Προπαγάνδα, προπαγάνδα και πάλι προπαγάνδα

Με πραγματική έκπληξη διάβασα στην «ΚτΚ» της 19/9/2021 το άρθρο του καθηγητή Νίκου Μαραντζίδη με τον πιασάρικο τίτλο «Γιατί τόσοι άνθρωποι νιώθουν να αντιπαθούν τον πρωθυπουργό προσωπικά;».

Λυπούμαι, αλλά επειδή δεν έχω μάθει να μασάω τα λόγια μου και τεκμηριώνω με παρρησία τις απόψεις μου, θεωρώ ότι ολόκληρο το κείμενο είναι παραπειστικό και προϊόν στοχευμένης προπαγάνδας. Για όσους δεν διάβασαν το κείμενο, σας μεταφέρω την πρώτη παράγραφό του, ώστε να έχετε τη δική σας αντίληψη για το θέμα.

«Δεν πρόκειται για πολιτική αντιπάθεια ούτε για απόρριψη με βάση ηγετικά χαρακτηριστικά. Αυτό συνέβαινε πάντοτε. Όλοι οι ηγέτες είχαν τους οπαδούς και τους ορκισμένους εχθρούς τους. Πρόκειται για εκδηλώσεις συναισθημάτων που επιτίθενται στο ίδιο το πρόσωπο του πολιτικού, στο ύφος και την αισθητική του.

Κι αυτά πάντοτε υπήρχαν. Το φαινόμενο όμως πήρε διαστάσεις τελευταίως και συζητήθηκε δημόσια λόγω του έντονου “αθυρόστομου” χαρακτήρα των συνθημάτων που εκφέρονται εναντίον του Μητσοτάκη και δικαίως θεωρούνται απαράδεκτα. Ασυνήθιστο, αναμφίβολα, για τα

πολιτικά ήθη της χώρας. Εως πρόσφατα, ακόμη και οι πιο σκληρές αποδοκιμασίες εναντίον των πολιτικών, δεν στόχευαν στα πρόσωπα αυτά καθαυτά. Ακόμη και οι κρεμάλες των αγανακτισμένων ή το διαβόητο σύνθημα “να καεί, να καεί… η Βουλή” είχαν πολιτική στόχευση, δεν αφορούσαν κάποιον προσωπικά.[…].

Ας ξεκινήσουμε από τον τίτλο. Πώς μέτρησε ο καθηγητής το πλήθος των ανθρώπων που αντιπαθούν τον πρωθυπουργό προσωπικά; «Πόθεν τούτο τεκμαίρει;». Σε κανένα σημείο του κειμένου δεν τεκμηριώνεται αυτός ο αφορισμός. Αναφέρει μόνο το απαράδεκτο σύνθημα «Μητσοτάκη @@@@@@» που ακούστηκε από κάποιο στέλεχος του Σύριζα στις φωτιές της Ευβοίας και το «Μητσοτάκη κάθαρμα» (copyright «Αυριανή» της δεκαετίας του ’90) που ακούστηκε στην κηδεία του Μίκη και υιοθετήθηκε από τον Βερναρδάκη. Ενας καθηγητής της πολιτικής επιστήμης επιτρέπεται να βγάζει το συμπέρασμα ότι «τόσοι άνθρωποι αντιπαθούν προσωπικά τον πρωθυπουργό» από δύο συνθήματα που ακούστηκαν σε ζωντανές μεταδόσεις;

Ολες οι δημοσκοπήσεις, ακόμα και αυτές που πραγματοποιήθηκαν μετά τις πυρκαγιές του Αυγούστου, δείχνουν χωρίς καμία αμφιβολία ότι ο Μητσοτάκης εξακολουθεί να είναι ο δημοφιλέστερος αρχηγός και ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός. Στη δημοσκόπηση της  ALCO που παρουσιάστηκε από το OPEN, στην καταλληλότητα για πρωθυπουργό, ο  Μητσοτάκης συγκεντρώνει 36%, ενώ ο Τσίπρας μόλις 22%. Αν αντιπαθούν τον Μητσοτάκη τότε τον Τσίπρα πρέπει να τον πάρουν με τις πέτρες.
Τα ίδια και από την GPO. Στην καταλληλότητα για πρωθυπουργό ο Μητσοτάκης συγκεντρώνει 44,7% και ο Τσίπρας 27,2%. Στην ίδια δημοσκόπηση ο Μητσοτάκης συγκεντρώνει 50,2% θετικές γνώμες και 49,1% αρνητικές, ενώ ο Τσίπρας συγκεντρώνει μόλις 32,2% θετικές γνώμες και 65,8% αρνητικές γνώμες.

