Στρατηγική Τύφλωση…

Θανάσης Κ.

Στην Ουκρανία βρισκόμαστε σε αδιέξοδο:

— Οι Ρώσοι προχωρούν πολύ αργά – και πάντως πολύ δύσκολα. 

— Και οι Ουκρανοί ανθίστανται πεισματικά – και ηρωϊκά – χωρίς να μπορούν να αναχαιτίσουν τους Ρώσους και χωρίς να περιμένουν ουσιώδη εξωτερική βοήθεια από κανένα.

Στο μεταξύ η χώρα τους καταστρέφεται καθημερινά. 

* Πρώτο ερώτημα λοιπόν:

Πώς μπορεί να τελειώσει ο Πόλεμος αυτός;

Τέτοιες συγκρούσεις τελειώνουν είτε με νίκη μίας πλευράς, είτε με διαπραγματεύσεις μεταξύ τους.

Η Ρωσία μέχρι στιγμής δεν δείχνει διάθεση να συμφωνήσει, αν δεν αποσπάσει περισσότερα απ’ όσα ζητούσε πριν τον Πόλεμο – και για να ξεκινήσει τον Πόλεμο.

Απαιτεί οπωσδήποτε, 

–την αναγνώριση απόσχισης της Κριμαίας (την οποία είχε καταλάβει ήδη από το 2014), 

–την αναγνώριση απόσχισης των δύο επαρχιών του Ντομπάς, 

–την εξασφάλιση της ουδετερότητας της Ουκρανίας και 

–την διάλυση των ένοπλων αντι-ρωσικών ομάδων των Ουκρανών. 

Δηλαδή ζητά τον εδαφικό ακρωτηριασμό της Ουκρανίας και

τον πολιτικό έλεγχο της Ρωσίας επί της (υπόλοιπης) Ουκρανίας.

Μέχρι στιγμής, η Κυβέρνηση Ζελένσκι δεν είναι διατεθειμένη να δεχθεί τίποτε παραπάνω από την «ουδετερότητα» ολόκληρης της Ουκρανίας, δηλαδή να μείνει η χώρα του ακέραιη, με αντάλλαγμα να μην μπει στο ΝΑΤΟ.

Άρα μεταξύ των δύο πλευρών υπάρχει ακόμα αγεφύρωτο «διαπραγματευτικό χάσμα».

Ο μόνος τρόπος να ξεπεραστεί αυτό, εφ’ όσον αποκλείουμε άμεση ανάμιξη του ΝΑΤΟ, είναι:

— είτε η Ουκρανική αντίσταση να καταρρεύσει, 

— είτε η Ρωσία να ηττηθεί και να συνθηκολογήσει. 

Το τελευταίο θα σημάνει ότι ο Πούτιν τελικά θα ανατραπεί. Διότι αν ηττηθεί και συνθηκολογήσει, θα ανατραπεί! (Χωρίς απαραίτητα ο διάδοχός του να είναι καλύτερος για τη Δύση, όπως παρατηρούν ήδη δυτικοί αναλυτές).

 

— Συμπέρασμα πρώτο: αν ο Πούτιν δεν συνθηκολογήσει (και δεν ανατραπεί εσωτερικά), τότε ο μόνος ορατός τρόπος να τελειώσει ο Πόλεμος είναι με ήττα-συνθηκολόγηση της Ουκρανίας.

Αυτό είναι κάτι που (εμμέσως ή ευθέως) το ομολογούν οι περισσότεροι δυτικοί αναλυτές. 

Από τη στιγμή που η Ρωσία επενέβη στρατιωτικά στην Ουκρανία και το ΝΑΤΟ αρνήθηκε να βοηθήσει τη σθεναρή της αντίσταση, το μέλλον της είναι προδιαγεγραμμένο.

* Οπότε έρχεται το επόμενο ερώτημα: Τι θα γίνει μετά;

Η μάλλον, ποια είναι η στρατηγική της Δύσης, αν η Ρωσία κερδίσει αυτά που επιδιώκει (ή, έστω, τα περισσότερα από όσα επιδιώκει) στην Ουκρανία;

Απάντηση, δυστυχώς, δεν υπάρχει! Κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό.

 

Αν η Ρωσία επιτύχει τους αντικειμενικούς στόχους της στην Ουκρανία, η Δύση έχει δύο επιλογές:

— Είτε να συνεχίσει και να κλιμακώσει τις κυρώσεις της κατά της Ρωσίας, για να την «τιμωρήσει», και να την εμποδίσει να κάνει «επόμενα βήματα επιθετικότητας» και επεκτατισμού.

