Τα δύο άκρα συντάσσονται και πάλι…

 

«Πολεμούν» τη φιλελεύθερη δημοκρατία και τον καπιταλισμό. Δεν πιστεύουν στον Ιησού ή στον Βούδα. Έχουν κάνει Θεό τους το μίσος και είναι ικανοί να συμμαχήσουν με τον διάβολο. Τους «αντιμετωπίσαμε» στην κρίση χρέους, όταν ήθελαν να οδηγήσουν τη χώρα στον τρίτο κόσμο. Τους «αντιμετωπίζουμε» σήμερα στον πόλεμο προπαγάνδας με τα πουτινάκια. Και θα τους βρούμε αύριο απέναντί μας, όταν θα βρουν και πάλι ευκαιρία να σύρουν τη χώρα στο χάος των νεανικών τους ονειρώξεων.

Λένε ότι ο Πούτιν αιματοκύλησε την Ουκρανία επειδή ήθελε να διώξει τους Ναζί. Στην Ουκρανία όπου οι Ναζί συγκεντρώνουν ένα ποσοστό ψήφων μικρότερο του 5%. Τι θα έπρεπε, δηλαδή, να κάνει κάποιος στην Ελλάδα όπου η Χρυσή Αυγή φιλοδοξούσε να φτάσει υψηλότερα από το 10%; Για τέτοιο θράσος μιλάμε. Λένε ανερυθρίαστα ψέματα, επειδή θέλουν να κρύψουν τη μεγάλη συμμαχία της αριστεράς με την άκρα δεξιά. Τα δύο άκρα συντάσσονται και πάλι με κύριο γεύμα στο μεταξύ τους δείπνο τον φιλελευθερισμό. Όπως έγινε και το 2015. Όπως θα γίνει και στο μέλλον. Οι εξελίξεις της περασμένης δεκαετίας οικοδόμησαν μία

ισχυρή συμμαχία με συγκολλητική ουσία τον λαϊκισμό και με εχθρό τον καπιταλισμό.

Το πρόβλημα του Πούτιν δεν ήταν η διείσδυση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, όταν ήξερε ότι το ΝΑΤΟ έχει αρνηθεί την είσοδο σε Ουκρανία και Γεωργία. Το πραγματικό πρόβλημα του Πούτιν είναι ότι η Ουκρανία έχει πραγματική δημοκρατία. Αυτό τον φοβίζει. Αυτό τον ώθησε σε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της εποχής μας. Το γεγονός ότι περικυκλώνεται από παντού από έναν άνεμο ελευθερίας που απειλεί να γκρεμίσει το καθεστώς του.

Ο Πούτιν στην Ουκρανία συναντά την αντίσταση ενός υπερήφανου λαού. Αυτών που πήγε δήθεν για να τους «απελευθερώσει». Και να σκεφτεί κανείς ότι την πιο ισχυρή αντίσταση τη συναντά σε περιοχές που κυριαρχούν οι ρωσόφωνοι! Ούτε καν αυτοί δεν τον υποδέχονται με ροδοπέταλα, όπως μας έλεγαν τα πουτινάκια ότι θα συνέβαινε.

Στην Ελλάδα ο μεγάλος συνασπισμός των άκρων δοκίμασε τη σχέση του την περίοδο 2012 – 2019. Και τώρα προετοιμάζεται και πάλι για να πάρει τη ρεβάνς. Θέλει απελπισμένα να οδηγήσει τη χώρα στον τρίτο κόσμο, μακριά από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Τα ποσοστά τους στην κοινωνία είναι συγκλονιστικά και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στην Ελλάδα υπάρχει το πιο ισχυρό κίνημα υπέρ του Πούτιν. Είναι απόρροια της μεγάλης απήχησης που έχει το ρωσικό κόμμα, αντλώντας τη δύναμή του από θρησκευτικά «σωματεία», ακροδεξιούς – φασιστικούς πολιτικούς συνδέσμους και κομμουνιστές – νοσταλγούς της σοβιετικής αυτοκρατορίας.

Είναι βέβαιο ότι η επόμενη «μάχη» στην Ελλάδα θα δοθεί στο μέτωπο της ακρίβειας. Οι λαϊκιστές θα επιχειρήσουν μια πρώτη αναμέτρηση με την κυβέρνηση μετά την ήττα τους στις εκλογές του 2019, ποντάροντας στη δικαιολογημένη δυσαρέσκεια του κόσμου από τις μεγάλες αυξήσεις στις τομές της ενέργειας και των τροφίμων. Και θα περιμένουν όπως ο κυνηγός το θήραμά του την επόμενη κρίση χρέους στην Ευρώπη για να σηκώσουν και πάλι το λάβαρο της δραχμής και της διάσπασης. Δεν θα ησυχάσουν αν δεν δουν το «εχθρό» να πέφτει νεκρός, αν δεν δουν τον κόσμο μας να διαλύεται…

Θα μας βρουν απέναντι! Όπως μας βρήκαν το 2012 και το 2015. Όπως μας βρήκαν σε όλη τη διάρκεια της κυριαρχίας των τσιπροκαμμένων. Θα είμαστε εδώ. Και να είναι σίγουροι ότι θα χάσουν και την επόμενη μάχη, όπως χάσανε και τις προηγούμενες. Όχι επειδή είμαστε πιο «δυνατοί», αλλά διότι ο δικός μας αγώνας είναι δίκαιος.

Θανάσης Μαυρίδης-liberal.gr