Με αυτά τα δεδομένα ο καθηγητής θα έπρεπε να προβληματίζεται γιατί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης συγκεντρώνει τόσες αρνητικές γνώμες, αλλά δυστυχώς στο κείμενό του δεν υπάρχει ούτε ΕΝΑ αριθμητικό στοιχείο που να τεκμηριώνει τους αφορισμούς του.

Φυσικά ελλείψει στοιχείων το ρίχνει στην… αισθητική και την … μεταφυσική.  «[…] Ομως, ίσως υπάρχει μια πιο βαθιά, ταξικού χαρακτήρα αιτία, που συνδέεται με το πώς προσλαμβάνεται το κοινωνικό προφίλ του πρωθυπουργού από ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας, κυρίως τους πιο “καθημερινούς” ανθρώπους.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο πρώτος Ελληνας πρωθυπουργός, τόσο έκδηλα εκφραστής των αξιών, του τρόπου ζωής και της αισθητικής μιας παγκοσμιοποιημένης φιλελεύθερης ελίτ. Πολιτικός κληρονόμος, με περιουσία πολύ πάνω από τον μέσο όρο και σπουδές, ο ίδιος και η οικογένειά του, σε ιδιωτικά σχολεία και σε ελίτ αμερικανικά πανεπιστήμια, συνιστά έναν σύγχρονο πρίγκιπα. Προβάλλει ένα συγκεκριμένο κοινωνικό ύφος, που παραπέμπει στο “γκλάμουρ” ισχυρών και διεθνώς προβεβλημένων πολιτικών οικογενειών[…]».

Στο σημείο αυτά παραδίνομαι. Για να δικαιολογήσει την υποτιθέμενη αντιπάθεια του κόσμου αναφέρεται στην περιουσία, στα ιδιωτικά σχολεία και στα ελίτ πανεπιστήμια. Αυτός τουλάχιστον αυτά πιστεύει και αυτά πράττει. Οι άλλοι όμως που μας παριστάνουν τα «παιδιά του λαού» που βρίζουν τα ιδιωτικά σχολεία και τα ελίτ πανεπιστήμια αλλά σε αυτά στέλνουν τα παιδιά τους, πώς πρέπει να χαρακτηρίζονται; Ο Τσίπρας και η Παπαρήγα σε ιδιωτικά σχολεία. Ο Τσακαλώτος σε ελίτ πανεπιστήμιο με περιουσία. Ο Παπαδημούλης αναφέρεται σαν Παπασπιτούλης κ.ο.κ.

Πάμε όμως και στην αισθητική. Το ντύσιμο κάποιου αναδεικνύει τον σεβασμό του στο περιβάλλον που βρίσκεται και τίποτα άλλο. Οταν μας καλούν σε ένα γάμο πάμε καλοντυμένοι για να τιμήσουμε τον οικοδεσπότη και όχι όπως μας βολεύει. Εδώ βλέπουμε προπονητές ποδοσφαιρικών ομάδων να βρίσκονται στο γήπεδο με κοστούμι και γραβάτα, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι με αθλητική φόρμα. Προτιμώ την αισθητική του καλοντυμένου πρωθυπουργού παρά το χαλαρό ντύσιμο με τα πόδια ανοικτά και τα πουκάμισα έξω. Πρώτη φορά ακούω ότι η αισθητική μπορεί να είναι λόγος αντιπάθειας. Τι άλλο θα ακούσουμε προκειμένου να ενισχύσουμε τον «χύμα» λεγάμενο.

Το κίνητρο όμως του καθηγητή, ο οποίος φαίνεται ότι λατρεύει τον Τσίπρα (σημ. αξίζει να αναζητήσετε το άρθρο μου «Μια φανταστική προεκλογική συγκέντρωση» ΚτΚ 12/9/2021), είναι άλλος. Εδώ και αρκετούς μήνες στον Σύριζα έχουν αντιληφθεί ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο πραγματικός του αντίπαλος και έχουν επιδοθεί σε μια συστηματική προσπάθεια να «τραυματίσουν» το προφίλ του. Κάπου διάβασα ότι ο Τσίπρας στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη, η πέμπτη λέξη ήταν «Μητσοτάκης». Δεν μέτρησα πόσες φορές την επανέλαβε στη συνέντευξη Τύπου. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ένδειξη αδυναμίας!