— Είτε, αντίθετα, να αποδεχθεί η Δύση, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, τα νέα «τετελεσμένα» της Ρωσίας στην Ουκρανία, να άρει σταδιακά της κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας και να προσπαθήσει να εξομαλύνει τις σχέσεις της μαζί της.

Και τα δύο δεν είναι καθόλου εύκολα πλέον.

 

* Ας δούμε, το πρώτο: Αν η Δύση μετά την επικράτηση της Ρωσίας στην Ουκρανία κλιμακώσει τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας. 

Σε μια τέτοια περίπτωση θα έχουμε την έναρξη ενός νέου Ψυχρού Πολέμου διαρκείας, που θα είναι χειρότερος από τον προηγούμενο. 

Με τον Πρόεδρο της Ρωσίας να θεωρείται «εγκληματίας Πολέμου» από ολόκληρη τη Δύση. 

Κι είναι φανερό ότι με ένα εγκληματία Πολέμου, κανείς δεν έχει διατηρεί διπλωματικές σχέσεις και κανείς δεν έρχεται σε μείζονα διαπραγμάτευση. 

Θα μπούμε σε εποχή πολύ μεγάλης – χωρίς προηγούμενο διατάραξης – της παγκόσμιας ισορροπίας.

 

— Συμπέρασμα δεύτερο: Αν μετά την επικράτηση της Ρωσίας στην Ουκρανία η Δύση συνεχίσει και κλιμακώσει τις κυρώσεις της κατά της Ρωσίας, τότε αναγκαστικά υιοθετεί στρατηγική συνολική συντριβής της «δαιμονοποιημένης» Ρωσίας.

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Αλλά συντριβή της Ρωσίας είναι επιλογή μάλλον αδιέξοδη για την ίδια τη Δύση! 

Για διαφορετικούς λόγους, μια σειρά χώρες δεν θέλουν τη συντριβή της Ρωσίας:

–Το Πεκίνο γνωρίζει πως αν η Ρωσία συντριβεί (στο πεδίο το μαχών ή από τις κυρώσεις της Δύσης) μετά έρχεται η σειρά της ίδιας της Κίνας! Άλλωστε δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος που οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν εμφατικά ότι βασικός τους στόχος διεθνώς είναι πλέον «η αντιμετώπιση της Κίνας» στον Ειρηνικό. 

Ο μεγάλος εφιάλτης της Κίνας είναι να μην σαλαμοποιήσουν οι ΗΠΑ τους ανταγωνιστές τους – εξουδετερώνοντας πρώτα τον ένα (τη Ρωσία) κι ύστερα τον άλλο (την Κίνα). Κι αυτό δεν θα το επιτρέψουν. Και μπορούν να το αποτρέψουν.

— Η Ινδία γνωρίζει πως η Ρωσία είναι ο βασικός δυνητικός της σύμμαχος κατά της Κίνας, μελλοντικά. Αν η Ρωσία συντριβεί σήμερα, η Ινδία μένει χωρίς σύμμαχο κατά της Κίνας αύριο.

— Ο Αραβικός κόσμος γνωρίζει ότι, αν η Ρωσία συντριβεί, χάνεται και ο μοναδικός «παίχτης» που μπορούσε να εξισορροπήσει δίπλα τους ένα «πυρηνικό» Ιράν. 

–Το Ισραήλ έχει ακριβώς τις ίδιες ανησυχίες.

Με τις «Συμφωνίες του Αβραάμ» Άραβες και Ισραηλινοί ήλθαν για πρώτη φορά κοντά έναντι του κοινού τους εχθρού, του Ιράν. 

Αλλά και της Τουρκίας του Ερντογάν, η οποία συνεργάστηκε με το Ιράν. 

Και έβλεπαν όλοι τους τη Ρωσία, ως τη δύναμη που μπορούσε να ελέγξει και το Ιράν και την Τουρκία. 

Αν η Ρωσία γονατίσει, μένουν εκτεθειμένοι από παντού. 

Κι αν η Δύση, προκειμένου να γονατίσει τη Ρωσία συμμαχήσει ευθέως και με το Ιράν και με την Τουρκία, τότε η Μέση Ανατολή βρίσκεται πολύ κοντά στην γενικευμένη ανάφλεξη.

