Οι σύνδεσμοι οπαδών και η νόμιμη κρατική βία

Παρακαλούνται οι διωκτικές και δικαστικές αρχές της χώρας να προσέχουν εισερχόμενες για «αιφνιδιαστικό έλεγχο» σε γραφεία συνδέσμων οπαδών όλων των ομάδων, τρεις μέρες μετά από μια στυγερή δολοφονία, «να μην σκίσουν κανένα καλσόν στα κουφώματα» και ποιος θα πληρώσει τη ζημιά που θα πάθουν.

Όλοι αυτοί «οι δήθεν Βησιγότθοι» δεν είναι τίποτε περισσότερο από «κάτι μικρά κι αδύναμα ανθρωπάκια που παριστάνουν τους επιδρομείς» (για να θυμηθούμε τον παμμέγιστο Μιχάλη Κατσαρό), ευτυχώς υπάρχουν κι αυτοί για να γελάσει λίγο το χειλάκι μας από τη μαυρίλα των ημερών.

Αφήνοντας, λοιπόν, στην άκρη τις δήθεν έρευνες και τα δήθεν συγκλονιστικά ευρήματα σε γραφεία συνδέσμων οπαδών, με τα οποία γελάνε και τα τσιμέντα στη Θεσσαλονίκη (και στην υπόλοιπη Ελλάδα), ας μιλήσουμε για τους συνδέσμους.

Δεν υπάρχει γελοιωδέστερη άποψη από την ευρέως διακινούμενη «καταργείστε τους συνδέσμους οπαδών».

Πρώτον, επειδή ο σύνδεσμος οπαδών ως ιδέα είναι μια

άριστη προσέγγιση της σχέσης της ομάδας με ένα κομμάτι, το πιο ενεργό των οπαδών της.

Δεύτερον, επειδή δεν φταίει ποτέ η ιδέα του συνδέσμου αν όσοι σε αυτόν μετέχουν ή περιφέρονται καταντούν δολοφόνοι, μπράβοι και τραμπούκοι.

Τρίτον, επειδή μια οργανωμένη κοινωνία και μια αποτελεσματική πολιτεία επιθυμεί συνδέσμους οργανωμένους και ελεγχόμενους, προληπτικά και κατασταλτικά, για να μπορεί να καναλιζάρει τη λειτουργία τους και να ελέγχει τις δραστηριότητες τους

Τέταρτον, επειδή κάθε ομάδα θεωρεί (και είναι σωστό) να συνδιαλέγεται με νόμιμες και αναγνωρισμένες «λέσχες φιλάθλων» (το άλλο όνομα του συνδέσμου) παρά με ομάδες ατάκτων που κανένας δεν γνωρίζει από πού κρατάει η σκούφια τους και για τι ακριβώς ψάχνονται κάθε φορά.

Το ζητούμενο ήταν και είναι πάντα το νομοθετικό πλαίσιο οργάνωσης και λειτουργίας των συνδέσμων οπαδών και ο σκληρός πυρήνας της αντιμετώπισης πιθανών παραβατικών δράσεων η διάθεση του κράτους να ασκήσει άμεσα και σκληρά την προληπτική και κατασταλτική λειτουργία του απέναντι σε πιθανές περιπτώσεις παραβίασης του νόμου.

Στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ το πρόβλημα οι σύνδεσμοι οπαδών, όπως δεν είναι το πρόβλημα οι κομματικές νεολαίες ή οι εξωκοινοβουλευτικές πολιτικές οργανώσεις.

Πάντα το πρόβλημα ήταν και είναι η απόφαση του κράτους να επιβάλλει χωρίς διακρίσεις και χωρίς επιλεκτικές αναφορές τη νόμιμη κρατική βία απέναντι σε κάθε απόπειρα να μετατραπούν οι σύνδεσμοι σε φυτώρια δολοφόνων, μπράβων, εμπόρων πρέζας και νταβατζήδων, όπως οι κομματικές νεολαίες σε εν τοις πράγμασι διοικητές των Πανεπιστημίων ή οι εξωκοινοβουλευτικοί σε αφεντικά των δρόμων ή σε κατά συρροή δολοφόνους στο όνομα μιας δικιάς τους εκδοχής της επανάστασης, τρέχα γύρευε δηλαδή.

Όσο το ελληνικό κράτος σε όλες τις μορφές του και με όλες τις κυβερνήσεις που το διαχειρίστηκαν παραμένει ο θεσμικός παρατηρητής της οργανωμένης βίας στα γήπεδα, στα Πανεπιστήμια, στους δρόμους, όσο δεν κουνάει το μικρό του δαχτυλάκι για ένα εκατομμύριο διαφορετικούς λόγους, όσο είναι στο νταραβέρι με τον κάθε γελοίο ιδιοκτήτη ΠΑΕ ή πρόεδρο κόμματος, όσο συναγελάζεται με τις συμμορίες για να κονομάει το ίδιο από τις δραστηριότητες τους, τόσο καταλήγει καταγέλαστο και αφερέγγυο και τόσο μια ζωή θα προστρέχει εκ των υστέρων για να μειώσει την ένταση των γεγονότων υπέρ των δραστών (δικοί του συνεργάτες είναι).

Δεν χρειάζεται να ανακαλυφθεί η Αμερική για να προκύψει άμεσα ένα πλαίσιο λειτουργίας και ελέγχου των συνδέσμων οπαδών και να κατοχυρωθεί θεσμικά. Διάφοροι «κουτόφραγκοι» το ανακάλυψαν και το επέβαλαν πριν από εμάς.

Η μεγαλύτερη ή η μικρότερη επιτυχία τους παραμένει πάντα σε συνάρτηση με την κρατική επιδίωξη να ελεγχθεί αποφασιστικά ο χώρος, να ασκηθεί προς όλες τις κατευθύνσεις η νόμιμη κρατική βία και να απαγορευθούν δια ροπάλου οι κολλεγιές και τα νταβατζιλίκια με ολιγάρχες, επιχειρηματίες της πλάκας, διακινητές άγνωστης προέλευσης χρήματος, μπροστινούς της κακιάς ώρας και επαγγελματίες στοιχηματζήδες.

Όσο, όλες αυτές οι πρόδηλες ανάγκες να αντιμετωπιστεί κατά πρόσωπο η παραβατική λειτουργία των συνδέσμων οπαδών δείχνουν ικανοποιούνται με κάτι ελέγχους της κακιάς ώρας τρεις μέρες μετά το φόνο μην περιμένετε τίποτε, μας δουλεύουν όλοι, αυτοί παριστάνουν ότι διώκουν την γηπεδική βία κι εμείς ότι τους πιστεύουμε.

Όλα τα υπόλοιπα είναι λόγια του αέρα και δηλώσεις της πλάκας μερικών συφοριασμένων πολιτικάντηδων που ανακαλύπτουν κάθε φορά έντρομοι ότι οι διώκτες στους οποίους έχουν επενδύσει κάνουν νταραβέρι τα βράδια μαζί με τους δολοφόνους και μπραβιλίκια στα ίδια μαγαζιά.

Άιντε νούμερα, που θέλετε κιόλας να τελειώνετε με το θέμα της γηπεδικής βίας…

 Χρ. Υφαντής-lykavitos.gr