Αθελά του όμως ο καθηγητής λέει την αλήθεια: «Ενα τμήμα της κοινωνίας, όχι μόνο το πιο κοσμοπολίτικο ή το πιο εύπορο και κοινωνικά ισχυρό, ενθουσιάζεται με το στυλ του πρωθυπουργού. Θεωρεί πως επιτέλους η χώρα έχει στο τιμόνι έναν μοντέρνο άνθρωπο, τεχνοκράτη, ο οποίος εκφράζει την κοινωνική καταξίωση και τον δυτικό κοσμοπολιτισμό. Αντίθετα, οι αμέσως προηγούμενοι, με τα κακά αγγλικά τους και την “μπολσεβίκικη” ξύλινη γλώσσα τους γίνονται αντιληπτοί, από αυτόν τον κόσμο, ως απαίδευτοι ερασιτέχνες. Ο ίδιος μάλιστα ο Μητσοτάκης, θέλοντας προφανώς να ενισχύσει αυτές τις πεποιθήσεις, δήλωσε προσφάτως πως τον χωρίζει “πολιτιστικό χάσμα” με τον ΣΥΡΙΖΑ».

Να όμως που κάποιο αριστερό διαβολάκι τον έβαλε να γράψει και την απαράδεκτη διαστρέβλωσή του. Η δήλωση του Μητσοτάκη για το «πολιτιστικό χάσμα» με τον Σύριζα δεν έγινε για τους λόγους που αναφέρει ο καθηγητής. Εγινε γιατί ο Τσίπρας προσωπικά και όλο το προπαγανδιστικό επιτελείο του, τα έχουν βάλει με την οικογένεια του πρωθυπουργού.

Ιδού η πλήρης απάντηση του πρωθυπουργού, για να διαπιστώσετε ότι ο καθηγητής απομόνωσε μια φράση για να ενισχύσει τις θέσεις του: «Στην ομιλία μου απέφυγα να αναφερθώ στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα και σήμερα το έκανα περιορισμένα. Ο κ. Τσίπρας έχει επιτεθεί σε μένα, στη γυναίκα μου, στην οικογένειά μου. Μην έχετε αμφιβολία ότι όσα διακινούνται στον οχετό του διαδικτύου είναι κατευθυνόμενα. Με τον ΣΥΡΙΖΑ μας χωρίζει πολιτικό αξιακό και πολιτιστικό χάσμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει διχασμός στην κοινωνία. Οσοι νομίζουν ότι είμαστε σε φάση νεοαγανακτισμένων που θα “πυροβολεί” το πολιτικό σύστημα είναι βαθιά νυχτωμένοι. Ο κόσμος θέλει κανονικότητα –με την καλή έννοια– θέλει ηρεμία». 

Κύριε καθηγητά, λυπάμαι αλλά το «πολιτικό, αξιακό και πολιτιστικό χάσμα» που ανέφερε ο Μητσοτάκης αφορά την πρωτοφανή επίθεση που δέχεται η οικογένειά του από τον Τσίπρα και τα τρολάκια. Ακόμα και στους πολέμους τα γυναικόπαιδα είχαν ιδιαίτερη μεταχείριση. Μόνο στη σύγχρονη Ελλάδα με το πολυδιαφημισμένο αλλά ανύπαρκτο Ηθικό Πλεονέκτημα της Αριστεράς, τα γυναικόπαιδα έγιναν μέρος της πολιτικής αντιπαράθεσης. Αίσχος!

ΥΓ.: Στο κείμενό μου της περασμένης Κυριακής υπήρξαν τρία λάθη στις ημερομηνίες. Το 1966 πρέπει να γίνει 1956 και η περίοδος της ΕΟΚΑ ήταν 1956 – 1959. Τη μεγαλύτερη όμως παράλειψη, μου την υπέδειξε φίλη αναγνώστρια: Από το 1966 ο Επίσημος Εθνικός Υμνος της Κύπρου είναι ο Ελληνικός! Στο κείμενο θέλω να προσθέσω έναν στίχο του Κωστή Παλαμά για την Κύπρο: «Πατάει σ’ εσένα ο Βρετανός. Πολλούς αφέντες άλλαξες. Δεν άλλαξες καρδιά».

 Ανδρέας Δρυμιώτης - σύμβουλος επιχειρήσεων.

Καθημερινή