Και πάντως Άραβες και Ισραηλινοί είναι κατηγορηματικά αντίθετοι σε μια τέτοια προοπτική.

— Τέλος, μια σειρά από μεγάλες χώρες της Αφρικής (από την Αίγυπτο ως τη Νότιο Αφρική) και της Λατινικής Αμερικής (Βραζιλία και εν μέρει Αργεντινή και Χιλή), που έλπιζαν σε ένα πολύ-πολικό διεθνές σύστημα ισορροπίας, θα πρέπει να συμβιβαστούν σε μια επιστροφή στην αμερικανική ηγεμονία.

Πράγμα που δεν το θέλουν.

* Όλες αυτές οι χώρες και οι περιοχές της υφηλίου περιλαμβάνουν τουλάχιστον το μισό πληθυσμό της γης. Και μάλιστα τις πιο δυναμικά αναπτυσσόμενες οικονομίες του κόσμου! Μεταξύ των οποίων όλες οι, πάλαι ποτέ, BRICS.  (Brazil – Russia – India – China – South Africa)

Σαρωτικές οικονομικές κυρώσεις κατά μίας χώρας έχουν πιθανότητες να τη γονατίσουν αν η χώρα αυτή δεν είναι πολύ μεγάλη κι αν τις κυρώσεις αυτές τις εφαρμόζουν όλες οι άλλες χώρες. 

Με τις δυτικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας τίποτε απ’ αυτά δεν ισχύει.

 

* Μήπως, άραγε, μπορεί η Δύση να «εξαναγκάσει» τις χώρες αυτές να εφαρμόσουν τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας; Πολύ-πολύ δύσκολο. 

Για παράδειγμα: Μπορεί η Δύση να απειλήσει με εμπάργκο και την Κίνα, για να την υποχρεώσει να ευθυγραμμιστεί με τις δυτικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας; 

Κάποιοι επικαλούνται το γεγονός ότι το διεθνές εμπόριο Κίνας – ΗΠΑ και Κίνας – Ευρώπης αθροίζει συνολικά 1,5 τρισεκατομμύριο! (Ενώ το αντίστοιχο εμπόριο Κίνας-Ρωσίας δεν είναι ούτε το ένα δέκατο αυτού του συνόλου). 

Μπορούν, λοιπόν, οι ΗΠΑ να «εξαναγκάσουν» την Κίνα; 

Όσοι το υποστηρίζουν αυτό ξεχνούν μάλλον, ότι αν ΗΠΑ και Ευρώπη πάρουν μέτρα ΚΑΙ κατά της Κίνας (πέρα των κυρώσεων κατά της Ρωσίας), δεν θα στερήσουν μόνο την Κίνα από εξαγωγές αγαθών προς τις δυτικές αγορές. Και η ίδια η Δύση θα στερηθεί ημικατεργασμένα προϊόντα και πρώτες ύλες που δεν μπορούν εύκολα να τα βρουν από αλλού, προκαλώντας εκτίναξη τιμών και μείωση παραγωγής και εμπορίου μέσα στις δυτικές κοινωνίες.

Δεν είναι μόνο το πετρέλαιο και το αέριο, είναι και τα πυρηνικά καύσιμα (ουράνιο κλπ.) είναι και το λίθιο, είναι και το κοβάλτιο, είναι και πάμπολλα βιομηχανικά μέταλλα, είναι και οι μπαταρίες των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, είναι και οι καταλύτες της πετροχημικής βιομηχανίας, είναι και τα πάνελς και οι ανεμογεννήτριες, για να αναφέρω μόνο λίγους τομείς όπου Ρωσία και Κίνα μαζί ελέγχουν τεράστιο μερίδιο της παγκόσμιας αγοράς. 

Για να μην να αναφερθούμε σε σιτηρά και άλλα τρόφιμα ή ζωοτροφές, όπου η Ρωσία (μαζί με την Ουκρανία πλέον) έχουν μεγάλο μερίδιο στον εφοδιασμό της παγκόσμιας αγοράς. 

Αν συνεχιστούν και γενικευτούν οι κυρώσεις, οι τιμές όλων αυτών θα εκτοξευθούν διεθνώς. Θα έχουμε στασιμοπληθωρισμό χωρίς προηγούμενο!

