεν χαρακτηρίζει βέβαια το σύνολο της κατάστασης. Δημιουργεί όμως εντυπώσεις που μένουν και επηρεάζουν την αντίληψη του κοινού για την ευρύτερη εικόνα της κατάστασης. Αυτή η εικόνα, μπορεί να είναι αβάσιμη, γίνεται όμως πραγματική και αποκτά πολιτική σημασία από την ώρα που οι κόσμος την αντιλαμβάνεται ως τέτοια. Και τότε, εκ των πραγμάτων θα ζητήσει τον λογαριασμό από την κυβέρνηση.

Θα ήταν άστοχο αν έλεγε κανείς ότι ευθύνεται η κυβέρνηση για την ανεκτική μεταχείριση των τρελών, που εν τέλει κάνουν το κομμάτι τους χωρίς σοβαρές συνέπειες. Αυτό προβλέπει όμως ο νόμος για τέτοια συμβάντα μεταξύ γονέων και εκπαιδευτικών, εκτός αν θεσπισθεί ειδικός νόμος επί τούτου, για να αντιμετωπίζονται με αυστηρότητα ο γραφικός ακτιβισμός των αρνητών, κάτι που όμως θα ενείχε διαφορετικούς κινδύνους. Τείνουμε να ξεχνάμε γενικώς ότι η πανδημία είναι μια νέα κατάσταση, που δημιουρεί νέες ανάγκες, οι οποίες πρέπει να συνυπάρξουν και να ισορροπήσουν με τις παλαιότερες. Ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει πουθενά έτοιμη τεχνογνωσία – όλα επινοούνται ξανά από την αρχή. Οι απαιτήσεις μας δεν έχουν προσαρμοσθεί ακόμη στην ανάγκη των καιρών.

Εκεί όμως που η κυβέρνηση έχει πλήρη την ευθύνη, για όσα περιστατικά ανυπακοής και τις σχετικές γραφικότητες που σημειώνονται, είναι όταν, με τις αποφάσεις που παίρνει, θολώνει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ των εμβολιασμένων και των εκ πεποιθήσεως ανεμβολίαστων, τείνοντας ουσιαστικά στην εξίσωση των δύο κατηγοριών. Το είδαμε στις ρυθμίσεις για τα εστιατόρια κλειστού χώρου, όπου οι πελάτες θα είναι εμβολιασμένοι, ενώ το προσωπικό δεν θα είναι. Το βλέπουμε ξανά τώρα, στην απόφαση για τη λειτουργία των οδοντιατρείων, βάσει της οποίας εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι εξισώνονται στον χαμηλότερο κοινό παρανομαστή: μ’ ένα rapid test καθάρισες. Πες ότι δεν πειράζει αν η εξίσωση είναι άδικη – πολιτική χωρίς μια ιδέα έστω από κυνισμό δεν γίνεται.

Πρακτικά, όμως, πώς βοηθά στον έλεγχο της κατάστασης η μείωση της πίεσης προς τους ανεμβολίαστους;

Δεν θέλει καμιά φιλοσοφία για να καταλάβουμε τον λόγο της ελαστικότητας που δείχνει η κυβέρνηση: υποχωρεί μπροστά στον κίνδυνο να κατηγορηθεί για διχασμό από τον ΣΥΡΙΖΑ και του αφήνει χώρο ελεύθερο για να ανάλαβει εκείνος τον διχαστικό ρόλο. Αν πρόκειται για τη σωστή τακτική, μόνο ο χρόνος μπορεί να το δείξει.

Στ. Κασιμάτης-ΤΑ ΝΕΑ