Παράσταση για ένα ρόλο…

Το χθεσινό debate ανάμεσα στους υποψήφιους αρχηγούς του ΚΙΝΑΛ μπορεί να το δει κανείς από πολλές πλευρές…

Μπορεί να το θεωρήσει “συμπαθητικό”, μπορεί να το πει “αδιάφορο”…

Όμως αν το καλοσκεφτεί κανείς ήταν κάτι πέρα απ’ όλα αυτά: Ήταν απολύτως ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ!

Έδειξε ποιό είναι το “επίπεδο” του πολιτικού μας προσωπικού γενικά…

Κι ήταν και κάτι ακόμα: ΑΝΙΣΟ!

Γιατί ένας εκεί μέσα ήταν αυτό που λέμε “ώριμος πολιτικά”: 

Ο Ανδρέας Λοβέρδος!

Οι υπόλοιποι ήταν συμπαθή στελέχη, που έλεγαν το “ποίημά” τους και τις “ατάκες” τους…

Είχαν – όλοι τους – καλές στιγμές (για να είμαστε δίκαιοι), αλλά δεν μας φώτισαν για το πού πατάνε και που πάνε. Δεν συμμετείχαν σε μια “διαμάχη ιδεών και επιχειρημάτων”, αλλά όλοι μαζί έφτιαξαν το “σκηνικό” γύρω από τον μοναδικό που είπε χειροπιαστά πράγματα με “αιχμές” και “γωνίες”: Τον Λοβέρδο!

Ήταν, λοιπόν, “άνισο” το debate, γιατί λειτούργησε κυρίως ως “σκηνικό” στην υποψηφιότητα του Λοβέρδου. 

 

Ο Νίκος Ανδρουλάκης εμφανίστηκε ως ο “φωστήρας” που θα μας φέρει τα “φώτα” του Ευρωκοινοβουλίου να μας σώσει…

Ο Χάρης Καστανίδης ως ο παλαίμαχος maverick με γοητευτικά εξεζητημένη χρήση της γλώσσας…

Ο Παύλος Γερουλάνος, ως ο “ριζοσπάστης” που έχει γενικά όραμα, αλλά δεν έχει Πολιτική…

Και ο Παύλος Χριστίδης ως ο “νεαρός” που φέρνει κυρίως την… ηλικία του (και το γεγονός ότι βρίσκονταν δίπλα στην εκλιπούσα Πρόεδρο)…

* Ο Ανδρουλάκης ουσιαστικά μας είπε ότι, επειδή θήτευσε την τελευταία εξαετία στο Ευρωκοινοβούλιο, ξέρει τι χρειάζεται για να σωθεί η χώρα, διότι η Ευρώπη έχει σχέδιο,  αλλά η Ελλάδα δεν έχει! 

Δεν το γνωρίζει, ίσως, ότι η σημαντικότερη κριτική που γίνεται σήμερα στην ΕΕ είναι ακριβώς ότι δεν έχει σχέδιο για τίποτε: 

–Ούτε για το πώς θα γίνει η πιο “ανταγωνιστική περιοχή στον κόσμο” (στόχος που είχε τεθεί για το 2010, δεν πιάστηκε, κι ύστερα για το 2020, επίσης δεν επιτεύχθηκε), 

–ούτε για το πώς θα θωρακιστεί από τις δημοσιονομικές εκτροπές (σήμερα βρίσκεται σε μεγαλύτερη τέτοια “εκτροπή”, λόγω πανδημίας) 

–ούτε για το πώς θα πραγματοποιήσει την λεγόμενη “ενεργειακή μετάβαση” (την οποία οι πάντες πλέον αμφισβητούν στην Ευρώπη, ότι είναι εφικτή με τις σημερινές επιλογές).