Ίσως και επισιτιστική κρίση χωρίς προηγούμενο…

 

Αν η Δύση επιβάλλει ή απειλήσει εμπάργκο και στις δύο αυτές χώρες μαζί (Ρωσία και Κίνα), τότε υπάρχει ο κίνδυνος να βουλιάξει πρώτα η ίδια η Δύση!

Γιατί οι δυτικές οικονομίες επειδή ακριβώς είναι πιο ελεύθερες και ανοικτές είναι, ταυτόχρονα, και πιο ευάλωτες στις αλλεπάλληλες διαταράξεις. 

Και οι δυτικές κοινωνίες, επειδή ακριβώς είναι πιο δημοκρατικές, είναι ταυτόχρονα και λιγότερο ανθεκτικές στις απότομες διακυμάνσεις ευημερίας. 

Μ’ άλλα λόγια η Δύση δεν αντέχει να επιβάλει κυρώσεις κατά της Ρωσίας και της Κίνας ταυτόχρονα! Γιατί τα «αντίποινα» που θα της κάνουν (οι αντί-κυρώσεις) θα είναι πολύ οδυνηρά για την ίδια τη Δύση.

— Συμπέρασμα τρίτο: Δυτικές κυρώσεις μόνο κατά της Ρωσίας δεν θα εφαρμοστούν από πολλές άλλες μεγάλες και δυναμικές οικονομίες στον κόσμο. Και θα πλήξουν περισσότερο την ίδια τη Δύση. 

— Συμπέρασμα τέταρτο: Αν η Δύση επεκτείνει τις κυρώσεις της και προς άλλες χώρες, πέραν της Ρωσίας – όπως η Κίνα, για παράδειγμα – θα συσπειρώσει τους αντιπάλους της ακόμα περισσότερο και θα προκαλέσει ακόμα σκληρότερη απάντηση εκ μέρους τους, με αποτέλεσμα ακόμα χειρότερο κόστος για τη Δύση.

Άρα το πιθανότερο είναι οι δυτικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας βαθμιαία να εγκαταλειφθούν. 

 

* Αλλά εδώ έχουμε κάτι άλλο: Από την ώρα που η Δύση άρχισε να «δαιμονοποιεί» τη Ρωσία και τον Πούτιν, θα της είναι δύσκολο να κάνει πίσω. 

— Αν θεωρεί «εγκληματία Πολέμου» τον Πούτιν, δεν μπορεί μετά να πάει και να εξομαλύνει τις σχέσεις της με τον… «εγκληματία Πολέμου». 

Αν τον θεωρεί νέο «Χίτλερ» δεν μπορεί μετά να πηγαίνει να διαπραγματεύεται μαζί του σαν να μη συμβαίνει τίποτε. 

Αυτό θα καταγραφεί ως μια μείζων ταπείνωση της Δύσης συνολικά! 

Η πρώτη τέτοια ταπείνωση στη σύγχρονη Ιστορία!

— Αν πάλι η Δύση αρνηθεί να άρει τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, τότε θα δει την δυτική επιρροή στον υπόλοιπο κόσμο (πολιτική, ιδεολογική, εμπορική, οικονομική και νομισματική) να μειώνεται δραστικά, ενώ οι κοινωνίες της θα υποστούν μεγάλες αναταράξεις. Οικονομικές και όχι μόνο.

Μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα…

Το πιθανότερο είναι ότι κάποιες δυτικές χώρες θα αρχίσουν να αλλάζουν γραμμή και να συμβιβάζονται με τη Ρωσία. Κάποιες άλλες πάλι, θα επιμένουν στην «σκληρή γραμμή». 

Κι αυτό θα μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει στη πολιτική διάσπαση της Δύσης. 

 

Μπορεί όσο διαρκεί ο Πόλεμος κατά της Ουκρανίας η Δύση να είναι «περισσότερο ενωμένη» από ποτέ. Αλλά όταν τελειώσει ο Πόλεμος, μπροστά στην νέα πραγματικότητα που θα προκύψει – και στο ερώτημα αν θα αρθούν οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας ή όχι – μπορεί η Δύση να βρεθεί πιο διχασμένη από ποτέ!

 

* Όλοι οι μεγάλοι στρατηγιστές της  Ιστορίας – από τον Σουν Τσού ως τον Κλαούζεβιτς – έχουν προειδοποιήσει ότι στον εχθρό πρέπει να δίνεις πάντα μια δίοδο διαφυγής, όταν τον πιέζεις. 

