Προικοθήρες και προικισμένοι

Αδιάφορο σε ποιον θεό πιστεύεις. Ασχέτως ιδεολογίας, πεποιθήσεων, σημαιών, κομμάτων, παρατάξεων και άλλων «αναρχοαυτόνομων» διαδρομών. Να το παραδεχτούμε όλοι, οι περισσότεροι εξ ημών και υμών. Υπάρχει λόγος και είναι σοβαρός.

Τι πιστεύαμε; Μέχρι να μάθουμε, από την ίδια, για την κατάστασή της; Τι λέγαμε; Τι κυκλοφορούσαμε; Με τι χαχανίζαμε; Μα φυσικά με το δαχτυλίδι που της παρέδωσε, από τον τάφο του, ο άτυχος πατέρας της. Αυτή η μοναδική, η σημαντική, η πολύτιμη «ικανότητά» της. Αυτό το πλεονέκτημά της. Αυτό το προνόμιο και αυτό το ακαταμάχητο χαρτί της. Η προίκα της, το όνομά της.

Τι μάθαμε στη συνέχεια; Με την απουσία της; Με την κατάληξή της; Τρία πράγματα. Ενα: ότι για όλα στη ζωή της πάλεψε σαν θηρίο και σαν θηλυκός σαμουράι. Ψέματα; Ακόμα και για τη γέννηση των τριών παιδιών της. Αγώνας για όλα, ακόμα και για τα πιο καθημερινά.

Δύο: ότι η μάχη που έδωσε μόνη εναντίον του θανάσιμου και αόρατου εχθρού υπήρξε μνημειώδης, παράδειγμα, υπόδειγμα, ο πλήρης ορισμός αξιοπρέπειας, περηφάνιας, μαχητικότητας, αξιοσύνης. Τέτοιο πράγμα συμβαίνει μόνο από ελάχιστους. Από προικισμένους και χαρισματικούς. Από πλάσματα που έχουν συμφιλιωθεί με τη «μοίρα» τους. Δηλαδή με τη φθορά και με τον θάνατό τους.

Αν θέλουμε να είμαστε κάπως ειλικρινείς με τον εαυτό μας, πρέπει να αναρωτηθούμε πόσοι απ’ όλους εμάς θα αντέχαμε να πορευτούμε και να ανηφορίσουμε μια τέτοια διαδρομή προς τον υπαρξιακό μας Γολγοθά κουβαλώντας στους ώμους μας τον αόρατο σταυρό μας; Πάντως, όχι εγώ. Το ομολογώ!

Τρία: τίμησε το όνομά της και την προίκα της. Μέχρις εσχάτων. Μέχρι την τελευταία της πνοή. Φανταστείτε φορτίο κουράγιου. Αναλογιστείτε μέγεθος εσωτερικών δυνάμεων. Και προσπαθήστε να υπολογίσετε την έκταση των αντοχών της. Μέχρι την τελευταία ώρα, εκεί, στο μετερίζι. Χωρίς να αγκομαχάει. Χωρίς να καταφεύγει σε ψίχουλα οίκτου. Και χωρίς να υποχωρεί, μισό βήμα, από τα καθήκοντά της. Μόλις πριν από έναν μήνα το ανακοίνωσε. Και μόλις πριν από κάποιες ημέρες εξέπνευσε. Ορθια μέχρι την τελευταία στιγμή. Απίστευτο!

Και πού ’σαι. Το όνομά της ούτε το κακοποίησε, ούτε το διέσυρε, μα ούτε σ’ αυτό επαναπαύτηκε και τσαλαβούτησε. Οπως έκαναν, κάνουν και είμαι σίγουρος πως θα κάνουν μερικοί «επώνυμοι» διάδοχοι, γόνοι και επίγονοι, κληρονόμοι, οι προικοθήρες διάσημων οικογενειών. Και ξέρετε σε ποιους αναφέρομαι και ποιους εννοώ. Να πω ονόματα; Περιττό. Η Φώφη το όνομά της, την προίκα της και το παρελθόν του πατρός της τα τίμησε και τα υποστήριξε. Μέχρι τον τάφο της!
Γιατί όλα αυτά; Επειδή είναι επίκαιρα. Επειδή τέτοια υποδείγματα συμβαίνουν σπάνια. Και επειδή πολλά τα διδάγματα. Και τα αναφέρω ανάκατα. Το πρώτο, ότι οι περισσότεροι εξ ημών και υμών παγιδευτήκαμε στην ευκολία, στη φημολογία, στον βολικό χλευασμό και την ύπουλη προπαγάνδα των συκοφαντών. Να το παραδεχτούμε αυτό.

Το δεύτερο, επειδή επίσης με την ίδια βολική ευκολία καταβροχθίσαμε τοξικές «τροφές» από τα social media. Πηδάει ο γάιδαρος; Πηδάει! Κάπως έτσι. Η ευκολία του διασυρμού. Η ευκολία του χαχανητού. Η ευκολία της αντιγραφής. Η ευκολία του συρμού. Οπως τα αμνοερίφια. Μπεεεεε.

Το τρίτο, επειδή ακόμα και από τον τάφο της και με το παράδειγμά της το κόμμα της το ψήλωσε. Το προίκισε. Το ανέδειξε. Το ευλόγησε. Το απογείωσε. Ακούγεται σουρεαλιστικό, όμως εντελώς αληθινό. Η περιπέτειά της, ο πόνος της, η μοίρα της και ο θάνατός της, τα εφαλτήρια που έφεραν στην επιφάνεια το ΠΑΣΟΚ του 7% !

Η περιπέτειά της, η συγκίνηση των μαζών. Η αξιοπρέπειά της, το επιχείρημα ήθους κάποιων πολιτικών. Το βάσανό της, ο Γολγοθάς όλων των πολιτών. Τι άλλο να πω; Το τελευταίο. Ουδέποτε υπήρξα οπαδός του ΠΑΣΟΚ. Όμως αυτός ο χαρακτήρας και αυτό το ήθος ξεπερνούν κάθε κόμμα και κάθε ιδεολογία. Το όνομα, ναι. Όμως άλλο προικοθήρας και άλλο προικισμένος!

 Δημ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