 

–Μιλάμε για την Ευρώπη που δεν έχει πολιτική ούτε για τις ροές των παρανόμων που απειλούν συνεχώς τα σύνορά της, ούτε για την “αφομοίωση” όσων έχουν ήδη περάσει (η ίδια η Μέρκελ είχε παραδεχθεί ότι “η πολυ-πολιτισμικότητα αποδείχθηκε φενάκη“), ούτε για το πώς θα “μοιράζει” όσους παράνομους παίρνουν τελικά άσυλο…

–Μιλάμε για την Ευρώπη που όταν ξεκίνησε η πανδημία, τα κράτη-μέλη άρχισαν να… βουτάνε κυριολεκτικά τα αποθέματα μασκών η μία από την άλλη…

–Μιλάμε για  μιαν Ευρώπη, που δεν μπορεί ούτε καν να υποστηρίξει κράτη-μέλη της που υφίστανται άμεσες απειλές ή επιθέσεις από γειτονικές τρίτες χώρες. 

–Μιλάμε για μιαν Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου θεωρείται “φυσιολογικό”, όταν ένα κράτος-μέλος αντιμετωπίζει ευθεία απειλή από τρίτη χώρα, άλλα κράτη-μέλη να εξοπλίζουν την χώρα που απειλεί, όχι το κράτος-μέλος που απειλείται!

Αυτή η “Ευρώπη” έχει σχέδιο και θα μας σώσει!

Σωθήκαμε…

 

Το χειρότερο με τον Ανδρουλάκη είναι ότι ο ίδιος τα ξέρει όλα αυτά. Αλλά φέρεται στο ελληνικό κοινό όπως οι παλαιοί ιεραπόστολοι στους ιθαγενείς: μοιράζοντας πλουμιστές χάνδρες και καθρεφτάκια…

* Ο Καστανίδης αντίθετα ήταν η έκπληξη – και μάλιστα – ευχάριστη. Ξεχώρισε γιατί – αν εξαιρέσει κανείς την επανάληψη του γνωστού τροπαρίου κατά της ελεύθερης οικονομίας – δεν ήταν σε γενικές γραμμές “ξύλινος”. Μάλλον είχε συγκροτημένο λόγο. Αλλά όσα κατέθεσε – και ο στομφώδης τρόπος του – ήταν μάλλον μια νοσταλγική ανάμνηση από το παρελθόν, όχι μια μάχιμη στάση απέναντι στο μέλλον. Μας συγκίνησε για αρετές που κάποτε υπήρχαν στους πολιτικούς, αλλά σήμερα έχουν εκλείψει – όπως ο στιβαρός του λόγος. Που, όμως, ήταν κυρίως “λόγια”, όχι αιχμηρά επιχειρήματα. 

Μας συγκίνησε για όσα μας θύμισε από το παρελθόν, όχι για όσα μας πρότεινε για το παρόν, ούτε όσα μας υπόσχεται για το μέλλον. 

Όπως ακριβώς ο θρυλικός ήρωας του Θερβάντες, ο Δόν Κιχώτης, συμβολίζει την “ανάμνηση” μιας παλαιάς εποχής που πλέον έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί! Το ξέρουν όλοι, το ξέρει ο βοηθός του ο Σάντσο Πάντσα, το ξέρει η “αγαπημένη” του η Δουλτσινέα (που άλλον αγαπάει, η καψερή), το ξέρουν και οι… ανεμόμυλοι τους οποίους επιχειρεί να “σκοτώσει” νομίζοντας ότι σκοτώνει “δράκους” για χάρη της Δουλτσινέας – το ξέρουν οι πάντες πως όλα αυτά ανήκουν σε μια άλλη  εποχή. Μόνο ο Δόν Κιχώτης δεν το ξέρει…

Ένας συμπαθής Δόν Κιχώτης, είναι πάντα αξιαγάπητος. Αλλά είναι ελάχιστα πειστικός.  

 

* Ο Γερουλάνος είχε κι αυτός τις καλές στιγμές του. Αλλά σε επίπεδο “οράματος” ακούσαμε τις γενικολογίες ενός…εφήβου, που κάνει διανοητικές ασκήσεις για το πώς φαντάζεται ένα “ιδανικό κόσμο”. 