Συγχωρείσαι να μην το κάνεις, μόνο αν θέλεις να τον αφανίσεις – κι αν όλοι στο δικό σου στρατόπεδο συμφωνούν σ’ αυτό.

Στην περίπτωσή μας δεν μπορούμε, ως Δύση, να «αφανίσουμε» τη Ρωσία, 

πιθανότατα δεν μας συμφέρει να αφανίσουμε τη Ρωσία, 

είναι βέβαιο ότι δεν συμφωνούμε μεταξύ μας όλοι να αφανίσουμε τη Ρωσία,

επομένως με αυτά που κάνουμε μάλλον δεν έχουμε καμία στρατηγική! 

Μάλλον παίζουμε το παιγνίδι των αντιπάλων μας – δηλαδή των αντιπάλων της Δύσης – μάλλον χάνουμε φίλους και δυνητικούς συμμάχους στον υπόλοιπο κόσμο και συσπειρώνουμε τους εχθρούς μας. 

Μέχρι στιγμής πάντως, με αυτά που κάνουμε, μόνον η Κίνα κερδίζει!

 

Πρόκειται για στρατηγική τύφλωση της Δύσης! 

Δεν κάναμε αυτά που έπρεπε πριν την κρίση της Ουκρανίας

— δεν απεξαρτηθήκαμε από το ρωσικό αέριο στην Ευρώπη

— δεν αποθαρρύναμε την Ουκρανία, να μην πάει σε σύγκρουση με τη Ρωσία, (το ακριβώς αντίθετο κάναμε)

— αλλά και δεν βοηθήσαμε την Ουκρανία να εξοπλιστεί εγκαίρως, ώστε να  αντέξει την στρατιωτική πίεση της Ρωσίας. 

Δεν κάναμε αυτά που έπρεπε πριν την κρίση – και μετά την κρίση κάνουμε αυτά που ΔΕΝ πρέπει:

— εξοπλίζουμε την Ουκρανία όχι για να αντέξει, όχι για να κερδίσει, αλλά απλά για να πληρώσει πολύ βαρύτερο τίμημα πριν υποκύψει.

— επιβάλλουμε κυρώσεις στη Ρωσία, που δεν τις εφαρμόζουν πολλές άλλες χώρες, και κινδυνεύουν να πλήξουν την Δύση περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. 

— «δαιμονοποιούμε» τη Ρωσία στα μάτια των Δυτικών κοινωνιών, με τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια εξομάλυνσης των σχέσεών μας μετά. 

 

Συμπέρασμα τελευταίο: Ως Δυτικός κόσμος, ΔΕΝ κάναμε αυτά που έπρεπε πριν την κρίση, 

και κάνουμε τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που πρέπει από την ώρα που άρχισε η κρίση!    

 

ΥΓ. Η ισχύς της Ρωσίας δεν είναι ούτε οικονομική βέβαια, ούτε δημογραφική, ούτε πολιτιστική, ούτε τεχνολογική, ούτε στρατιωτική. 

Το κύριο μυστικό της ισχύος της είναι η ανθεκτικότητά της! Και η τεράστια ενδοχώρα της, που της επιτρέπει να αναδιπλώνεται και να ανασυντάσσεται πριν αντεπιτεθεί. 

Γι’ αυτό και όλοι οι μεγάλοι ηγέτες της Δύσης – από τον Κάστερλη, ως τον Κάνιγκ, τον Ταλλευράνδο, τον Μέτερνιχ, τον Μπίσμαρκ, τον Λόυδ Τζόρτζ, τον Τσόρτσιλ, τον Μιτεράν και τον Ντεγκώλ, αλλά και τον Ρούσβελτ και τον Κέννεντυ και τον Ρέηγκαν – όλοι τους είχαν τις αντιπαλότητές τους με τη Ρωσία – και ενίοτε συγκρούστηκαν μαζί της – αλλά όλοι έψαχναν «γέφυρες συνεννόησης» μαζί της,  οι περισσότεροι τη θεωρούσαν κομμάτι της Ευρώπης και πάντως δεν την δαιμονοποίησαν ποτέ!

 

Αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν «σώζει» την Ουκρανία!

Μάλλον αποδεικνύει την πρωτοφανή στρατηγική τύφλωση της ίδιας της Δύσης… 

 dailypost.gr