Τα καλαμπούρια για την Ουκρανία

Κυκλοφορούν ωραία καλαμπούρια στο Διαδίκτυο σχετικώς με τη στάση του Βλαντιμίρ Πούτιν στα διεθνή πράγματα. Σε ένα δείχνει τον αυταρχικό ηγέτη να λέει στο τηλέφωνο «απομακρύνετε αμέσως τα σύνορά σας από εκεί που βρίσκονται τα στρατεύματά μου». Ενα άλλο είναι υπό μορφήν ερωταπάντησης: «Με ποιες χώρες συνορεύει η Ρωσία; Με όποιες θέλει».

Κυκλοφορούν όμως και διάφορα σχοινοτενή καλαμπούρια υπό μορφήν «γεωπολιτικών αναλύσεων». Αναφέρονται στα «ιστορικά δίκαια της Ρωσίας», που ξεκινούν από τους (τουρκογενείς) Τατάρους της Κριμαίας, πάνε στη Μεγάλη Αικατερίνη, για να καταλήξουν στον Λένιν και στον Γκορμπατσόφ. Ακούμε για την ανασφάλεια που νιώθει η Ρωσία από την Ουκρανία, που μάλλον είναι ανάλογη εκείνης που νιώθει η Τουρκία έχοντας δίπλα τη Ρόδο. Ακούμε για αποστρατιωτικοποιημένες ζώνες, που δεν είναι κακή ιδέα, αλλά μόνον όταν εφαρμόζεται εκατέρωθεν. Ναι! «Δεν τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά» στη Σάμο –θα μας έρθει και πιο φθηνά– αλλά να καταργηθεί και η στρατιά του Αιγαίου. Δηλαδή, γιατί χρειάζεται τόσα αποβατικά η Τουρκία; Πού θα στείλει στρατεύματα; Στα Πριγκηπόννησα;

Ιστορικά δίκαια υπάρχουν πολλά. Τόσα, που

εκατοντάδες χρόνια πολέμων δεν κατάφεραν να τα ικανοποιήσουν. Τα δίκαια του γερμανικού έθνους έλεγε πως υπερασπίζεται ο Χίτλερ και εισέβαλε όπου υπήρχαν ευρωπαϊκά σύνορα. Αλλοτε για την προστασία γερμανικών μειονοτήτων, όπως στη Σουδητία (που με τη συμφωνία του Μονάχου οι σύμμαχοι παραχώρησαν στη Γερμανία, χωρίς να ρωτήσουν τους Τσέχους), και άλλες φορές με το εφεύρημα του «ζωτικού χώρου». «Το μεγάλο και ιστορικό έθνος», έλεγαν οι ναζί, «ασφυκτιά στα υπάρχοντα σύνορα, χρειάζονται εδάφη για να αναπτυχθεί». Κι έτσι ξεκίνησε η μεγαλύτερη σφαγή στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Με βάση αυτή την εμπειρία και μετά εκατομμύρια νεκρούς, το έλλογο κομμάτι της παγκόσμιας κοινότητας –που ευτυχώς εκείνη την περίοδο είχε και την ισχύ– επέβαλε νέους κανόνες με πρώτο το «ό,τι έγινε, έγινε· τα σύνορα των χωρών είναι απαραβίαστα». Ετσι η Ευρώπη που περιοδικώς ποτιζόταν από το αίμα φίλων, αδελφών, συζύγων, τέκνων, έζησε ογδόντα χρόνια ειρήνης και ευημερίας.

Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι η αναγνώριση των «Λαϊκών Δημοκρατιών Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ», ούτε καν η «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου». Είναι το ερώτημα αν θα διασωθεί το ατελές διεθνές δίκαιο που έχουμε –είναι η μόνη έστω ελλιπής ισχύς που έχουν στα διεθνή πράγματα οι αδύναμες χώρες– ή αν ο κόσμος μας επιστρέψει στην προπολεμική βαρβαρότητα, όπου με πολλές δικαιολογίες και περισσότερα «ιστορικά δίκαια» υπήρχε μόνον ο νόμος του ισχυρού.

 Π. Μανδραβέλης-Καθημερινή