Το εμβόλιο Τσίπρα για τις εκλογές

Είναι αποδεκτό από όλους. Το παραδέχονται και οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Μπορεί σε πολλά πράγματα ο Αλέξης Τσίπρας να «κολλάει», έχει όμως ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης και προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Τελευταίο παράδειγμα: το αίτημα για πρόωρες εκλογές «εδώ και τώρα», τη στιγμή που όλες οι χώρες προετοιμάζονται για την εποχή Omicron, την πιο δύσκολη παγκοσμίως περίοδο της πανδημίας με βάση τα μέχρι τώρα επιστημονικά δεδομένα.

Το ερώτημα προκύπτει εύλογα. Μα δεν ξέρει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ πως η χώρα δεν μπορεί να πάει αυτή τη στιγμή σε εκλογές λόγω της υγειονομικής κρίσης; Αλλά και να πήγαινε, δεν αντιλαμβάνεται πως αυτό θα ήταν καταστροφικό για τον ίδιο και το κόμμα του, αφού βρίσκεται σε πτώση, με έναν «νέο παίκτη», τον Νίκο Ανδρουλάκη, να μπαίνει στο πολιτικό σκηνικό και να διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο στον χώρο της Κεντροαριστεράς;

Φιλολογικό είναι το ερώτημα. Φυσικά και το γνωρίζει. Και γι’ αυτό αντέδρασε πολιτικά μεν αλλά με όρους ιατρικούς, προσαρμόζοντας την τακτική του στο πνεύμα της εποχής. Όπως τα αντισώματα που δημιουργούνται από το εμβόλιο προστατεύουν από τη βαριά νόσηση, έτσι και το αίτημα του Αλέξη για εκλογές τον «προστατεύει» από τις ίδιες τις εκλογές. Σκεπτόμενος πονηρά και «ρεαλιστικά» θεωρεί πως από τη στιγμή που ο ίδιος ζητά προσφυγή στις κάλπες, αποκλείεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης να ενδώσει στον... πειρασμό. Άλλωστε το ομολόγησε και ο πρωθυπουργός στη Βουλή λέγοντας «λυπάμαι που δεν γίνεται να πάμε σε εκλογές για να δω τον πανικό στο πρόσωπό σας».

Το αίτημα του Τσίπρα τού προσφέρει προσωρινά επικοινωνιακή διαφυγή, αλλά δεν αντιμετωπίζει το στρατηγικό του αδιέξοδο. Περισσότερο ξορκίζει τις εκλογές παρά προσπαθεί να τις διεκδικήσει. Ολες οι δημοσκοπήσεις, ακόμη και εκείνες που δημοσιεύονται στα φιλικά προς την αξιωματική αντιπολίτευση ΜΜΕ, δείχνουν περαιτέρω πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, υψηλή διαφορά με τη Νέα Δημοκρατία και μείωση της ψαλίδας με το ΚΙΝ.ΑΛ.

Η εκλογή του Ανδρουλάκη άλλαξε το πολιτικό τοπίο και δίνει την ευκαιρία στον νέο αρχηγό του ΚΙΝ.ΑΛ. να παίξει με ίσους όρους απέναντι και στον Τσίπρα και στον Μητσοτάκη. Αν θα το επιτύχει εξαρτάται μόνο από τον ίδιο. Την ευκαιρία την έχει, μένει να δούμε πώς θα μπορέσει να την αξιοποιήσει εντός των επόμενων μηνών.

Οι εξελίξεις αυτές φέρνουν σε δύσκολη θέση τον ΣΥΡΙΖΑ και είναι λογικό να προκαλούν φόβο στην ηγεσία του κόμματος. Δυόμισι χρόνια μετά τις εκλογές το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει χάσει πάνω από 10 μονάδες της εκλογικής δύναμης που είχε τον Ιούλιο του 2019, σαφώς περισσότερες από εκείνες της Νέας Δημοκρατίας που αντιμετωπίζει και την εύλογη φθορά της διακυβέρνησης. Η Κουμουνδούρου δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει προς όφελός της τα προβλήματα της πανδημίας, της κρίσης με την Τουρκία και την ακρίβεια, που είναι λογικό να έχουν τραυματίσει την κυβέρνηση.

Τα δε εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζει είναι πολλά, ακροβατεί ανάμεσα στις ακραίες θέσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία χωρίς σαφές στίγμα και ακόμη δεν κατάφερε να κάνει το συνέδριο. Οι 270.000 πολίτες που πήγαν στις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝ.ΑΛ. έβαλαν ψηλά τον πήχη για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να συγκεντρώσει ανάλογο αριθμό φίλων και μελών. Ακόμη και το γεγονός πως από τα τρία μεγάλα κόμματα μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει εκλέξει αρχηγό από την κομματική βάση είναι ένα μειονέκτημα.

Το χειρότερο όλων για τον Τσίπρα είναι ότι στα μάτια της κοινής γνώμης εκείνος θεωρείται «παλιό» και ο Ανδρουλάκης «νέο». Το 2014-2015, όταν εκείνος ήταν το «νέο», το χαρτί των πρόωρων εκλογών το έπαιξε με μεγάλη επιτυχία. Με μοχλό την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας και την υπόσχεση «μνημόνια τέλος με έναν νόμο και ένα άρθρο» κέρδισε μια πύρρεια νίκη, με τα γνωστά για τον ίδιο, τη χώρα και τους πολίτες αποτελέσματα. Εξι χρόνια μετά η Ιστορία μόνο ως φάρσα μπορεί να επαναληφθεί.

Ακόμη κι αν ο Τσίπρας διεκδικούσε πράγματι τις εκλογές, ποιος θα πίστευε ότι το κάνει για να «σωθεί η κοινωνία από την πανδημία». Η κυβέρνηση ολιγώρησε στο θέμα του υποχρεωτικού εμβολιασμού και της προετοιμασίας του ΕΣΥ για τα πολύ δύσκολα, αλλά σε γενικές γραμμές έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε, αν κρίνουμε με βάση το μέγεθος του προβλήματος και τις πρακτικές των άλλων χωρών. Πέραν, όμως, της στείρας, εμμονικής άρνησης για κάθε μέτρο, τι ήταν αυτό που προσέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ για να πείσει την κοινωνία ότι «μπορεί καλύτερα»; Το παιχνίδι με τους αντεμβολιαστές ή το «αναλαμβάνω την ευθύνη για τις συγκεντρώσεις»;

Το ιδανικό θα ήταν ο Μητσοτάκης πράγματι να μπορούσε να ανταποκριθεί στην πρόκληση Τσίπρα και να τον λυτρώσει από την αγωνία που τον διακατέχει. Επειδή, όμως, η ευθύνη του πρωθυπουργού απέναντι στην κοινωνία για το τεράστιο πρόβλημα της Οmicron που φτάνει είναι τεράστια, ας εκχωρήσει στον Τσίπρα τη δυνατότητα να κουνάει το δάχτυλο ζητώντας εκλογές για μερικούς ακόμη μήνες.

 Μπ. Κούτρας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