Μόνο που ο Παύλος Γερουλάνος δεν είναι ρομαντικός έφηβος. Βασικά δεν είναι έφηβος πλέον. Και οι αφελείς υπέρ-απλουστεύσεις δεν του ταιριάζουν.

Θυμίζει λίγο τον Ντόριαν Γκρέυ, τον ήρωα του Όσκαρ Γουάϊλντ. Που δεν γερνάει ο ίδιος – γερνάει το πορτρέτο του κι ό ίδιος μένει πάντα νέος. Μέχρι που κάποια στιγμή το πορτρέτο σπάει και ο ίδιος γερνάει απότομα. 

Αυτή η απότομη αποκάλυψη έγινε όταν “εξήγησε” το Σχέδιό του. Που έρχεται σε σύγκρουση με ό,τι γνωρίζουμε για όλες τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις της Ιστορίας: 

Όλα τα μεγάλα μεταρρυθμιστικά σχέδια όλων των εποχών, έγιναν με συγκέντρωση εξουσίας από τα πάνω, για να σπάσουν οι κοινωνικές αντιστάσεις που ήταν διάχυτες στην κοινωνίες και δεν άφηναν τίποτε να προχωρήσει. 

Από τον Κλεισθένη ως τον Περικλή, από τον Αναστάσιο ως τον Ιουστινιανό,  από τον Μπίσμαρκ ως τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ως τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ, ως τον Κάρολο Ντε Γκώλ, ως τον Φρασνουά Μιτεράν, την Μάρκαρετ Θάτσερ, ή και τον Τέγκ Χσιάο Πίγκ ακόμα – ή ως τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου – όλες οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις έγιναν από ηγέτες που συγκέντρωσαν εξουσία για να σπάσουν “κυκλώματα” και αντιστάσεις!

Όχι… αποκεντρώνοντας την εξουσία σε τοπικά και συντεχνιακά συμφέροντα που πολεμούν, παραδοσιακά κάθε μεταρρύθμιση που τις “ξεβολεύει”…

Το Σχέδιο του Γερουλάνου ανατρέπει αυτόν τον ιστορικό κανόνα. Θέλει να αλλάξει το “πολιτικό σύστημα” ενισχύοντας τις… παθογένειές του!

Δεν έχει ακουστά ότι ο χώρος με τη μεγαλύτερη παράλυση διαφθοράς στην Ελλάδα είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση, στην οποία θέλει να… μεταφέρει εξουσίες. 

* Τέλος υπήρχε και ο Χρηστίδης. Συμπαθέστατος κι αυτός, αλλά “‘άνευ θείου και φωσφόρου”. Με δύο λόγια δεν είπε τίποτα! Δεν θα μπορούσε κι όλας…

Πέταξε πετυχημένες ατάκες, αλλά μίλησε ως “επικοινωνιολόγος”, όχι ως πολιτικός. Κρίμα που νέα παιδιά έχουν παγιδευτεί τόσο πολύ στον κομφορμισμό της “πολιτικής ορθότητας”. 

“Συντηρητικός” με τη χειρότερη έννοια. Δηλαδή απρόθυμος να παρεκκλίνει της “πεπατημένης”, απρόθυμος να σκεφτεί για λογαριασμό του, να μιλήσει την αλήθεια του, να πάει κόντρα στο ρεύμα. 

Κρίμα, γιατί δεν είναι για πέταμα…

* Κι ύστερα απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους στάθηκε ο Ανδρέας Λοβέρδος. Που είπε την αλήθεια του κι ήταν ο εαυτός του. Κι αυτό μόνο – σε σύγκριση με όλους τους άλλους – αρκεί.

Αλλά δεν ήταν το μόνο. Τόλμησε να πει ότι “δεν τον νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι” – δηλαδή δεν “στρογγυλεύει” τα λόγια του. 

Μεγάλη κουβέντα!

Η Πολιτική τέτοιους ανθρώπους χρειάζεται – που δεν στρογγυλεύουν!

