Δεκανίκια με σημαία ευκαιρίας

Η αλλαγή κοµµάτων στη διάρκεια της διαδρομής ενός πολιτικού είναι συνηθισμένη και απολύτως κατανοητή. Συμβαίνει στη χώρα μας όπως και σε όλο τον δημοκρατικό κόσμο πολιτικά στελέχη καριέρας να αλλάζουν κομματική στέγη όχι μία αλλά και περισσότερες φορές. Το φαινόμενο δεν είναι ούτε περίεργο ούτε υποκρύπτει συνωμοσίες. Ολοι οι άνθρωποι δικαιούνται να αναθεωρούν απόψεις και επιλογές, αρκεί αυτά να γίνονται στο φως και κυρίως να μην υπηρετούν δόλιες σκοπιμότητες. Στα πολλά χρόνια που έχουν περάσει πια από τη μεταπολίτευση, η χώρα έχει γνωρίσει –παρά τα προβλήματα– τη μεγαλύτερη περίοδο δημοκρατικής ομαλότητας. Απόπειρες για να πληγεί αυτό το κεκτημένο έγιναν από πολλές πλευρές τα προηγούμενα χρόνια, αλλά ευτυχώς η Δημοκρατία απέδειξε ότι διαθέτει ισχυρά αντισώματα και κατάφερε να εξουδετερώσει τους εχθρούς της. Δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ πρόβλημα η μετακίνηση στελεχών από ένα κόμμα σε ένα άλλο, ούτε καν η σημαία ευκαιρίας που σηκώνουν ορισμένοι που δεν έχουν όριο στον αριβισμό. Αντιθέτως, αλγεινή εντύπωση προκαλεί η απόπειρα συγκρότησης μηχανισμών ελέγχου του κράτους πέραν των συνταγματικών ορίων και των πολιτικών εξελίξεων με δεκανίκια μεταμφιεσμένων που είναι και αντιαισθητική.

Τέτοια φαινόμενα, για παράδειγμα, ζήσαμε στην εποχή της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όπου εκτός όλων των άλλων υπήρχε στο

παρασκήνιο ένα υπόγειο σύστημα με διακλαδώσεις στο κράτος που επιχείρησε να ελέγξει τη δημόσια ζωή αλλά ευτυχώς απέτυχε. Τα πρόσωπα και οι ρόλοι τους από τα πολύ υψηλά κλιμάκια του κράτους έως τις παρυφές της Δικαιοσύνης και αλλού, είναι γνωστά και έχουν πάρει τις δέουσες απαντήσεις. Μετά τις εκλογές του 2019 λούφαξαν για ένα διάστημα και ορισμένοι εξ αυτών αναζήτησαν καταφύγιο και πολλοί κατάφεραν να μείνουν στο απυρόβλητο.

 Οσο ο χρόνος περνάει και πλησιάζουμε σε εθνικές εκλογές, τα δεδομένα αλλάζουν και ξαναβγαίνουν στην πολιτική αγορά πρόθυμοι και επισπεύδοντες να παράσχουν υπηρεσίες σε όποιον τις ζητήσει. Το έργο που κόβει εσχάτως εισιτήρια είναι ένας ακόμη μηχανισμός στον χώρο της Κεντροδεξιάς. Η αποτυχία του Αλέξη Τσίπρα να εδραιωθεί στην Κεντροαριστερά προκαλεί εντάσεις και οξύνει την αγωνία στο κόμμα του με αποτέλεσμα να αναζητούν νέες «ανίερες» συμμαχίες. Η ενδυνάμωση του ΚΙΝΑΛ και η κυριαρχία του Νίκου Ανδρουλάκη στο Κέντρο –παρά τις αδυναμίες του– έναντι του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να επιταχύνει παρασκηνιακές διεργασίες. Αφού οι επιθέσεις φιλίας δεν έπιασαν θα κλιμακώσουν την οξύτητα στην αντιπαράθεση και με το ΠΑΣΟΚ, ενώ θα επιχειρήσουν και τη δημιουργία Δούρειου Ιππου στην κυβερνητική παράταξη. Περιφερόμενοι δήθεν εκφραστές ενός πρώην αρχηγού της Ν.Δ. αναζητούν για… λόγου τους προφανώς ρόλο και προσφέρονται εθελοντικά να συνδράμουν στον πολιτικό σχεδιασμό άλλων δυνάμεων. Η ζωή έχει δείξει ότι ανάλογοι σχεδιασμοί ενίοτε κερδίζουν προσωρινά και μπορεί να λειτουργήσουν διαλυτικά, αλλά μακροπρόθεσμα είναι καταδικασμένοι στην αποτυχία. Το 2022 βεβαίως δεν είναι 2012 ούτε 2015 καθώς η προηγούμενη δεκαετία υπήρξε διδακτική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα επιχειρηθούν εκ νέου τα παλιά κόλπα. Οι πολίτες μπορεί συχνά να επιλέγουν τον εύκολο δρόμο αλλά οι μνήμες είναι πολύ πρόσφατες και συχνά εφιαλτικές.

 Παν. Λάμψιας-Καθημερινή