Αν ήθελε, θα ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας με πρόταση Τσίπρα. Αλλά δεν ήθελε. Αν ζητούσε επιρροή στους διαδόχους του, θα την έβρισκε. Δεν τη διεκδίκησε ποτέ ενεργά. Αντιθέτως. Επικαλείτο ως φορτική όχληση τις προσπάθειες επηρεασμού που είχε υποστεί ο ίδιος ως πρωθυπουργός από «πρώην» που ζητούσαν να του μεταλαμπαδεύσουν τη σοφία τους.
Βουλευτής που επί 12 χρόνια έχει αφήσει απάτητο το βήμα του Κοινοβουλίου, προτιμώντας να εγκαταβιοί διακριτικώς στα «ορεινά» ο Καραμανλής δεν μπορεί να κατηγορηθεί για τα εσωκομματικά παίγνια που επωάζονταν στο όνομά του από αλλότριες φαντασιώσεις. Έτσι και τώρα. Η αγωνία να ανακαλυφθούν υπαινιγμοί στην
επετειακού χαρακτήρα ομιλία του στο Ίδρυμα αντανακλά μάλλον τις σκοπιμότητες των αυτόκλητων ερμηνευτών του, παρά το νόημα των λόγων του.Ο εθιμοτυπικός λόγος και οι αντιπολιτευτικές παραχαράξεις του.
Τι είπε ο πρώην πρωθυπουργός; Οτι η έξαψη των παθών βλάπτει τη δημοκρατία. Αχά!, λένε οι καραμανλολόγοι. Εννοεί ότι ο Μητσοτάκης δεν πρέπει να «πολώνεται» όταν τον προσβάλλει προσωπικά η αντιπολίτευση. Τι άλλο είπε; Οτι πρέπει να επιδιώκουμε την κοινωνική δικαιοσύνη. Αχα!, πάλι. Αποδοκιμάζει τον νεοφιλελευθερισμό. Λες και η κυβέρνηση, που στην πανδημία μοίρασε τα δισ. των ενισχύσεων με το ελικόπτερο, είναι πολύ νεοφιλελεύθερη.
Θα μπορούσε κανείς να βρει και άλλα παραδείγματα όπου οι ανώδυνοι κοινοί τόποι ενός Συντηρητικού του 20ού αιώνα (η Ελλάς ευημερεί μονιασμένη και αποτυγχάνει όταν διχάζεται) υφίστανται προκρούστεια παρανάγνωση προκειμένου να κουμπώσουν στις αντιπολιτευτικές ορέξεις του παρόντος. Αν αψηφήσει όμως τις παρερμηνείες, δεν μπορεί παρά να δει ότι ο εθιμοτυπικός λόγος του Καραμανλή δεν διέφερε και πολύ από τη σιωπή του. Παρέμεινε συνεπής στον κανόνα της αταραξίας, με μία εξαίρεση: την αναφορά του πρώην πρωθυπουργού στα λάθη και στην «τιμωρητική διάθεση»της Ευρώπης μετά την ελληνική χρεοκοπία του 2009.
Ο Καραμανλής είχε αποφύγει μέχρι σήμερα οποιαδήποτε αναφορά στο κραχ που ακολούθησε αμέσως μετά τη δική του διακυβέρνηση. Θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον αν έσπαγε κάποτε και την άλλη μεγάλη αποσιώπηση: αν επιχειρούσε να εξηγήσει πώς η Ευρώπη βρήκε τη χώρα που εκείνος παρέδωσε τόσο ευάλωτη στους λάθος μνημονιακούς συντελεστές. Πώς η Ελλάδα που κατέλιπε η νεοκαραμανλική διακυβέρνηση κατέληξε όχι μόνο να εμπνέει τιμωρητικά αισθήματα στους εταίρους, αλλά και να είναι τόσο ανίσχυρη ώστε να μην μπορεί να αποφύγει την τιμωρία;
Εντάξει, τα ερωτήματα αυτά είναι πια μπανάλ. Δεν θα είχε κανένας όρεξη ξανά να τα αρθρώσει αν δεν προκαλούσε την αναμόχλευσή τους εκείνος που τα έχει αποσιωπήσει. Η ιστορική ετυμηγορία δεν περιμένει πια καμία σιωπή να σπάσει.
Μιχ. Τσιντσίνης-Καθημερινή
Τι να πεις και για τουτα τα μουζμουλα, το εγγονι απο το μεγαλο σοι το ενα, ο γιος, Κουλι απο την αλλη παντα !
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρε τον εναν χτυπα τον αλλον και καταρασου τη στιγμη που γονοι απο τετοια σοια αναλαμβανουν τη διακυβερνηση της Χωρας μας ,λες και πως αλλες Ελληνιδες λεβεβτησσες μαναδες δεν γεννουν αξια παιδια για τετοια ποστα!
Τα χαρισματικα παιδια τα πρεπει ναναι απο μεγαλο τζακι! Αλλωτε ειχαμε τους βασιλιαδες με το γαλαζιο αιμα , τωρα εχουμε τα επιλεγμενα γονιδια για αρχιγιλικι απο τα τζακια!! Λες και η κα Μερκελ ηταν απο τζακι και τα παιδια των καγκελαριων στη Γερμανια ,του κολ, του Σμιτ, του Βραντ, του Αντεναουερ, που δεν ακουγονται στη πολιτικη σκηνη, ηταν τζιφοι!!
Αλλοιμονο μας ,πες,μα δαυτους !