Το ΚΙΝ.ΑΛ και ο νόμος του Μέρφι

Πριν από την τραγωδία με την Φώφη Γεννηματά, η οποία έχασε μέσα σε 14 ημέρες τη μάχη με τον καρκίνο τον οποίο νικούσε για 13 ολόκληρα χρόνια κάνοντας όλη την Ελλάδα να δακρύσει, η εκλογική μάχη στο Κίνημα Αλλαγής φαινόταν ότι θα κυλούσε σχετικά ήρεμα.

Είτε θα επαναβεβαιωνόταν η κυριαρχία της προέδρου , είτε ένας από τους Ανδρέα Λοβέρδο και Νίκο Ανδρουλάκη θα έκοβε το νήμα στην κούρσα για την ηγεσία. Ο νικητής θα έκανε ό,τι μπορούσε στις εκλογές και οι ηττημένοι θα έμεναν στο κόμμα εκόντες άκοντες.

Τρεις ημέρες μετά από την κηδεία της Φώφης – και με τρεις υποψηφίους περισσότερους για την ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής – τίποτε δεν είναι όπως το βράδυ της 11ης Οκτωβρίου, όταν η πρόεδρος του κόμματος έμπαινε στον Ευαγγελισμό για να αντιμετωπίσει αυτό που είχε περιγράψει ως «μια μικρή αδιαθεσία».

Τα διάφορα στρατόπεδα – κυρίως εκείνα του Γιώργου Παπανδρέου και του Ανδρέα Λοβέρδου - δείχνουν ότι δυσκολεύονται να συνεννοηθούν για τα αυτονόητα – όπως για παράδειγμα, ποιος θα αναλάβει να «τρέξει» το κόμμα για τις 43 ημέρες που απομένουν ως την 12η Δεκεμβρίου, οπότε θα αναλάβει ο νέος αρχηγός, επιβεβαιώνοντας το νόμο του Μέρφι «αν είναι κάτι να πάει στραβά, θα πάει ακόμα χειρότερα».

Άλλα κόμματα , όπως η ΝΔ , αντιμετώπισαν το πράγμα χωρίς να χρειαστεί να τσακωθούν: Όταν παραιτήθηκε ο Αντώνης Σαμαράς μετά από τη «νίκη» του «όχι» που έγινε «ναι» στο δημοψήφισμα του 2015, όρισε τον πρώην πρόεδρο της Βουλής Βαγγέλη Μεϊμαράκη για να οδηγήσει το κόμμα σε εκλογή νέου προέδρου. Κι όταν κι εκείνος παραιτήθηκε , μετά από το τεχνικό φιάσκο στην εκλογή, όρισε τον γραμματέα της κοινοβουλευτικής ομάδας Γιάννη Πλακιωτάκη, κατά την προεδρία του οποίου εξελέγη ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Η Φώφη Γεννηματά δεν θέλησε να ορίσει κάποιον αναπληρωτή της, όταν εισήχθη στο νοσοκομείο, αλλά φρόντισε να διαμηνύσει μέσα από την δήλωσή της απόσυρσής της από την κούρσα για την ηγεσία, ότι το μόνο για το οποίο θα εργαζόταν στο εξής, ήταν η ενότητα του χώρου.

Κατά τα άλλα, τα πράγματα είναι απλά: θα ήταν από γραφικό έως θλιβερό για το τρίτο κόμμα της Βουλής, που οδεύει σε μια ανοικτή εκλογή ηγεσίας , να μετατρέψει την υπόθεση του ορισμού ενός ή δύο μεταβατικών εκπροσώπων του σε μία προεξόφληση της ίδιας της εκλογής. Και μάλιστα, σε ένα πεδίο όπως η κοινοβουλευτική ομάδα, στην οποία δεν μπορούν να είναι υποψήφιοι οι τρεις από τους έξι υποψηφίους, αφού δεν ανήκουν σε αυτήν.

Το ότι ο γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας έχει – έστω και εμμέσως – τοποθετηθεί υπέρ ενός από τους υποψηφίους, δηλαδή τον Γιώργο Παπανδρέου, δεν αναιρεί το γεγονός ότι είναι εκλεγμένος από τους συναδέλφους του στη θέση αυτή. Ούτε δικαιολογεί τέτοια καχυποψία από τους «παπανδρεϊκους» η πασίγνωστη πολιτική σχέση του Κώστα Σκανδαλίδη με το Νίκο Ανδρουλάκη.

Ήταν σα να έθετε θέμα ο Κυριάκος Μητσοτάκης για την μεταβατική προεδρία του Γιάννη Πλακιωτάκη, με το επιχείρημα ότι δεν ήταν αρκούντως «μητσοτακικός». Επηρέασε αρνητικά με κάποιον τρόπο την υποψηφιότητά του ο Λασηθιώτης πολιτικός; Ούτε κατά διάνοια – άλλωστε, το τελικό αποτέλεσμα αποδεικνύει το αυτονόητο.

Είναι τόσο προφανές ότι στην εποχή των ανοικτών εκλογικών διαδικασιών και των tablets, ένας «πρόεδρος» των 40 ημερών δεν μπορεί να επηρεάσει υπέρ του ενός ή του άλλου υποψηφίου τους ψηφοφόρους. Ούτε καν παιχνίδια «κάτω από το τραπέζι» μπορεί να κάνει – και κανείς από τους υποψηφίους του ΚΙΝΑΛ έχει την αφέλεια να πιστεύει ότι ο Κεγκέρογλου ή ο Σκανδαλίδης θα μπορούσε να παίξει έναν τέτοιο ρόλο.

Επομένως, το πρόβλημα είναι βαθύτερο – και δεν έχει να κάνει με τον καβγατζή Κεγκέρογλου ή τον γεφυροποιό Σκανδαλίδη: Αυτή η «περί όνου σκιάς» σύγκρουση είναι το προανάκρουσμα όσων θα ακολουθήσουν – και ενδεχομένως θα δοκιμάσουν την ενότητα του Κινήματος Αλλαγής, σε μία στιγμή που ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας έστρεψε το βλέμμα του προς αυτό. Ποιος έχει να κερδίσει από αυτό; Πάντως κανένας από του έξι που διεκδικούν την ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ

 Στεφ. Τζανάκης-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