Η Πολιτική! 

Όχι ο πολιτικαντισμός (οι πολιτικάντηδες μονίμως, υπεκφεύγουν, τάζουν και στρογγυλεύουν…)

 

Κι ακόμα τόνισε ότι κάθε σοβαρή απόπειρα διεύρυνσης για ένα “κεντρώο” κόμμα είναι αμφίπλευρη!

Επίσης μεγάλη κουβέντα!

Το Κέντρο δεν μπορεί να παραμείνει “κέντρο”, όταν διευρύνεται μόνο προς την …Αριστερά. Ιδιαίτερα όταν η συγκεκριμένη Αριστερά είχε ολέθρια παρουσία…

 

Και τέλος σκότωσε και το παραμύθι της “προοδευτικότητας”. 

Όταν θύμισε ότι δεν είναι “προοδευτική” συμμαχία να συνεργάζεσαι με ηγέτες που ποινικοποίησαν την Πολιτική επιχειρώντας να εξοντώσουν πολιτικούς τους αντιπάλους ή αποσάρθρωσαν τα δημοκρατικά ήθη εξαγοράζοντας βουλευτές άλλων κομμάτων…

Θύμισε δηλαδή ότι “προοδευτικός” δεν είναι αυτός που το περιφέρει ως ταμπέλα, αλλά αυτός που στην πράξη υπερασπίζεται αρχές και αξίες και ιδανικά και μεταρρυθμιστικές πολιτικές. 

Πράγμα που ο ίδιος έχει κάνει. Οι άλλοι;

 

Πήγαν εμμέσως να του πουν μήπως είναι “δεξιός” που στέκεται εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών και υπέρ του αισθήματος ασφαλείας των πολιτών. 

Και απάντησε το τόσο απλό και τόσο εμβληματικό: Εγώ είμαι πατριώτης! Και ο πατριωτισμός δεν είναι δεξιός ούτε αριστερός. 

Εξηγώντας ότι ολόκληρο το ΚΙΝΑΛ είχε καταψηφίσει την Συμφωνία των Πρεσπών. Ήταν άραγε “δεξιό” το ΚΙΝΑΛ τότε;

Και στο μεταξύ η Συμφωνία δεν υλοποιείται από την πλευρά των Σκοπίων. Πράγμα που αποδεσμεύει και την Ελλάδα από το να στηρίξει την “ευρωπαϊκή προοπτική” των Σκοπίων (για την οποία άλλωστε, κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν σοβαρές ενστάσεις). 

 

Και επέκρινε τη ΝΔ ευθέως, που σήμερα κάνει άλλα, ή έστω δείχνει να μην έχει ξεκάθαρες θέσεις…

Φανταστείτε! Ο μόνος απ’ όλους τους υποψηφίους που κατηγορήθηκε ως “δεξιός” ήταν αυτός που έκανε την πιο αιχμηρή κριτική στη ΝΔ!

Ίσως γιατί οι υπόλοιποι δεν ήθελαν να “εκτεθού픨. 

Ίσως γιατί κάποιοι από τους υπόλοιπους αποδέχονται πλήρως τη Συμφωνία των Πρεσπών, που η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού έχει καταδικάσει και η οποία στην πράξη δεν περπατάει…

Τελικά ο μόνος που φέρθηκε ως πραγματικά “κεντρώος ηγέτης” (κι όχι… ως “ροζέ αριστερούλης”) είναι ο Ανδρέας Λοβέρδος

Και το έκανε απερίφραστα. Σχεδόν προκλητικά…

Με χαμόγελο, αλλά και με τσαγανό.

Σαν να τους λέει, εγώ αυτό πιστεύω και γι’ αυτό το πιστεύω. 

Εσείς; 

 

Τελικά ήταν παράσταση για ένα ρόλο! 

Με τους υπόλοιπους να κάνουν τα… σκηνικά.

 Θανάσης Κ.-DAILYPOST.GR