Κυνηγός μειοψηφιών

Δύο πράγματα ταυτόχρονα. Αποτυπωμένα και διαπιστωμένα απ’ όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Ασε που με όποιον μιλήσεις, τα ίδια εισπράττεις. Οι δημοσκοπήσεις θερμομετρούν τις καθημερινές αντιδράσεις των πολιτών.

Από τη μία, λοιπόν, φθορά στο κυβερνητικό κόμμα. Αναμενόμενο αυτό. Όπως οι πύρινες φλόγες μιας επίγειας κολάσεως. Οπως ο απογοητευτικός ανασχηματισμός. Οπως το φιάσκο με τον Αποστολάκη. Και όπως ο σκεπτικισμός ψηφοφόρων κεντροαριστερών και αριστερών.

Από την άλλη, την ίδια στιγμή ακλόνητο το ποσοστό του Αλέξη Τσίπρα. Ο πρώτος χάνει, ο δεύτερος δεν κερδίζει. Πού πάνε όσοι φεύγουν; Πουθενά. Μεταξύ «δεν ξέρω», «θα δούμε», «το σκέπτομαι», «όλοι ίδιοι είναι», «την τελευταία στιγμή θα αποφασίσω» και πάει λέγοντας. Σαν να λένε «με απογοητεύει ο πρώτος, αλλά με τίποτα δεν πείθομαι από τον δεύτερο».
Τα ευάλωτα «σημεία» του Κυριάκου είναι συγκεκριμένα και γνωστά. Του Τσίπρα είναι διαφορετικά. Να τα απαριθμήσω; Θα το κάνω. Ετσι σκόρπια.

Ενα λοιπόν. Το παρελθόν φυγείν αδύνατο. Μνημόνια έσκισε, μνημόνια υπέγραψε. Μικρομεσαίους διέσωσε, μικρομεσαίους έγδαρε. Αριστερά έλεγε, δεξιά έπραττε. Δανεικά «διέγραφε», με περισσότερα δάνεια μας φόρτωνε. «Αμερικάνοι, φονιάδες των λαών», έλεγε, «Αμερικάνοι, αδέρφια των αριστερών» έγινε. Θέλετε κι άλλα;

Δύο λοιπόν. Το παρόν. Και το παρόν φυγείν αδύνατο κι αυτό. Οπως και στο παρελθόν. Οσο και να τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς. Για παράδειγμα, η θέση του υπέρ εμβολιασμού. Για παράδειγμα, η θέση του «υπέρ προστασίας των ανεμβολίαστων». Για παράδειγμα, το «ξεστοκάρισμα» των εμβολίων. Για παράδειγμα, το πλήθος των παροχών. Και, για παράδειγμα, αυτό που ακούς από το στόμα πολλών πολιτών. Δηλαδή «καλύτερος πελάτης του Κυριάκου είναι ο Αλέξης Τσίπρας». Να τον έχει ο Θεός καλά. Λένε δεξιοί και μάλιστα φανατικοί πολιτικοί της Νέας Δημοκρατίας.

Τρία λοιπόν. Οι αντιφάσεις. Οι υποσχέσεις. Που καταλήγουν στη γνωστή επωδό «αν χρειαστεί ακόμα και με τον διάβολο θα πορευτώ». Αντιφάσεις μιας τακτικής που καταλήγει «και με το ένα και με το άλλο». Και με αυτό και με το αντίθετό του. Και με τον Πολάκη και με τον Χαρίτση. Και με τη λογική και με τον παραλογισμό. Και με την ευπρέπεια και με την τζάμπα μαγκιά. Με όλα.

Τέσσερα λοιπόν. Το παιχνίδι της μίμησης. Τι ακριβώς είναι το κόμμα του Τσίπρα; Αριστερό; Μα είχε συμμαχήσει με τον Πάνο Καμμένο τον ακροδεξιό. Μα με τη Συμφωνία των Πρεσπών ακολούθησε κατά γράμμα τις εντολές των μεγάλων συμμάχων και των «δολοφόνων των λαών». Μπας και είναι μια σύγχρονη εκδοχή του ΠΑΣΟΚ; Είναι κι αυτό. Προσπαθεί να το μιμηθεί. Προσπαθεί να κοπιάρει τον μεγάλο αείμνηστο αρχηγό. Ομως το παιχνίδι της μίμησης αποδείχθηκε κακοσκηνοθετημένο και κακοπαιγμένο. Είναι σαν να προσπαθεί ο Χρήστος Λούλης -φερ’ ειπείν- να μιμηθεί τον Μάρλον Μπράντο στον «Νονό».

Πέντε λοιπόν. Το κυνήγι των μειοψηφιών. Χαριστική βολή και αποκαλυπτική συνταγή η κολακευτική τακτική απέναντι σε γκρουπούσκουλα, φράξιες και άλλα αντεξουσιαστικά ανεμομαζώματα και ανεμοσκορπίσματα. Τουτέστιν υπέρ Κουφοντίνα. Τουτέστιν υπέρ ανεμβολίαστων. Τουτέστιν υπέρ Παύλου Πολάκη.

Για να το πω διαφορετικά. Αιμοδότης του Κυριάκου είναι ο Τσίπρας. Και αιμοδότης του Τσίπρα είναι η Φώφη. Η αδυναμία και οι αντιφάσεις του Τσίπρα, οι πυλώνες του Κυριάκου. Η παραλυσία της Φώφης, οι πυλώνες του Τσίπρα. Απίστευτο. Ο ένας στηρίζει τον άλλο και όλοι μαζί τον Μητσοτάκη.

Αν ο Τσίπρας δεν απαλλαγεί από τις αντιφάσεις της καθημερινής πολιτικής του. Αν δεν απαλλαγεί οριστικά από τα «διορθωτικά» τσαλακώματά του από φράξιες, συνιστώσες και τα γκρουπούσκουλά του. Αν δεν θεραπευτεί οριστικά από το σύνδρομο του καταληψία και το έτερο σύνδρομο ενός κυνηγού μιας εσαεί διαμαρτυρόμενης μειοψηφίας, ε τότε ο Κυριάκος θα παραμένει στην εξουσία. Ως μοναδικός φθαρμένος, αλλά ακλόνητος πρώτος!

Κάποιος επιτέλους πρέπει να του πει: «Ρε συ, το έχεις πάρει χαμπάρι ότι είσαι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και όχι συνήγορος του Κουφοντίνα;». Οχι; Ε τότε εκεί, εκεί στη Β’ Εθνική!

 Δημ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