Γιώργος Παπανδρέου: Γιουσουρούμ

Στην αρχή η υποψηφιότητά του θα έσκιζε στα δύο την Ερυθρά Θάλασσα –ή τουλάχιστον θα σταματούσε την κίνηση στη Χαριλάου Τρικούπη– για να φτάσει μόνος και άνετος στον θώκο. Η θάλασσα δεν άνοιξε – ούτε τα διπλοπαρκαρίσματα στη Χαριλάου Τρικούπη έδειξαν τάσεις σεβαστικής απόσυρσης. Κανένας υποψήφιος δεν υπέκυψε στο δέος του ονόματος. Αυτή η αναισθησία του περιβάλλοντος κόσμου, όμως, δεν εμπόδισε τον Γιώργο Παπανδρέου να εξακολουθήσει να πολιτεύεται αφ’ υψηλού. Πολιτεύτηκε σαν πρώην πρωθυπουργός που δεν έστεργε να μετρηθεί στο ίδιο πάνελ με τα κοινά αναστήματα των συνυποψηφίων του. Πολιτεύθηκε σαν να επέπρωτο να εκλεγεί, όπως έγραψε και ο μικρός του αδελφός, «όχι επειδή το αξίζει εκείνος, αλλά επειδή αξίζει σε μας» να τον έχουμε ξανά αρχηγό.

Τι σχέση έχει αυτό το αγέρωχο προφίλ με τον πολιτευτή που εμφανίστηκε την επομένη της εκλογικής του ήττας για να

σπιλώσει τον αντίπαλό του; Τι σχέση έχει η καμπάνια τού, υποτίθεται, ενωτικού statesman με τη διανομή δημοσιευμάτων από το 2013 για το πώς ο Ανδρουλάκης μοίραζε με τον Παπαμιμίκο τις διοικήσεις των νοσοκομείων;

Ανεξαρτήτως του πώς ζυγίζει κανείς τον πρώην πρωθυπουργό σε σύγκριση με τον συνυποψήφιό του, υπάρχει η ετυμηγορία της κάλπης: Περίπου 195.000 από τους 270.000 που ψήφισαν, δεν θέλουν την παλινόρθωσή του στην ηγεσία του κόμματος. Πρόκειται για αποτέλεσμα συντριπτικά αντίθετο με τις προβλέψεις του ίδιου και του επιτελείου του. Πώς ένας δημοκράτης με τέτοια σκανδιναβική εκλέπτυνση υποδέχτηκε αυτή την απροσδόκητη για τον ίδιο αποδοκιμασία; Πώς την εξηγεί;

Πώς διάβασε ο ηττημένος την ετυμηγορία της κάλπης;

Η δημόσια απάντηση του ιδίου είναι ότι δεν είχε χρόνο να κάνει εκστρατεία. Η σταδιοδρομία του από το 1981, που εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής, δεν ήταν αρκετή. Η ανεπίσημη απάντηση είναι «Κρήτη και Κεντρική Μακεδονία». Η Κρήτη αλλαξοπίστησε, γιατί το αίμα επικράτησε της παλιάς αφοσίωσης στο όνομα. Η Μακεδονία είχε τον Καστανίδη και τους Ποντίους – που είναι μπεσαλήδες άνθρωποι και του είχαν τάξει να τον ψηφίσουν, προτού ο ΓΑΠ προβεί στο εκλογικό του διάβημα.

Αυτές οι προφάσεις θα συνιστούσαν περιφρόνηση της λαϊκής εντολής. Δεν είναι όμως άρνηση, αλλά αδυναμία ανάγνωσης της εντολής. Οι συνεργάτες του ΓΑΠ βλέπουν ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να επικρατήσει. Δεν βλέπουν όμως τι θα σημάνει για τα υπολείμματα του πολιτικού του κεφαλαίου άλλη μία, αλυσιδωτή ήττα. Λένε ότι έχει χρέος να μείνει και να ηγηθεί της εσωκομματικής μειοψηφίας για να εξασφαλίσει ότι το κόμμα δεν θα γίνει αρχηγικό. Ακόμη κι αν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος, πώς θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο του αναχώματος ένα τριπλοενεχυριασμένο όνομα – ένα οικόσημο που ο κληρονόμος «σκότωσε» στο γιουσουρούμ;

Οι αυτοκαταστροφικές αποφάσεις του ΓΑΠ αποδίδονται συνήθως στον αντίλαλο του μπούνκερ – στους πιστούς του που τον κολακεύουν και δεν τον προστατεύουν. Κανείς όμως δεν μπορεί να σε προστατεύσει από τον εαυτό σου.

 Μιχ. Τσιντσίνης-Καθημερινή