Ο θρίαμβος της τρέλας

 

Ούτε οι γραφιάδες επιθεωρήσεων επιπέδου «Δελφιναρίου» θα μπορούσαν να διανοηθούν και να επινοήσουν τέτοιες σκηνές απόλυτου, ολοσχερούς, πρωτοφανούς και μεγαλοπρεπούς τρελοκομείου.

Από τη μια να πέφτεις χάμω και να σούρνεσαι από ασταμάτητα χαχανητά. Με αλλεπάλληλα τσιμπήματα στα μαγουλά σου «μπας και όλα αυτά τα βλέπω στον ύπνο μου;». Και από την άλλη να σε καταλαμβάνουν ρίγη τρόμου και την ίδια στιγμή να κοιτάς, προσεκτικά και διεισδυτικά τον απέναντί σου με μια εφιαλτική απορία να κυκλοφορεί στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου: «λες κι αυτός η αυτή να πάσχουν από την ίδια τρέλα;» Ποτέ δεν ξέρεις

Η πρώτη, λοιπόν, περίπτωση έχει να κάνει με μια θεοπάλαβη και αλλοπαρμένη που κυκλοφορούσε θεόγυμνη στους διαδρόμους κάποιου νοσοκομείου κραδαίνοντας ανά χείρας σταυρουδάκι με τον Εσταυρωμένο

Η δεύτερη, λοιπόν, περίπτωση με την άλλη την θεούσα, που βλέποντας το νεκρό πτώμα της κορούλας της έλεγε «δεν πειράζει την πήρε μαζί του ο Ύψιστος»

Η τρίτη, λοιπόν, περίπτωση με εκείνον τον επίσης αλλοπαρμένο οικογενειάρχη που «σφράγισε» τα παιδιά του εντός της οικίας του, να μην πάνε σχολείο ώστε να γλιτώσουν απ όλα αυτά τα περιττά test και άλλα εντελώς «βλαβερά» για την υγεία των τέκνων του. Αυτός, προφανώς, θεωρεί, και μάλιστα με απόλυτη βεβαιότητα, ότι είναι από τους ελάχιστους σώφρονες και ισορροπημένους που διαθέτει αυτή η έρμη χώρα

Οι σκηνές αυτές και πλείστες άλλες, παραπέμπουν στην μαζική υστερία που είχε απλωθεί και διεισδύσει στις σκέψεις εκατομμυρίων Αμερικανών, στη διάρκεια της δεκαετίας του πενήντα. Οι οποίοι όχι μόνο είχαν πειστεί πως όπου να ναι θα καταφθάσουν οι Ρούσκις (Ρώσοι) και κόκκινοι. Αλλά και από πάνω, προκειμένου να αποφύγουν την οποιαδήποτε επαφή μαζί τους, έσκαβαν και έφτιαχναν λαγούμια τα οποία τα φόρτωναν με πλήθος τροφίμων, κυρίως κονσερβών, ώστε να επιβιώσουν για τα επόμενα εκατό χρόνια!

Καμία επαφή με τους κόκκινους που όχι μόνο ήταν βιαστές και κανίβαλοι, αλλά κυρίως επειδή ήταν μολυσμένοι μεταφέροντας κάποιον αθεράπευτο ιό έτσι ώστε να εξοντώσουν κάθε λογικό Αμερικανό

Τα συμπτώματα της παραφροσύνης και της παράνοιας εκφράζονται με τον παραληρηματικό χαρακτήρα κάθε ψυχοπαθούς. Εμπεδωμένη η πεποίθησή του ότι αυτός και τα μέλη της οικογένειάς του βρίσκονται περικυκλωμένοι και παγιδευμένοι από εντεταλμένους τύπους, μιας ανώτατης και αόρατης εξουσίας που επιδιώκει την μετάλλαξή τους. Να τους μετατρέψει, δια του εμβολιασμού, σε πειθήνια όργανά της ίδιας ανώτατης και αόρατης εξουσίας. Αλλωστε αυτός είναι ο στόχος όλων των γιατρών που διαρκώς του συνιστούν «εμβολιασμό»

Επίσης ο ίδιος παραληρηματικός χαρακτήρας κυκλοφορεί ευρέως στους κόλπους των πιο φανατικών της Εκκλησίας. Οι οποίοι πιστεύουν ακραδάντως ότι εμβόλιο και Covid-19 είναι έργα του Αντίχριστου και επομένως ούτε μάσκα και φυσικά ποτέ εμβολιασμός. Και στην χειρότερη περίπτωση που οι ίδιοι θα μολυνθούν και θα καταλήξουν «δεν πειράζει, άλλωστε αυτό ήταν το θέλημα του θεού»

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις και σε πολλές άλλες, από κάθε κοινωνικό «στρώμα», είναι αδύνατον να συνομιλήσεις, να ανταλλάξεις επιχειρήματα και στοιχειωδώς να επικοινωνήσεις. Δύο κόσμοι εντελώς διαφορετικοί και εχθρικοί

Υπό κανονικές συνθήκες και με απόλυτο κριτήριο την προστασία της Υγείας όλης της κοινωνίας, αυτά τα άτομα θα έπρεπε να είχαν περιέλθει στη φροντίδα ειδικών της Ψυχιατρικής επιστήμης. Και μάλιστα οι αθεράπευτοι θα πρόσφεραν μεγάλη υπηρεσία στην έρευνα. Πράγμα μάλλον απίθανο αφού, ως γνωστόν, ο τρελός όχι μόνο δεν αντιλαμβάνεται την τρέλα του, αλλά πιστεύει από πάνω ότι αυτός είναι ο λογικός

Μια δεύτερη επιλογή θα ήταν η απομόνωσή τους σε κάποιους Νομούς με υψηλό δείκτη αρνητών και ανεμβολίαστων. Πράγμα εντελώς απίθανο, αφού κάτι τέτοιο θεωρείται μέτρο αυταρχικό και ρατσιστικό

Επομένως το τελικό συμπέρασμα είναι αυτό: όλοι μαζί στην ίδια «βάρκα» με προορισμό το πουθενά. Για τον θρίαμβο της μούρλιας έχει φροντίσει η Δημοκρατία μας. Όλοι ίσοι και όμοιοι. Μέχρι θανάτου! 

Δημ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